Μια οικογένεια στα προάστια στοιχειώνεται από δαιμονικές δυνάμεις. Επίκεντρο των επιθέσεων τους είναι η 8χρονη κόρη των Μπάουεν, η Μάντισον, που δεν αργεί να πιαστεί αιχμάλωτη των παραφυσικών δυνάμεων, με την απειλή να εξαφανιστεί για πάντα. Η οικογένεια τώρα πρέπει να βρει το θάρρος ώστε να μείνει ενωμένη και να νικήσει το κακό.
Σκηνοθεσία:
Gil Kenan
Κύριοι Ρόλοι:
Sam Rockwell … Eric Bowen
Rosemarie DeWitt … Amy Bowen
Saxon Sharbino … Kendra Bowen
Kyle Catlett … Griffin Bowen
Kennedi Clements … Madison Bowen
Jared Harris … Carrigan Burke
Jane Adams … Δρ Brooke Powell
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Lindsay-Abaire
Παραγωγή: Roy Lee, Sam Raimi, Rob Tapert
Μουσική: Marc Streitenfeld
Φωτογραφία: Javier Aguirresarobe
Μοντάζ: Jeff Betancourt, Bob Murawski
Σκηνικά: Kalina Ivanov
Κοστούμια: Delphine White
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Poltergeist
Ελληνικός Τίτλος: Το Πνεύμα του Κακού
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Το Πνεύμα του Κακού (1982)
Το Πνεύμα του Δαίμονα (1986)
Η Εκδίκηση των Δαιμόνων (1988)
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι: Το Πνεύμα του Κακού (1982) του Steven Spielberg.
Παραλειπόμενα
- Reboot της κλασικής σειράς οικογενειακού τρόμου, το οποίο αναμενόταν πολλά χρόνια πριν. Παρότι θεωρείται όμως reboot, είναι και ριμέικ της πρώτης ταινίας.
- Η ταινία είναι τρισδιάστατη.
- Tom Cruise και Richard Armitage ήταν υποψήφιοι για τον ρόλο του Τζον Μπάουεν.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/6/2018
Ακόμη κι αν δεν ακούγεται περίεργο ότι έκαναν ριμέικ την κλασική ταινία σπιλμπεργκικού τρόμου των 1980, με ελπίδα να ξαναγίνει σειρά, αναρωτιέται κανείς ποιος ο λόγος και ποια η αιτία. Όχι κατά ανάγκη πριν καν τη δει, αλλά αφού τη βλέπει. Κι αυτό, επειδή όχι μονάχα είναι μηδενική η ανανέωση σε όσα είχαμε δει στο ορίτζιναλ, αλλά δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας νέος χαρακτήρας, κάποια άλλο ύφος. Πατώντας λοιπόν πάνω στα γνωστά, ο Gil Kenan αποδεικνύεται μετριότατος copy-artist, αφού και στο παραμικρό εντός της ταινίας κάτι έχει χαθεί στον δρόμο. Δεν υπάρχει πουθενά η παλιά μαγεία, δεν υπάρχει όμως καν μια πιο σύγχρονη, πιο gore αισθητική που ίσως θα έκανε μια διαφορά, όσο κι αν το παλεύουν στο πιο καθαρού τρόμου μοτίβο. Το καστ δεν είναι σόι, ούτε καν τα παιδιά, αλλά βέβαια αυτό δεν παίζει απώτερη σημασία, αφού εδώ χάσαμε την μπάλα στα βασικά. Όχι απόλυτα κακό, αν το δεις κατά ανάγκη ψυχρά, αλλά ούτε καν αυτό δεν έχει τόση σημασία.
Αν εντέλει απομένει κάτι, είναι η ελπίδα των παραγωγών να δει κάποιος σημερινός νέος πρώτα τη συγκεκριμένη ταινία και να τη χαρακτηρίσει έτσι λογικά ενδιαφέρουσα λόγω του διαχρονικού στόρι. Μα αν, όπως επιβάλλεται, έχεις δει πρώτα την ταινία του Hooper, όχι απλά προσπερνάς, αλλά όπως ξεκίνησε και η μικρή μας αυτή κριτική, απλά αναρωτιέσαι…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
