Οθέλλος

Ο μαυριτανός στρατιώτης Οθέλλος ερωτεύεται την πανέμορφη Δυσδαιμόνα, που ανήκει σε αριστοκρατική οικογένεια της Βενετίας. Ο βοηθός του, Ιάγος, εποφθαλμιώντας τη θέση του Οθέλλου, προσπαθεί να τον αποδυναμώσει σκαρφιζόμενος διάφορα τεχνάσματα και δημιουργώντας συνέχεια προβλήματα.

Σκηνοθεσία:

Orson Welles

Κύριοι Ρόλοι:

Orson Welles … Othello

Suzanne Cloutier … Desdemona

Micheal MacLiammoir … Iago

Robert Coote … Roderigo

Hilton Edwards … Brabantio

Fay Compton … Emilia

Doris Dowling … Bianca

Joan Fontaine … υπηρέτρια

Joseph Cotten … γερουσιαστής

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Orson Welles, Jean Sacha

Παραγωγή: Orson Welles

Μουσική: Alberto Barberis, Angelo Francesco Lavagnino

Φωτογραφία: G.R. Aldo, Anchise Brizzi, George Fanto, Alberto Fusi, Oberdan Troiani

Μοντάζ: Jeno Csepreghy, Renzo Lucidi, William Morton, Jean Sacha

Σκηνικά: Luigi Scaccianoce, Alexandre Trauner

Κοστούμια: Maria De Matteis

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Othello
• Ελληνικός Τίτλος: Οθέλλος
• Εναλλακτικός Τίτλος: Otello
• Εναλλακτικός Τίτλος: The Tragedy of Othello: The Moor of Venice [ΗΠΑ]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Οθέλλος (1956)
• Οθέλλος (1965)
• Οθέλλος (1986)
• Οθέλλος (1995)
• Ο (2001)

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: Othello του William Shakespeare.

Κύριες Διακρίσεις

• Μέγα βραβείο στο φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

• Κάτι σχετικά συνηθισμένο για τις παραγωγές του Orson Welles, έτσι και η συγκεκριμένη πέρασε από διάφορες περιπέτειες μέχρι να ολοκληρωθεί. Η εκκίνηση δόθηκε το 1949, αλλά μέσα στις πρώτες ημέρες, ο ιταλός παραγωγός ανακοίνωσε ότι χρεωκόπησε. Αντί να εγκαταλείψει ολοκληρωτικά, ο Welles άρχισε να βάζει δικά του χρήματα, μέχρι που κι αυτά στέρεψαν. Έτσι, ήρθε η δεύτερη διακοπή, στην οποία ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να βρίσκει κάποιους ρόλους ώστε να συμπληρώσει όσα χρειάζονταν. Αυτό όμως δεν έλυσε όλα τα προβλήματα, μια και η παραγωγή διακόπηκε ακόμα τρεις φορές. Μέχρι και κλοπή από κοστούμι έκανε από άλλον ρόλο, με το γούνινο παλτό που χάθηκε από την παραγωγή Το Μαύρο Ρόδο, να είναι αυτό που φοράει ο Οθέλλος. Τα δε γυρίσματα μοιράστηκαν ανάμεσα στην Ιταλία και το Μαρόκο.
• Εξαρχής ο Welles είχε ψαλιδίσει τη συνηθισμένη διάρκεια του θεατρικού, από τις 3 ώρες στο μισό τους, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει.
• Η καναδή Suzanne Cloutier ήταν ουσιαστικά η τρίτη Δυσδαιμόνα επί των τρίχρονων γυρισμάτων, και μάλιστα επειδή ήταν γαλλόφωνη ντουμπλαρίστηκε από τη σκοτσέζα Gudrun Ure. Μία από τις δύο άλλες (η άλλη ήταν η Lea Padovani) ήταν η Cecile Aubry, που εγκατέλειψε για το Μαύρο Ρόδο, πέφτοντας -χωρίς να το γνωρίζει- πάλι πάνω στον Welles.
• Ο φημισμένος από το θέατρο δουβλινέζος Micheal MacLiammoir κάνει την πρώτη του και μόνη πρωταγωνιστική του εμφάνιση στο σινεμά, ερχόμενος ως αντικαταστάτης του Everett Sloane. Ο Welles δεν συγχώρησε ποτέ τον Sloane για τη φυγή του, ακόμα κι όταν ο αμερικανός ηθοποιός αυτοκτόνησε το 1965.
• Η πρεμιέρα έγινε στη Ρώμη κατά τα τέλη του 1951, αλλά ήταν ντουμπλαρισμένη στα ιταλικά. Η αυθεντική αγγλόφωνη εκδοχή περίμενε ως το φεστιβάλ των Κανών τον Μάη, όπου είχε και διαφορετικό μοντάζ (υπάρχει ακόμα στην ταινιοθήκη του Παρισίου). Στην αμερικανική αγορά εμφανίστηκε μια τρίτη εκδοχή με νέο και -πάλι- μοντάζ, και αρκετές αλλαγές στον ήχο (ακόμα και αφήγηση του Welles). Χρειάστηκε να έρθει το 1992, όταν η κόρη του δημιουργού, η Beatrice Welles-Smith, ηγήθηκε της αποκατάστασης, η οποία κόστισε ένα εκατομμύριο δολάρια.