Ορεινές Συμφωνίες

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 24/6/2021

Ποτέ δεν είναι θεμιτές οι «αγιογραφίες» όταν αναζητάς μια ιστορική αλήθεια, αλλά ειδικά στον χώρο του ντοκιμαντέρ είναι απαγορευτικές. Αυτή η κρίσιμη λέξη χαρακτηρίζει αυτή την κατά παραγγελία δουλειά του Βαγγέλη Ευθυμίου (ο οποίος προσωπικά δεν αναζητεί τίποτα…), που καλύτερα θα ήταν να την κρατούσε η οικογένεια Μητσοτάκη για προσωπική χρήση.

Τα ζητήματα των κομμάτων, ακόμα κι αν παίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα μας, τα θεωρώ υπερβολικά ευτελή και ιστορικώς ασήμαντα όταν τα αναμιγνύω σε μια κριτική ταινίας, κάτι που θα σήμαινε πως τους προσδίδω καλλιτεχνικής υφής σημασία. Έτσι προτιμώ την αναφορά στην πλουμιστή σκηνοθετική γραμμή κατά το πρώτο μισάωρο του ντοκιμαντέρ (μακάρι να είχαν στη διάθεση τους όλα τα ελληνικά ντοκιμαντέρ τέτοιο μπάτζετ), που ενόσω κυλάει μοιάζει να ξεχνιέται, κι επικεντρωνόμαστε στον ρόλο που αληθινά ήθελε να διατελέσει. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την προέκταση όσων είχαμε ακούσει εντός βουλής για τα περί της συγκεκριμένης οικογένειας, που εδώ επιλέγει να απαντήσει δίχως την ευχέρεια αντίλογου. Έναν αντίλογο που κάνει εύλογα κάποιος ελάχιστα διαβασμένος παρακολουθώντας αυτή την αυτοπροβολή, αλλά δυστυχώς φυσικά δεν του δίνεται η δυνατότητα να την εκφράσει ανοιχτά.

Είναι μάλλον περίεργο σε μια δημοκρατία να επιλέγεται η προπαγάνδα ως μέσο προώθησης μιας πολιτικής θέσης, και είναι κι ακόμα πιο περίεργο όταν αυτή βρίσκει διανομή σε καιρούς που για να καταφέρει ένα ντοκιμαντέρ κάτι παρόμοιο, πρέπει να περάσει από «θεούς και δαίμονες». Καταλήγοντας, μπορεί να θαυμάζουμε τη φυσιολατρική πορεία της οικογένειας Μητσοτάκη (για ότι παρουσιάζεται το ρουσφέτι ως «πράξη ψυχής», ας μην το συζητήσουμε), αλλά θα με συγχωρήσετε που στα υπόλοιπα που αναφέρονται επίμονα εδώ, από τον νου μου περνούσε μόνο το «όποιος έχει τη μύγα»…

Βαθμολογία: