
Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Επιχείρηση Μουνρέικερ
- Moonraker
- 1979
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Ιταλικά, Πορτογαλικά
- Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Κατασκοπική, Περιπέτεια
- 28 Αυγούστου 1979
Όταν ένα αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο εξαφανίζεται μυστηριωδώς κατά τη μεταφορά του στο Λονδίνο, ο Τζέιμς Μποντ είναι ο μόνος που μπορεί να βρει τον ένοχο. Μαζί με την ευφυή και πανέμορφη Χόλι Γκούντχεντ (επιστήμονα της ΝΑΣΑ, αλλά και μυστική πράκτορα της ΣΙΑ), ο 007 ερευνά την υπόθεση και σύντομα καταλήγει να αναζητά τον Ούγκο Ντραξ: έναν παρανοϊκό δισεκατομμυριούχο που σκοπεύει να εξαλείψει ολόκληρο τον ανθρώπινο πληθυσμό και να τον ξαναδημιουργήσει με τα δικά του γούστα. Κατά την καταδίωξη, ο Μποντ συναντά παλιούς γνωστούς όπως τον Σαγόνια, έρχεται αντιμέτωπος με μια ανατριχιαστική συνωμοσία, και μέσω του Λονδίνου, της Καλιφόρνια και της ζούγκλας του Αμαζονίου, καταλήγει… στο διάστημα, στην πόλη που έχει φτιάξει εκεί για λογαριασμό του ο Ντραξ.
Σκηνοθεσία:
Lewis Gilbert
Κύριοι Ρόλοι:
Roger Moore … James Bond
Lois Chiles … Holly Goodhead
Michael Lonsdale … Hugo Drax
Richard Kiel … Jaws
Corinne Clery … Corinne Dufour
Emily Bolton … Manuela
Geoffrey Keen … Σερ Frederick Gray
Toshiro Suga … Chang
Bernard Lee … M
Desmond Llewelyn … Q
Lois Maxwell … Eve Moneypenny
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Christopher Wood
Παραγωγή: Albert R. Broccoli
Μουσική: John Barry
Φωτογραφία: Jean Tournier
Μοντάζ: John Glen
Σκηνικά: Ken Adam
Κοστούμια: Jacques Fonteray
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Moonraker
- Ελληνικός Τίτλος: Τζέιμς Μποντ, Πράκτωρ 007: Επιχείρηση Μουνρέικερ
- Εναλλακτικός Τίτλος: Ian Fleming’s Moonraker
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Moonraker του Ian Fleming.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ.
Παραλειπόμενα
- Οι παραγωγοί είχαν στο πρόγραμμα το For Your Eyes Only, αλλά λόγω της μόδας με την επιστημονική φαντασία που είχε εκκινήσει με τον Πόλεμο των Άστρων, αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη ροή.
- Προβλήματα με το μπάτζετ ώθησαν κάποια γυρίσματα να γίνουν στη Γαλλία αντί της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ τα υπόλοιπα έγιναν σε ΗΠΑ, Ιταλία, Βραζιλία και Γουατεμάλα. Τα παραδοσιακά για τη σειρά Pinewood Studios χρησιμοποιήθηκαν μονάχα για τα ειδικά εφέ.
- Το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Ian Fleming το έγραψε έχοντας κατά νου να γίνει ταινία. Και το 1955, είχε κλείσει ο John Payne για τον ρόλο του Μποντ, αλλά το σχέδιο δεν προχώρησε ποτέ. Στην εν λόγω ταινία, λίγα επιβίωσαν επί του σεναρίου σε σχέση με το βιβλίο, ενώ κάποια άλλα τα χρησιμοποίησε το Πέθανε μια Άλλη Μέρα.
- Τον Μάρτιο του 2004, φήμες οργίαζαν για την ύπαρξη 40λεπτου υλικού από μια ταινία βασισμένη στο ίδιο βιβλίο, από το 1956. Υποτίθεται ότι έπαιζαν οι Dirk Bogarde και Peter Lorre, ενώ την είχε σκηνοθετήσει ο Orson Welles. Τίποτα δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ λογικά ήταν φάρσα.
- Ο James Mason ήταν ο πρώτος υποψήφιος για Ούγκο Ντραξ. Στα υπόψιν ήταν κι ο Stewart Granger με τον Louis Jourdan.
- Η Jaclyn Smith είχε πρόταση για τον πρώτο γυναικείο ρόλο, αλλά είχε πρόβλημα στον προγραμματισμό με τη σειρά Οι Άγγελοι του Τσάρλι.
- Το μπάτζετ εκτοξεύθηκε στα 34 εκατομμύρια δολάρια, διπλάσια από την προηγούμενη ταινία. Όμως, τα κέρδη έφτασαν στα 201,3, ένα νέο ρεκόρ για τη σειρά που έσπασε μόλις το 1995.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Τρίτη και τελευταία ταινία όπου το τραγούδι έχει τη φωνή της Shirley Bassey.
- Frank Sinatra, Kate Bush και Johnny Mathis προσπέρασαν την ευκαιρία να πουν το Moonraker.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 17/8/2014
Είχατε φανταστεί ποτέ σε ταινία του Μποντ να πυροβολούν με όπλα λέιζερ και να κινούνται σε μηδενική βαρύτητα; Κι όμως η μεγάλη επιτυχία του Πολέμου των Άστρων και του Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου, το 1977, βάζουν την ιδέα στον παραγωγό Άλμπερτ Μπρόκολι, να στείλει τον Μποντ στο διάστημα, διαθέτοντας το μπάτζετ των 34.000.000$, ποσό που είναι μεγαλύτερο από το μπάτζετ των έξι πρώτων Μποντ! Η ιδέα αποδείχτηκε εξαιρετικά έξυπνη, με αποτέλεσμα το Moonraker να …”τινάξει την μπάνκα στον αέρα” και το κοινό να ακολουθεί πιστά τον Μποντ μετά την επιτυχία του The Spy Who Loved Me! Όπως όμως ξέρετε τα μεγάλα μπάτζετ μπορεί να δημιουργούν θεαματικές ταινίες αλλά δεν είναι εύκολο να δημιουργήσουν καλές ταινίες από μόνα τους.
Μπορεί το Moonraker να κάνει φανερή την τεράστια παραγωγή που κρύβεται πίσω του, με εκπληκτικά σκηνικά και εφέ για την εποχή του και με τις εναλλαγές τοπίων, φθάνοντας από τη Βενετία μέχρι το Ρίο αλλά δεν μπορεί να καλύψει το κενά του με αυτόν τον τρόπο. Το σενάριο κακό και οι ατάκες του Μποντ λιγοστές. Η δράση είναι σκηνοθετημένη χωρίς ζωντάνια και σε αφήνει αδιάφορο, εκτός από την εξαιρετική pre credits σκηνή, που ο Μποντ πηδά από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Ακόμα και τα σταντς για τα οποία φημίζεται η σειρά ταινιών του Μποντ, μοιάζουν αδιάφορα εδώ, με το κυνηγητό στα στενά της Βενετίας που ο Μποντ οδηγεί μία μηχανοκίνητη γόνδολα και την μάχη σώμα με σώμα του Μποντ με τον Σαγόνια πάνω στο τελεφερίκ του Ρίο, να ξεχνιούνται σύντομα.
Το λυπηρό είναι ότι το Moonraker ξεκινά αρκετά καλά και η πρώτη μισή ώρα του δεν φανερώνει την πτώση ρυθμών που ακολουθεί. Ο Μουρ είναι ξανά ένας πολύ καλός Μποντ, με το δικό του πάντα στιλ και όχι όσο σκληρός εμφανίστηκε στο προηγούμενο φιλμ, η Κατάσκοπος Που Με Αγάπησε. Δυστυχώς, όμως, ο σεναριογράφος δεν τον προμηθεύει με καλές ατάκες κι έτσι εμείς αρκούμαστε στο ειρωνικό βλέμμα του Μουρ, που έχει πολλές φορές τη δύναμη μιας καλής ατάκας.
Το Bond Girl της ταινίας είναι η Lois Chiles, η οποία, παρότι γοητευτική και φανερά πιο ικανή από προηγούμενα κορίτσια της σειράς, προδίδεται από το μέτριο σενάριο όπως κι ο κακός της υπόθεσης, Χιούγκο Ντραξ. Μια χαρά προσπαθεί να αποδώσει ο Lonsdale τον τρελό αλλά εκλεπτυσμένο Χιούγκο Ντραξ αλλά κι αυτόν μετά την πρώτη του επαφή με τον Μποντ, τον παρακολουθούμε με την ίδια αδιαφορία. Επίσης, επιστρέφει κι ο Σαγόνιας, για να γίνει ο πρώτος κακός σε ταινία του Μποντ που εμφανίζεται σε δεύτερο συνεχόμενο φιλμ!
Αν υπάρχει κάτι που μπορείς να θαυμάσεις στο Moonraker αυτό είναι τα εκπληκτικά σκηνικά, για άλλη μια φορά, του Κεν Άνταμ. Ο διαστημικός σταθμός του Ντραξ και το κέντρο ελέγχου είναι εξαιρετικά δείγματα της σχεδίασης του Άνταμ, ο οποίος πήρε ως βάση τον διαστημικό σταθμό του 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Τα οπτικά και ηχητικά εφέ της ταινίας ήταν τότε υποψήφια για όσκαρ και δικαιολογημένα θεωρούνταν πρωτοποριακά, σήμερα όμως δεν προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση.
Από την εξαιρετική λειτουργία του Η Κατάσκοπος Που Με Αγάπησε σε όλα τα επίπεδα, πάμε δύο χρόνια μετά στη απόλυτη δυσλειτουργία της Μποντικής φόρμουλας. Τριάντα ενδιαφέροντα αρχικά λεπτά μας οδηγούν σε ενενήντα αδιάφορα λεπτά, χωρίς νεύρο, χωρίς γρήγορο μοντάζ, χωρίς καλές ατάκες από τον Μποντ και μας κάνουν να θυμηθούμε την ασθένεια που κουβαλούν πολλές ταινίες της σειράς, γνώστη ως “πρέπει να έχω δύο ώρες διάρκεια, πάση θυσία”! Νομίζω ότι το Moonraker θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τη χειρότερη ταινία Μποντ όλων των εποχών.
Βαθμολογία: