Moonfall: Η Σκοτεινή Πλευρά του Φεγγαριού

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 31/3/2022

Προσπαθεί ο δόλιος ο Ρόλαντ Έμεριχ να φτιάξει ένα franchise αλλά δεν του κάθεται. Βγήκε πριν μερικά χρόνια το δεύτερο μέρος του Μέρα Ανεξαρτησίας, και ο Ρόλαντ τα είχε όλα έτοιμα και πίστευε ότι είχε επιτέλους την ευκαιρία του και ότι με αυτό το σίκουελ θα μπορούσε να έχει το δικό του franchise, αλλά η ταινία πάτωσε. Νομίζω ότι ήταν και η μόνη ταινία του που δεν βρήκα διασκεδαστική, καθώς δεν το έχω κρύψει ότι με τις ταινίες του Έμεριχ περνάω καλά γενικά. Δεν χρίζουν ιδιαίτερων αναλύσεων, αλλά, πως να το κάνουμε, για κάποιον λόγο του έχω μια αδυναμία, ίσως γιατί έχω έντονες κινηματογραφικές αναμνήσεις, τόσο από το Μέρα Ανεξαρτησίας, όσο και από το Γκοτζίλα του 1998. Και οι δύο αυτές ταινίες ήταν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες και υπήρχαν στα σκαριά έτοιμα σίκουελ αλλά δεν προχώρησαν. Το σίκουελ της Μέρας Ανεξαρτησίας, όπως είπαμε και παραπάνω, πραγματοποιήθηκε τελικά αλλά πολλά χρόνια μετά και δυστυχώς φάνηκε ο Έμεριχ να μη βρίσκεται σε φόρμα εκεί. Κάπως έτσι λοιπόν ο πήχης των προσδοκιών για το Moonfall άρχισε να πέφτει. Έλα όμως που ο Ρόλαντ έκανε το θαύμα του και μας έδωσε άλλη μια “ένοχη απόλαυση”, έστω κι αν ολοφάνερα δεν έχει την ενέργεια παλιότερων ταινιών του.

Τι συμβαίνει λοιπόν στο Moonfall; Ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του! Το φεγγάρι πέφτει και οι γήινοι πρέπει να βρουν τρόπο να το σταματήσουν. Μια αποστολή ετοιμάζεται να πετάξει προς τα εκεί, και μετά από μια σειρά επιστημονικών αναλύσεων που ιδέα δεν έχουμε αν στέκουν (κάτι μου λέει πως όχι), οδηγούμαστε προς τον δορυφόρο της Γης για να δούμε με τα μάτια μας ότι η πτώση αυτή του φεγγαριού οφείλεται σε μια εξωγήινη μορφή τεχνητής νοημοσύνης. Η μεγαλύτερη ανακάλυψή τους όμως δεν θα είναι αυτή…

Πέρα από τις θεαματικές σκηνές καταστροφής, που φροντίζει να έχει στις ταινίες του ο Έμεριχ ως γνήσιος μετρ του σινεμά καταστροφής ή του καταστροφικού σινεμά για πολλούς, εδώ προσπαθεί να ικανοποιήσει και λίγο περισσότερο τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας, με μια πρωτότυπη (;) αλλά αρκετά περίεργη θεωρία για την προέλευση των ανθρώπων, τους πρώτους προγόνους μας και το τι συμβαίνει ακριβώς στο φεγγάρι. Κουβέντα να γίνεται στην ουσία, καθώς αμφιβάλλω ότι μπορεί εύκολα να κατανοήσει κανείς όλα αυτά που επιχειρεί το σενάριο να περιγράψει. Δεν είναι όμως σχεδόν ποτέ αυτό το θέμα στις ταινίες του γερμανού σκηνοθέτη. Οι ταινίες του δουλεύουν μια χαρά όταν δεχτείς ότι καταρχάς και ο ίδιος δεν επιθυμεί να πει μια σοβαρή ιστορία επιστημονικής φαντασίας αλλά να παίξει με τα ειδικά εφέ, να βάλει τους χαρακτήρες του σε απίθανες καταστάσεις και να προσδώσει έναν πιο κόμικ χαρακτήρα γενικότερα. Αυτό προφανώς δεν δουλεύει για αρκετό κόσμο και ιδιαίτερα για τους κριτικούς κινηματογράφου. Υπάρχει όμως και μια μερίδα κόσμου που ο Έμεριχ την έχει κερδίσει. Αυτή η μερίδα ξέρει τι ακριβώς θα δει στις ταινίες του, και αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις επιστημονικές αναλύσεις, την οποιαδήποτε δραματουργία, την ανάλυση χαρακτήρων και λοιπά και λοιπά, μπορεί να περάσει πολύ καλά στα “χαζά” μπλοκμπαστερικά πονήματα του σκηνοθέτη.

Το Moonfall λοιπόν έχει όλα αυτά τα στοιχεία που περιμένεις να έχει. Δεν υπάρχει η ίδια ενέργεια στην οθόνη σε σύγκριση με τα προ δεκαετίας έργα του Έμεριχ, και αρκετές φορές τα ψηφιακά εφέ και η χρήση green-screen δεν είναι απολύτως επιτυχημένα αλλά σίγουρα ανεβήκαμε ένα κλικ πάνω από το Independence Day: Resurgence. Δεν ξέρω κι εδώ αν θα του κάτσει το franchise, καθώς είναι φανερό ότι προς τα εκεί κοιτάει, αλλά τουλάχιστον το διασκέδασα. Είπαμε, μια ακόμα ένοχη απόλαυση…

Βαθμολογία: