Lisa Frankenstein (2024)

ΣΥΝΟΨΗ

1989. Μετά από μια ανύπνωτη τραγωδία με θύμα τη μητέρα της, ο νεαρή Λίζα βρίσκεται σε νέο σχολείο και με θετή μητέρα και αδελφή, προσπαθώντας να βρει σιωπηλά μια θέση στον κόσμο. Κι ενώ τίποτα δεν συνηγορεί ως προς το καλό της, ένα απίθανο γεγονός ανασταίνει ένα πτώμα από το βικτοριανό νεκροταφείο της πόλης, με τον νεκρό μουσικό να βρίσκεται πλέον κρυμμένος στο δωμάτιο της. Η Λίζα φυσικά πρέπει αυτό να το κρατάει μυστικό από όλους αλλά και να τον βοηθήσει, κάτι το πλέον δύσκολο αφού ο νεκρός νέος έχει πολύ εύκολο τον φόνο στο ρεπερτόριο του.

Σκηνοθεσία:

Zelda Williams

Κύριοι Ρόλοι:

Kathryn Newton … Lisa

Cole Sprouse … το πλάσμα

Liza Soberano … Taffy

Henry Eikenberry … Michael Trent

Joe Chrest … Dale

Carla Gugino … Janet

Jenna Davis … Lori

Geraldine Singer … Κα Garces

Ritchie Montgomery … Harvey

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Diablo Cody

Παραγωγή: Diablo Cody, Mason Novick

Μουσική: Isabella Summers

Φωτογραφία: Paula Huidobro

Μοντάζ: Brad Turner

Σκηνικά: Mark Worthington

Κοστούμια: Meagan McLaughlin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Lisa Frankenstein
Ελληνικός Τίτλος: Lisa Frankenstein

Παραλειπόμενα

Πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθεσία για τη Zelda Williams.
Σύμφωνα με την Diablo Cody, η ταινία ανήκει στο ίδιο μυθοπλαστικό σύμπαν με το Σώμα που Σκοτώνει (Jennifer’s Body).
Κάποιοι συσχέτισαν τον τίτλο με την παλιά εταιρία Lisa Frank, που κυκλοφορούσε πολύχρωμα αυτοκόλλητα και σχολικά προϊόντα, ενωμένο φυσικά με το όνομα του Φρανκενστάιν. Η Cody όμως απάντησε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, και ότι βάσισε το όνομα στη Λίζα από το Ηλεκτρικό Μανούλι (Weird Science), αποπτύοντας φόρο τιμής στην ταινία του John Hughes από το 1985.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η JoJo διασκευάζει για την ταινία το Can’t Fight This Feeling των REO Speedwagon.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/3/2024

Ο παραδοσιακός από τα 1980 αέρα μιας νεανικής ταινίας αποπνέεται μια χαρά στην πρώτη ταινία της πολυπράγμων Zelda Williams. Είναι όμως και άπειρη σκηνοθετικά, πέρα από κάποια βίντεο-κλιπ, και παρασέρνεται από τη χαρά της δημιουργίας ενός δικού της «τέρατος της μαύρης λίμνης» επί της οθόνης, υποπίπτοντας σε λαθάκια που εύκολα θα μπορούσε να αποφύγει.

Το δημιουργό βέβαια μυστικό είναι η παρουσία της Diablo Cody στο σενάριο. Όντας απελπιστικά άνιση (και μόνιμα προβληματική όταν διαχειρίζεται χιούμορ), εδώ ξεκινάει ένα στόρι που υπόσχεται νέο και ολοσκότεινο Τζούνο, για να καταλήξει σε ένα νέο Σώμα που Σκοτώνει. Δεν γίνεται δηλαδή να μην καλοδεχτεί κανείς αυτό το αμάλγαμα Φρανκενστάιν, Tim Burton και John Hughes, με την Kathryn Newton να ανταποκρίνεται σε όλες τις μεταμορφώσεις του ρόλου της, κι έναν σατιρικό αέρα ολόγυρα να συμπληρώνει το κάδρο. Αυτό όμως λειτουργεί σε πρώτο επίπεδο, αφού έκτοτε το σενάριο αρχίζει να στραβοπατάει, αδιαφορώντας για το πόσες τρύπες αφήνει στο διάβα του. Ως τετριμμένη ομπρέλα ασφαλείας, η αδικημένη ηρωίδα γίνεται συνένοχος σε φόνους μπερδεύοντας ως προς την ηθική της υπόσταση ή ακόμα και την εγκεφαλική της διαύγεια, ενώ το τέρας μεταμορφώνεται σε… πεντάμορφος, για να μας παραπέμψει στο γνωστό παραμύθι και στα ντισνεϊκά κλισέ που το ακολουθούν.

Παρόλα αυτά, ένα χαμόγελο προς τους δύο κεντρικούς ήρωες το χαρίζεις στο μακάβριο φινάλε, θυμάσαι και ότι και οι ταινίες του John Hughes δεν χρειάζονταν να αποφύγουν τα τετριμμένα ως το απώτερο τέλος για να σε κερδίσουν, και εντέλει μπορεί τα εξόφθαλμα μνήματα του φιλμ να μην υπερβαίνουν σε δυναμική το βιντεοκλιπίστικο όχι-και-τόσο-new-age παραμύθι και τις χαρές που αυτό μπορεί να προσφέρει σε συγκεκριμένες ηλικίες, αλλά τουλάχιστον η νεανική ταινία δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι πόνεσε αληθινά εδώ. Ίσα-ίσα κιόλας που αν αναδεικνύονταν σε cult, δεν θα μου φαινόταν διόλου περίεργο.

Βαθμολογία: