Ζωικό Βασίλειο

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/5/2024

Είναι το φιλμ του Thomas Cailley μια αλληγορία για όσα πέρασαν οι δυτικές κοινωνίες (γιατί αυτό είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο φιλτράρονται τα γεγονότα) κατά τη διάρκεια των μέτρων για τον περιορισμό της εξάπλωσης της COVID-19; Μήπως μιλάει έμμεσα και για το πώς αντιμετωπίζει η Ευρώπη σε επίπεδο κοινωνιών και πολιτικών ηγεσιών τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα στην παρούσα συγκυρία; Παραπέμπουν ίσως κάποιες αναφορές και στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα διεμφυλικά άτομα ακόμη και σ’ ένα θεωρητικά πιο ανεκτικό σήμερα;

Εσκεμμένα το σενάριο πατάει πάνω σε πολλές βάρκες, ενδεχομένως γιατί ήταν στις προθέσεις των Thomas Cailley και Pauline Munier να τοποθετηθούν πάνω σ’ έναν μεγάλο αριθμό ζητημάτων τα οποία συζητιούνται τώρα στη δημόσια σφαίρα. Οι αντιστοιχίες όμως κάποιων εκ των συνθηκών της ιστορίας με υπαρκτές καταστάσεις δεν είναι πάντα επεξεργασμένες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με αποτέλεσμα να ακούγονται μερικά «φάλτσα» όσον αφορά τα νοήματα. Και τελικά, ενώ αρθρώνονται κάποια επιχειρήματα, μένει η αίσθηση πως δεν εξάγεται κάποιο συνολικό συμπέρασμα για την ποικιλία των θεματικών που συμπεριλαμβάνονται στον σκελετό της πλοκής. Γι’ αυτό και τα πράγματα πάνε καλύτερα όταν γίνεται εστίαση στο «ψυχαγωγικό» και αγωνιώδες κομμάτι, έστω και αν δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει το φιλμ καθαρό μπλοκμπάστερ, ακόμη και με αυτά τα στοιχεία.

Παρότι στοχεύοντας πρωτίστως σε μια mainstream κατεύθυνση, το «Ζωικό Βασίλειο» κατορθώνει να χωρέσει και κάποιες πιο «ζόρικες» για το ευρύ κοινό επιρροές, από τον σωματικό τρόμο ενός Cronenberg μέχρι κάποιες ελαφριές πινελιές βίας με βάση το New French Extremity. Την περισσότερη ώρα πάντως προσπαθεί να κάνει τον θεατή να συνηθίσει μια εκτός ασφαλών συνταγών κεντρική ιδέα συνδυάζοντάς την με ένα προσγειωμένο οικογενειακό δράμα στον πυρήνα της δραματουργίας. Κατορθώνει να εκμαιεύσει στιγμές από το πρωταγωνιστικό του δίδυμο που εκπέμπουν μια αλήθεια, αν και η κατεύθυνση που τελικά επιλέγει για τη διαδρομή τους αφήνει κάποια ερωτήματα αναπάντητα με τρόπο που δεν ικανοποιεί. Στα θετικά μια πολύ έξυπνη εναρκτήρια σκηνή, που βάζει γρήγορα στο κλίμα χωρίς να πλατειάζει ή να φλυαρεί με πολλές εξηγήσεις, καθώς αυτές έρχονται σταδιακά στην πορεία.

Δύο εξαιρετικές ερμηνείες βοηθάνε στο να λειτουργήσει καλύτερα το όλο «πακέτο», τόσο ο Romain Duris που κατορθώνει να «παντρέψει» μια πιο μοντέρνα και μια πιο παραδοσιακή αντίληψη του πατρικού ρόλου, αποτυπώνοντας το μεταίχμιο της ταυτότητας στο οποίο βρίσκονται πολλοί από τους γονείς της αποκαλούμενης Γενιάς Χ, αλλά ακόμη περισσότερο ο Paul Kircher που μεταδίδει πολύ αποτελεσματικά το εφηβικό άγχος του χαρακτήρα του, και κυρίως τον φόβο που τον κυριεύει στην προσπάθεια να συμβιβαστεί με ραγδαίες αλλαγές σε ατομικό επίπεδο.

Ο απολογισμός είναι κάπως άνισος ομολογουμένως, ωστόσο δεν γίνεται να μην παραδεχθεί κάποιος πως πρόκειται για μια δημιουργία που παίρνει ρίσκα, ακόμη κι αν επίτηδες «κατεβάζει» ταχύτητες σε ορισμένα σημεία για να μην πετάξει εκτός τον πιο επιφυλακτικό συγκριτικά σινεφίλ. Ο παράγοντας της πρωτοτυπίας, όπως και το γεγονός ότι πρόκειται για μια από τις λίγες ευρωπαϊκές παραγωγές εκεί έξω (μη συμπεριλαμβάνοντας το Ηνωμένο Βασίλειο που αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία διαχρονικά) που επιτυχημένα χτίζει από το μηδέν ένα μίνι σύμπαν επιστημονικής φαντασίας, συνεισφέρουν έτσι ώστε η θέαση να κυλάει με ενδιαφέρον.

Βαθμολογία: