Ο Κόμης Μόντε Κρίστο

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 4/9/2024

Το γαλλικό μπλοκμπάστερ μοιάζει να έχει έρθει για να μείνει, και μαζί του φέρνει μια νέα κινηματογραφική πνοή σε θρυλικά έργα της λογοτεχνίας, όπου αυτή η επιστροφή στη γενέτειρά τους προκαλεί κυρίως μια ατμοσφαιρική αυθεντικότητα.

Στα χνάρια του Martin Bourboulon που πέρυσι έδωσε το δίπτυχο των “Τριών Σωματοφυλάκων”, το σκηνοθετικό δίδυμο των Alexandre de La Patelliere και Matthieu Delaporte αναμετριέται με το ογκωδέστατο μυθιστόρημα του Alexandre Dumas και δίνει στην ιστορία την απαραίτητη διάρκεια ώστε να αναπνεύσει αλλά και να εντυπωσιάσει. Αν την αποδομήσουμε, ο “Κόμης Μόντε Κρίστο” είναι μια αρχετυπική ιστορία εκδίκησης όπου ένας άδικα φυλακισμένος άντρας επιστρέφει μετά από χρόνια για να εκδικηθεί όσους συνέβαλαν στην καταστροφή του, και σε πρώτο επίπεδο η ταινία προσφέρει ένα οπτικό υπερθέαμα με μια γενναιόδωρη επένδυση στα πολυπληθή σκηνικά, κάνοντας την ιστορία να φαντάζει μεγαλύτερη σε εμβέλεια.

Στο ερώτημα αν οι σεναριογράφοι μπορούν να επεξεργαστούν το μυθιστόρημα όπως του αξίζει και να γεννήσουν μια καλή ταινία, η απάντηση είναι ναι, και μάλιστα ανώτερη από τους “Τρεις Σωματοφύλακες”, χωρίς να έχουμε την επανάληψη του λάθους να χωριστεί η ταινία σε δύο μέρη, διακόπτοντας την ορμή της. “Δεν είναι εκδίκηση, είναι δικαιοσύνη” διευκρινίζει ο πρωταγωνιστής Εντμόντ και το πολυεπίπεδο σχέδιό του παρουσιάζεται σχολαστικά σε μια ταινία που, ως εκ τούτου, παίρνει χρόνο για να μπει κάτω από το δέρμα του ιθύνοντα νου. Η ταινία κυλά αρκετά ομαλά και παρασύρει αργά τον θεατή απεικονίζοντας μέσα από το πέρασμα των ετών όσα μπορεί να πάρει ο χρόνος από έναν άνθρωπο, ένα στοιχείο που τονίζεται ψυχολογικά περισσότερο από κάθε προηγούμενη έκδοση. Οι μάσκες που χρησιμοποιεί, καθώς ελίσσεται μέσα στις ανυστερόβουλες λυκοφιλίες των σαλονιών και των πολιτικών συστημάτων της Γαλλίας, μοιάζουν να καταπίνουν την ίδια του την προσωπικότητα με μια αργή και σταθερή αποδόμηση που μόνο στο φινάλε γίνεται αντιληπτή τόσο από τον ίδιο όσο και από εμάς.

Ο πόνος του Εντμόντ απλώνεται σε κάθε καρέ αυτής της περίπλοκης και εκπληκτικά συναισθηματικής ταινίας που αμφισβητεί τις θεσμικές διαδικασίες της δικαιοσύνης, το νόημα της εκδίκησης που γίνεται αυτοσκοπός της ζωής ενός ανθρώπου -ο πρωταγωνιστής με τη μάσκα στο χέρι μοιάζει μια παραλλαγή του Άμλετ με το κρανίο- αλλά και φέρνει μια κλασική επική περιπέτεια στη μεγάλη οθόνη, κάτι που φαντάζει αναζωογονητικό, ελλείψει τέτοιων επιτευγμάτων από την Ευρώπη. Αλλά δεν είναι μόνο ο Εντμόντ που προκαλεί εντύπωση καθώς όλοι οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται ικανοποιητικά από κάθε άποψη. Υπάρχουν τα κάστρα και τα παλάτια και μπορεί κανείς να νιώσει λίγη ζήλια λαμβάνοντας υπόψη πόσα ξοδεύει ο γαλλικός κινηματογράφος για μια διασκευή ενός εθνικού λογοτεχνικού θησαυρού. Οι υψηλές αξίες παραγωγής είναι υπερβολικά έντονες, με έμφαση στην αναμορφική φωτογραφία του Nicolas Bolduc, την πολυτελή σκηνογραφία Stephane Taillasson -που είχε αναλάβει και τους “Τρεις Σωματοφύλακες”- και την επική μουσική ενορχήστρωση του Jerome Rebotier.

Ευτυχώς, ο στιλιστικός εκσυγχρονισμός αποφεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό. Σκηνές υπερκινητικής μάχης με τις οποίες φαίνεται να εμπότισε το είδος ο Guy Ritchie με τον “Σέρλοκ Χολμς” του μπορούν να βρεθούν και εδώ, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος οι σκηνοθέτες αρκούνται στο να εξυψώνουν τη λογική πίσω από μια σκόπιμα παλιομοδίτικη ταινία, αφηγούμενη μια ιστορία που χαρακτηρίζεται από έρωτα και ίντριγκα. Με απόλυτη σοβαρότητα και χωρίς ίχνος ειρωνείας, οι Delaporte και de La Patelliere επανασυστήνουν τον Κόμη Μοντε-Κρίστο ως ένα διασκεδαστικό μελοδραματικό έπος που απαιτεί την κινηματογραφική οθόνη.

Βαθμολογία: