Ο Ελία, ένας επιστήμονας ψυχίατρος, είναι χωρισμένος εδώ και λίγο καιρό από τη σύζυγό του, Τζιοβάνα (όχι νομικά, γιατί τα διαζύγια κοστίζουν). Μένει μόνος σε ένα διαμέρισμα που χρησιμοποιεί και ως ιατρείο για τις συνεδρίες με τους ασθενείς του (για την ακρίβεια μισό διαμέρισμα, αφού έχει χωρίσει απλώς το σπίτι που έμενε με τη γυναίκα του στα δύο, καθώς και οι μετακομίσεις κοστίζουν). Ένα βράδυ, η καρδιά του Ελία τού στέλνει προειδοποιητικό μήνυμα και ο γιατρός συνιστά γυμναστική. Παρότι σιχαίνεται την άσκηση, αποφασίζει να μπει σε πρόγραμμα. Τότε είναι που μπαίνει στη ζωή του η Κλαούντια, μια personal-trainer με κέφι, παρορμητισμό και γοητευτική ελαφρότητα, που θα βαλθεί να του κάνει σωστά γυμνάσια. Εκείνος βάζει το «νους υγιής» κι εκείνη το «εν σώματι υγιεί» και μαζί αρχίζουν να τρέχουν στις περιπέτειες της ζωής και των σχέσεων. Ένα τρέξιμο που θα τους ενώσει με μία απρόσμενη μα τόσο τρυφερή φιλία.
Σκηνοθεσία:
Francesco Amato
Κύριοι Ρόλοι:
Toni Servillo … Elia Venezia
Veronica Echegui … Claudia
Carla Signoris … Giovanna
Luca Marinelli … Ettore
Pietro Sermonti … Roberto
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Francesco Amato, Francesco Bruni, Davide Lantieri
Παραγωγή: Marco Chimenz, Giovanni Stabilini, Riccardo Tozzi
Μουσική: Andrea Farri
Φωτογραφία: Vladan Radovic
Μοντάζ: Luigi Mearelli
Σκηνικά: Emita Frigato
Κοστούμια: Mariano Tufano
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Lasciati Andare
Ελληνικός Τίτλος: Ο Γιατρός Έχει Τρεχάματα
Διεθνής Τίτλος: Let Yourself Go
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/6/2017
Οι Ιταλοί ήταν ανέκαθεν εξπέρ της λαϊκής κωμωδίας, απλά με τα χρόνια μοιάζει να έχουν μελετήσει ιδιαίτερα και την ανάλογη αμερικανική. Μια μίξη από commedia all`italiana, όπως την ονομάζαμε παλιότερα, και αμερικανικής σκρούμπολ είναι και η ταινία του Francesco Amato, «καταδικασμένη» να σπάσει ταμεία στην Ιταλία και… με το ζόρι να βρει θέση στα ελληνικά θερινά. Η ουσία βέβαια είναι ότι ενώ το φιλμ κατατάσσεται στην κομεντί, προς τιμήν του πασχίζει να βγάλει γέλιο και αρκετό. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τραβάει λιγάκι καταστάσεις για να πετύχει κάτι τέτοιο, παρεισφρέοντας και στην πλοκή μικρο-πλοκές που αν κάποιος ήθελε μια ταινία με συνοχή, μάλλον θα τις έκοβε στο μοντάζ. Κι ενώ όλα κυλούν ξέγνοιαστα και απλοϊκά, η ταινία κρύβει έναν άσο στο μανίκι της για να πει το «είμαι εδώ»…
Αυτός ο άσος δεν είναι άλλος από τον Toni Servillo, που ακόμα κι αν είναι οι σοβαροί του ρόλοι αυτοί που μας επέβαλαν να τον βάλουμε στη λίστα συμπαθειών μας, φαντάζει εδώ κωμικά ανεξάντλητος. Μάλιστα, ίσως είναι αυτός που παρασέρνει τον σκηνοθέτη στην απόλυτη φάρσα, αφού ο γεννημένος στην Καμπανία ηθοποιός προσαρμόζεται θεσπέσια ό,τι κείμενο κι αν του δώσεις. Προσθέστε κι ένα ελαφρύ άγγιγμα από παλιομοδίτικο σινεμά, με λίγη δόση ψυχανάλυσης αλλά Woody Allen, και ίσως έχουμε ένα έργο που αξίζει για τα καλά μια θερινή προσπάθεια. Από καθαρόαιμη κομεντί, ειδικά ιταλικού τύπου, σίγουρα κατά πολύ καλύτερο…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
