Ο Κώστας, μετά από είκοσι χρόνια παραμονής του στο Παρίσι, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Μυτιλήνη, το ελληνικό νησί στο βόρειο Αιγαίο. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημα από έναν συμβολαιογράφο του νησιού που τον πληροφορούσε πως κληρονόμησε το οικογενειακό σπίτι. Είχε φύγει από το νησί στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά. Επιστρέφοντας συναντάει όσους έχουν απομείνει από τους συγγενείς του και ξαναθυμάται αυτούς που έχουν φύγει. Φαντάζεται και τον εαυτό του μικρό στην ηλικία των δέκα χρόνων, την εποχή δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του. Ζώντες και τεθνεώτες τον κάνουν να ξαναγαπήσει τον τόπο του. Η σχέση του με την Ελένη, μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο γηροκομείο Μυτιλήνης, του ανοίγει νέους δρόμους για τη ζωή του και την τέχνη του.
Σκηνοθεσία:
Λάκης Παπαστάθης
Κύριοι Ρόλοι:
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης … Γιάννης ‘Νυχτερίδας’
Μαρία Ζορμπά … Μαριγούλα
Δημήτρης Καταλειφός … θείος Μιλτιάδης
Λουκία Μιχαλοπούλου … Ελένη
Νικόλας Παπαγιάννης … Κώστας
Θόδωρος Κατσαδράμης … Απόστολος
Χρήστος Στέργιογλου … θείος Ηλίας
Υβόννη Μαλτέζου … θεία Λίτσα
Μυρτώ Παράσχη … Colette
Άρτο Απαρτιάν … ταξιτζής
Θάνος Γραμμένος … Θησέας
Νέλλη Καρρά … κωφάλαλη
Μπάμπης Αλατζάς … συμβολαιογράφος
Φωκίων Σπύρογλου … Κώστας (παιδί)
Δημήτρης Καραμπέτσης … Δρ Μαρτίνος
Μίρκα Παπακωνσταντίνου … γυναίκα στο πλοίο
Ελένη Γερασιμίδου … αγγελιοφόρος
Νίκος Ζωιόπουλος … ξάδελφος του πατέρα
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Λάκης Παπαστάθης
Παραγωγή: Λάκης Παπαστάθης
Μουσική: Γιώργος Παπαδάκης
Φωτογραφία: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου
Σκηνικά: Γιώργος Γεωργίου
Κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ταξίδι στη Μυτιλήνη
- Διεθνής Τίτλος: Journey to Mytilene
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοστουμιών στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης), δεύτερο αντρικό ρόλο (Δημήτρης Καταλειφός), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Μαρία Ζορμπά), σκηνικά και μακιγιάζ.
Παραλειπόμενα
- Ο δημιουργός συμπεριέλαβε στο σενάριο αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, έχοντας ζήσει στη Μυτιλήνη από τα 11 έως τα 18 του χρόνια.
- Εκτός από την πόλη της Μυτιλήνης, γυρίσματα έγιναν σε διάφορες περιοχές της νήσου: Σκάλα Συκαμνιάς, Αγιάσος, Αφάλωνας, κ.α.
- Έσχατη κινηματογραφική ταινία για τον Θόδωρο Κατσαδράμη.
- Η ταινία έκοψε 10.000 εισιτήρια.
Κριτικός: Κώστας Νταντινάκης
Έκδοση Κειμένου: 17/11/2010
Το Ταξίδι στη Μυτιλήνη κουβαλάει αρετές αλλά και αδυναμίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Πρόκειται για μια καλή, έντιμη κι ευαίσθητη προσπάθεια που όμως δεν απογειώνεται συγκινησιακά. Καταρχάς, έχουμε μια δραματική ταινία χωρίς δραματική ένταση. Ωστόσο, σπαραχτικές σκηνές π.χ. υπάρχουν. Αν το σενάριο ήταν δομημένο με λιγότερο εγκεφαλικό τρόπο, ίσως η συγκίνηση να περίσσευε. Έτσι όπως έχει, όμως, οργανωθεί το υλικό με τις αλλοτινές μνήμες του ξενιτεμένου που φθάνει μετά από 20 χρόνια στη γενέθλια γη του, το αποτέλεσμα μοιάζει με κολάζ. Η ταινία όμως –όπως κάθε ταινία- θα ήθελε να είναι ένας αληθινός, αυθεντικός πίνακας. Κρίμα, γιατί παρόμοια θέματα στο Χόλιγουντ γίνονται αριστουργήματα. Η σκηνή πχ του ερασιτεχνικού θιάσου με τον Οιδίποδα, πέρα από την αδικαιολόγητη διάρκειά της, δεν εντάσσεται στη δραματουργία. Περισσότερο θαρρείς έγινε για να δώσει ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας ο Δημήτρης Καταλειφός. Ο καλός ηθοποιός του θεάτρου, αποτελεί εδώ ένα κράμα από ήρωα του ΄21, Θεόφιλο, ήρωα του Βιζυηνού και του Αλέξη Μινωτή.
Εμβόλιμες σκηνές, όπως αυτή με την απόπειρα αυτοκτονίας του ήρωα στο Παρίσι, δεν πείθουν για την αναγκαιότητά τους, αλλά ούτε και με τη σεναριακή τους αφέλεια: Vite, vite, il a pris des barbituriques! Αρκετές άλλες σεκάνς, ιδωμένες αυτόνομα, είναι καλές μόνο ως ταινίες μικρού μήκους. Η σεναριακή αδυναμία της ταινίας διαφαίνεται στο τέλος, όταν ακούς την τελευταία ατάκα: «Παρίσι-Μυτιλήνη θα μοιράζω τη ζωή μου», αποφαίνεται ο ήρωας. Ευτυχώς, δηλαδή, που χρειάστηκε να κάνει ένα ταξίδι για μια κληρονομιά, ίσα-ίσα να γυριστεί η ταινία και να πάρει την εξαιρετικά δύσκολη απόφαση! Επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο, αλλά εγώ κι αν ήθελα να μπορώ να μοιράζομαι τη ζωή μου μεταξύ Αθηνών και Παρισσίων! Άλλες όμως οι βουλές του Αλλάχ και της τσέπης μου!
Τα παιδιά παίζουν για μία ακόμα φορά αφύσικα σε ταινία του Παπαστάθη (αρκεί να θυμηθούμε το κοριτσάκι που υποδυόταν το αγοράκι στο Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον), η ερμηνεία των ενηλίκων ηθοποιών δεν είναι terrible αλλά ούτε και κακή, εκτός από τον Θόδωρο Κατσαδράμη τον οποίο θα πρότεινα για Όσκαρ β΄ ανδρικού ρόλου για την εξαιρετική του απλότητα στο ρόλο του παλιού αριστερού. Η υπογραφή, βέβαια, του Λάκη Παπαστάθη είναι πανταχού παρούσα στην ταινία κι αυτό είναι επόμενο αφού ο άνθρωπος είναι auteur. Ο κινηματογράφος του είναι ποιητικός κι αυτό είναι σπάνιο για το ελληνικό σινεμά, να φαίνεται δηλ. ότι εκτός από τον Θ. Αγγελόπουλο, υπάρχουν και άλλοι σκηνοθέτες πίσω από την κάμερα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
Υπερβολικά κακή κριτική...για μια όμορφη ταινία που την είδα για τρίτη φορά... παράκληση.. Μην " βαρατε " το ελληνικό σινεμά.. Μας δίνει πολλά ..κυριως τον εαυτό μας που τον έχουμε ξεχάσει..