Ένα φαινομενικά ερωτευμένο ζευγάρι Νεοϋορκέζων αποφασίζει να περάσει τον μήνα του μέλιτος στο Μαρόκο, όπου η γυναίκα σχεδιάζει να δολοφονήσει τον άντρα της με τη βοήθεια του εραστή της. Το σχέδιο όμως πάει τρομερά στραβά, όταν οι δύο άντρες θα εμπλακούν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη μέση του πουθενά. Παράλληλα, στο ίδιο σημείο της ερήμου μια επικίνδυνη λαθρέμπορος διαμαντιών μεταφέρεται σε μια φυλακή, ενώ μια ήσυχη γυναίκα ταξιδεύει με το μωρό της. Στη μέση της Σαχάρας, οι τύχες αυτών των ανθρώπων θα έρθουν σε βίαιη σύγκρουση, και τα μυστικά και τα ψέματά του καθενός θα έρθουν στην επιφάνεια.
Σκηνοθεσία:
David Marconi
Κύριοι Ρόλοι:
Frank Grillo … Scott Dolan
Jaimie Alexander … Taylor Dolan
Roschdy Zem … Saleh
Marie-Josee Croze … Audrey
Moussa Maaskri … Omar
Charlie Bewley … Travis
Affif Ben Badra … Ayub
Carlos Leal … Cyril
Gabriella Wright … Odette
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Marconi
Παραγωγή: Luc Besson
Μουσική: Richard Horowitz, Charlie Nguyen Kim
Φωτογραφία: Thomas Hardmeier
Μοντάζ: Julien Rey
Σκηνικά: Bertrand Seitz
Κοστούμια: Sophie Puig
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Intersections
- Ελληνικός Τίτλος: Το Σταυροδρόμι του Θανάτου
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Collision
Παραλειπόμενα
- Ο σεναριογράφος David Marconi επιστρέφει στη σκηνοθεσία μετά από 12 χρόνια.
- Brooklyn Decker και Gemma Arterton ήταν υποψήφιες για τον ρόλο της Τέιλορ.
- Η σκηνή με το αυτοκινητιστικό δυστύχημα γυρίστηκε δίχως καμία χρήση ψηφιακών εφέ. Αντίθετα, χρειάστηκε η συμβολή καμερών DSLR.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/2/2019
Ο Ντέιβιντ Μαρκόνι (σεναριογράφων του «Δημόσιος Κίνδυνος» και του «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 4.0») γράφει και σκηνοθετεί ένα παλιομοδίτικο θρίλερ, που θα ήθελε και κατά τρόπον να θεωρηθεί νουάρ. Αυτό κραυγάζει και στο ότι επίκεντρο του «κακού» είναι μια φαμ-φατάλ, αλλά κι ότι η αρνητικότητα των χαρακτήρων των ηρώων δεν εξηγείται σε λογικά ψυχολογικά πλαίσια. Ξεπερνώντας και το ότι οι κινήσεις των ηρώων δεν είναι πάντα φυσιολογικές, περνούμε σε κάτι που το έχει κατά πολύ το φιλμ: κυλάει σαν νερό, ακόμα κι αν δεν αναπτύσσει μεγάλες ταχύτητες. Ακόμα κι αν το πάρετε στην πλάκα, η συνεχής ροή στο στόρι και αυτό το «γαλλικά» σκοτεινό στο εσωτερικό όλων των χαρακτήρων προσφέρουν τη γοητεία του απρόβλεπτου, έστω κι αν ανήκει σε άλλες εποχές. Σίγουρα δεν μένει στη μνήμη, ούτε κερδίζει κάποιον cult τίτλο, αλλά έχει στάνταρ το χάζι του.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
