Το 1951, ο Μάρκους Μέσνερ δραπετεύει από την κατάταξη του στον πόλεμο της Κορέας και ο βασανιστικός χασάπης πατέρας του στο Νιού Τζέρσεϊ τον γράφει σε κολέγιο του Οχάιο. Καθώς ο νεαρός φτάνει στο αυστηρά χριστιανικό σχολείο, δεν ακολουθεί την τάξη των πραγμάτων, όντας φανατικός άθεος, καταλήγοντας σε κόντρα με τον πρύτανη Κόντγουελ, και κάνοντας σχέση με την όμορφη, αλλά «προβληματική» συμμαθήτρια του, Ολίβια. Καθώς ο θυμός του μαζεύεται, ο Μάρκους αποφασίζει να πετάξει από πάνω του τελείως την εικόνα ενός σκληρά εργαζόμενου παιδιού και του υπάκουου γιου.
Σκηνοθεσία:
James Schamus
Κύριοι Ρόλοι:
Logan Lerman … Marcus Messner
Sarah Gadon … Olivia Hutton
Pico Alexander … Sonny Cottler
Danny Burstein … Max Messner
Linda Emond … Esther Messner
Tracy Letts … πρύτανης Hawes D. Caudwell
Ben Rosenfield … Bertram Flusser
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: James Schamus
Παραγωγή: Anthony Bregman, James Schamus, Rodrigo Teixeira
Μουσική: Jay Wadley
Φωτογραφία: Christopher Blauvelt
Μοντάζ: Andrew Marcus
Σκηνικά: Inbal Weinberg
Κοστούμια: Amy Roth
- Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Indignation
Ελληνικός Τίτλος: Αγανάκτηση
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Indignation του Philip Roth.
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον James Schamus, γνωστότερος ως παραγωγός και σεναριογράφος.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 17/9/2016
Η «Αγανάκτηση» είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του τριπλά υποψήφιου για Όσκαρ παραγωγού και σεναριογράφου Τζέιμς Σέιμους («Τίγρης και Δράκος», «Το Μυστικό του Brokeback Mountain»), και αποτελεί μια κινηματογραφική χαρά για όσους απολαμβάνουν την πρόκληση τού να παρακολουθούν πολυσύνθετα κι ευφυή δράματα στηριγμένα σε χαρακτήρες. Βασισμένη στο εικοστό ένατο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ, που αφηγείται την ιστορία ενός νέου που διαπλάθεται μέσα στις συγκυρίες και τα εμπόδια που ορθώνει μπροστά του η ζωή, αυτό που καταφέρνει εδώ ο 56χρονος σκηνοθέτης είναι η άψογη προσαρμογή ενός δύσκολου μυθιστορήματος στην κινηματογραφική γλώσσα.
Με τη λογική που εκτροχιάζεται από το συναίσθημα να σχηματίζει ένα πολυσύνθετο σύμπλεγμα, το σενάριο του Σέιμους είναι μια ευσυνείδητη κι ειλικρινής δραματοποίηση του μυθιστορήματος του Ροθ. Υφαίνοντας, προσεκτικά, θέματα που έχουν να κάνουν με την κοινωνική τάξη, την πίστη και τη σεξουαλική απελευθέρωση με φόντο τον πόλεμο της Κορέας, τούτη εδώ η «Αγανάκτηση» είναι έξυπνη, διασκεδαστική, διορατική και, όπως το βιβλίο, αντιπολεμική. Με ιδέες που είναι τόσο φρέσκες, όσο η νοοτροπία της δεκαετία του 1950 είναι κλειστοφοβική, οι ενδιαφέρουσες αντιπαραθέσεις, τα λογικά επιχειρήματα και η συναισθηματική αναταραχή μετατρέπουν το αποτέλεσμα σε μια συναρπαστική ταινία ενηλικίωσης με ένα σκοτεινό υπόβαθρο.
Ο Λόγκαν Λέρμαν, καθοδηγούμενος από το σενάριο του Σέιμους, αποφεύγει σε μεγάλο βαθμό την αμήχανη εκκεντρικότητα που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε παρόμοιους ρόλους. Πιο υστερικός και επιθετικός απ` ό,τι νευρωτικός και αδέξιος, τόσο ο ίδιος όσο και ο σκηνοθέτης προσδίδουν στον χαρακτήρα περισσότερες διαστάσεις και σκοτεινές τάσεις. Η χημεία με τη Σάρα Γκέιντον υφίσταται, αν και υπάρχει κάτι ευπρόσδεκτα αλλόκοτο μεταξύ τους που είναι ιδιαίτερα μυστηριώδες. Σε κάθε περίπτωση, και οι δυο πρωταγωνιστές είναι θαυμάσιοι στους ρόλους τους, γεγονός που καθιστά το άλλοτε πυκνό σενάριο πολύ πιο εύκολο στη χώνεψη. Πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι στις πιο ισχυρές σκηνές της ταινίας, ο Τρέισι Λετς και η Λίντα Έντμοντ κλέβουν δικαιωματικά την παράσταση.
Ίσως το μόνο πράγμα πιο ελκυστικό από τους λαμπρούς ηθοποιούς είναι η εκπληκτική παραγωγή. Τέτοιο πλούσιο υλικό παίρνει λίγο χρόνο για να επεξεργαστεί, και είναι ευχάριστο να βλέπεις μια ταινία που ασχολείται με τη νοημοσύνη μας και τα συναισθήματά μας στον ίδιο βαθμό, κάνοντας έξοχη χρήση των εργαλείων του κινηματογράφου, από το εκπληκτικό σκορ μέχρι την καλλιτεχνική διεύθυνση και τα κοστούμια. Μια αληθινά ενδιαφέρουσα και ανεπιφύλακτα προτεινόμενη ταινία για θέαση.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/6/2017
Μετά από περίπου τριάντα χρόνια στον κινηματογράφο, κυρίως ως σεναριογράφος, ο Τζέιμς Σέιμους δοκιμάζει και τη σκηνοθετική καρέκλα, αφήνοντας απορίες περί του γιατί δεν το προσπάθησε νωρίτερα. Κι αυτό επειδή λειτουργεί περισσότερο σαν να ήταν έμπειρος σε αυτή τη θέση, επιδεικνύοντας μια ορθότητα και μια σταθερότητα στον τρόπο γραφής του, που μας αφήνουν να αντιληφθούμε το βάθος του βιβλίου του Φίλιπ Ροθ. Με αρωγό μια λεπτομερή ανασύσταση της τότε εποχής, ο Σέιμους τολμά να παίξει με τους χρόνους και να δει από πολλές πλευρές μια προσωπικότητα που συμβολίζει μια ολόκληρη ιστορική στιγμή. Αν κάτι τον πηγαίνει πίσω, είναι η απόλυτη σοβαρότητα που τον διακρίνει, κι ενώ μιλάμε για νιάτα που μπορούν να εκφραστούν μέσω όλων των ψυχολογικών διαστάσεων. Όπως και να έχει, πρόκειται για μια αληθινά καλή δουλειά.
Βαθμολογία: