Το Παραμύθι των Παραμυθιών
- Il Racconto dei Racconti
- Tale of Tales
- 2015
- Ιταλία
- Αγγλικά, Ρωσικά
- Δραματικό Θρίλερ, Έπος, Φαντασίας
- 19 Νοεμβρίου 2015
Τρεις ιστορίες από την ομώνυμη συλλογή παραμυθιών του 17ου αιώνα, οι οποίες ενώνονται με μια οικογένεια σαλτιμπάγκων. Η μία αφορά τη βασίλισσα του Λονγκτρεγί, που η αφόρητη της ζήλια καταδυναστεύει τη ζωή του συζύγου της. Η δεύτερη μιλάει για έναν βασιλιά που αιχμαλωτίζεται στην παγίδα δύο μυστηριωδών αδελφών. Η δε τρίτη, αφορά έναν βασιλιά παθιασμένο με έναν τεράστιο ψύλλο.
Σκηνοθεσία:
Matteo Garrone
Κύριοι Ρόλοι:
Salma Hayek … βασίλισσα του Λονγκτρεγί
Vincent Cassel … βασιλιάς του Λονγκτρεγί
Toby Jones … βασιλιάς του Χάιχιλς
John C. Reilly … βασιλιάς του Λονγκτρεγί
Shirley Henderson … Imma
Hayley Carmichael … Dora
Bebe Cave … Violet
Stacy Martin … Dora (νεαρή)
Alba Rohrwacher … η σαλτιμπάγκος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Edoardo Albinati, Ugo Chiti, Matteo Garrone, Massimo Gaudioso
Παραγωγή: Matteo Garrone, Anne Labadie, Jean Labadie, Jeremy Thomas
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Peter Suschitzky
Μοντάζ: Marco Spoletini
Σκηνικά: Dimitri Capuani
Κοστούμια: Massimo Cantini Parrini
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Il Racconto dei Racconti
- Ελληνικός Τίτλος: Το Παραμύθι των Παραμυθιών
- Διεθνής Τίτλος: Tale of Tales
- Εναλλακτικός Τίτλος: Il Racconto dei Racconti – Tale of Tales
Σεναριακή Πηγή
- Συλλογή παραμυθιών: Pentamerone του Giambattista Basile.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, σκηνικών, κοστουμιών, ειδικών εφέ, μακιγιάζ και κομμώσεων στα David di Donatello. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σενάριο, παραγωγή, μουσική και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Στην περίφημη συλλογή παραμυθιών Pentamerone του 17ου αιώνα υπάρχουν και οι αρχικές εκδοχές της Ραπουνζέλ, της Ωραίας Κοιμωμένης και της Σταχτοπούτας. Η ταινία παίρνει τα δάνεια της από τα: Η Μαγεμένη Ελαφίνα, Ο Ψύλλος και Η Επικριτική Γριά.
- Πρώτη αγγλόφωνη ταινία για τον Matteo Garrone.
- Όλα γυρίστηκαν εκτός στούντιο, μετά από επιμονή του δημιουργού, σε διάφορες τοποθεσίες της Ιταλίας.
- Παρότι κόστισε 14,5 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις έμειναν στα 5,5.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 19/11/2015
Τρία παραμύθια από την ιταλική παράδοση μεταφέρονται από τον Ματέο Γκαρόνε του Γόμορρα στη μεγάλη οθόνη: Μια βασίλισσα χρειάζεται να φάει την καρδιά ενός θαλάσσιου τέρατος προκειμένου να αποκτήσει παιδί, ένας βασιλιάς αναθρέφει έναν ψύλλο ως κατοικίδιο, γεγονός που τον οδηγεί να δώσει την κόρη του για γάμο σε έναν παραμορφωμένο γίγαντα, και ένας τρίτος βασιλιάς με αδυναμία στις νεαρές κοπέλες, ερωτεύεται μία γριά, έχοντας ακούσει μόνο της φωνή της.
Οπτικά το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Τα πλάνα μοιάζουν βγαλμένα μέσα από τα παραμύθια, εμπνευσμένα από ζωγραφικούς πίνακες, είναι απερίγραπτης ομορφιάς και μέσα σε δευτερόλεπτα μας απορροφούν πλήρως στον φανταστικό κόσμο όπου οι ιστορίες διαδραματίζονται.
Παρόλα αυτά, όταν η ταινία τελειώνει και εμείς παρακολουθούμε τους υπέροχους τίτλους τέλους που μοιάζουν με αληθινές σελίδες παραμυθιών, συνειδητοποιούμε ταυτόχρονα και τις σεναριακές αδυναμίες της ταινίας. Τα τρία παραμύθια πλέκονται, με μεταβάσεις από το ένα στο άλλο, θυμίζοντας λίγο τη δομή του Cloud Atlas (αν και οι μεταβάσεις εδώ είναι πολύ αραιότερες, μιας που ο ρυθμός είναι διαφορετικός). Η διαφορά είναι ότι εκεί υπήρχαν κοινές θεματικές που κρατούσαν τις ιστορίες άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, από τη στιγμή που η κάθε μία υπήρχε για να στηρίζει ένα ευρύ σύνολο και όχι για να παρακολουθείται ανεξάρτητα, με αποτέλεσμα η επιλογή της διαπλοκής των ιστοριών να είναι απόλυτα εύστοχη και εφευρετική. Εδώ, τα τρία παραμύθια δεν συνδέονται καθόλου μεταξύ τους θεματικά, με εξαίρεση το γεγονός ότι είναι υφολογικά παρόμοια και διαδραματίζονται στον ίδιο φανταστικό κόσμο. Η διαπλεκόμενη παρουσίασή τους (γενικότερα το μοντάζ δηλαδή) βλάπτει τη δυναμική του έργου από τη στιγμή που αποτρέπει οποιαδήποτε εστίαση.
Η Σάλμα Χάγιεκ και ο Βενσάν Κασέλ (όπως πάντα) προσπαθούν, ως βασικοί πρωταγωνιστές, αλλά το σενάριο δεν επιτρέπει βαθιά ανάπτυξη στους χαρακτήρες τους. Είναι, βέβαια, χαρακτήρες παραμυθιών, οπότε λογικό και να είναι προσχηματικοί. Σε κάθε περίπτωση, ο Γκαρόνε εδώ πατάει καθαρά την τεχνική υπεροχή της ταινίας, και από τη στιγμή που η εικόνα από μόνη της είναι αρκετή για να προκαλέσει το θαυμασμό μας και να μας μαγέψει παραμυθικά, τότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ευστοχία της ταινίας, αν μη τι άλλο, ως ένα παραμύθι φτιαγμένο από παραμύθια. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κάτι περισσότερο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
