Το Χάλοουιν του Χιούμπι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 8/10/2020

Νομίζω ότι καταλήγω πλέον στο γιατί συμπαθώ τον Άνταμ Σάντλερ, παρότι δεν γελάω εύκολα με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κωμωδία. Έχω την αίσθηση ότι ο Σάντλερ δεν δίνει δεκάρα για το τι πιστεύουν οι περισσότεροι γι’ αυτόν. Δεν τον απασχολεί αν η κωμωδία του θα είναι πολιτικά ορθή, ούτε τον νοιάζει αν η πλειάδα σαχλών κωμωδιών που κάνει τού στοιχίζει μία έστω υποψηφιότητα για Όσκαρ, σε ταινίες όπως το πρόσφατο Uncut Gems! Έχοντας παρακολουθήσει μερικές συνεντεύξεις του, μπορώ να πω ότι βλέπω έναν άνθρωπο που πατάει γερά στη γη και που φαίνεται να μην έχει καμία σχέση με όλον αυτόν τον περίεργο χώρο του θεάματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι συνεργάζεται συνήθως με τα ίδια άτομα, που τα περισσότερα είναι μάλιστα φίλοι του. Υπάρχει λοιπόν κάτι στις ταινίες του που, άσχετα με το αν γελάω ή όχι, με κάνει να τις παρακολουθώ ευχάριστα, ακόμα κι αν δεν τις θεωρώ καλές. Φαίνεται λοιπόν ότι οι συντελεστές περνάνε καλά. Κάνουν κάτι που τους αρέσει, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να μην αρέσει σε εμένα, σε εσένα ή στον διπλανό σου. Νομίζω λοιπόν ότι ο Σάντλερ δεν δίνει δεκάρα όχι μόνο για τις κριτικές (καλές ή κακές) των ταινιών του, αλλά γενικότερα για τις “κριτικές”. Είναι σαν να σου λέει, “κάνε αυτό που σου αρέσει και σε κάνει να περνάς καλά, ακόμα κι αν δεν αρέσει στους περισσότερους εκεί έξω”. Εδώ που τα λέμε δεν μας βάζει και το πιστόλι στον κρόταφο για να παρακολουθήσουμε τις ταινίες του. Αν δεν θέλεις να τις δεις, δεν τις βλέπεις…

“Όλα αυτά σαν πρόλογος για το Χάλοουιν του Χιούμπι”, θα αναρωτηθείτε. Ναι, γιατί έτσι θα κατανοήσετε καλύτερα τον λόγο που δεν είμαι απόλυτα αρνητικός ούτε και σε αυτή την ταινία του Σάντλερ, έστω κι αν -το γράφω ξανά- το χιούμορ του δεν συμφωνεί πολύ με τη δική μου άποψη για το χιούμορ και την κωμωδία.

Ας πάμε τώρα στο Σάλεμ, εκεί όπου ζει ο αγαθός Χιούμπι Ντιμπουά. Ένας τύπος γύρω στα πενήντα, που ζει ακόμα με τη μητέρα του, εργάζεται στο ντόπιο σουπερμάρκετ και φροντίζει η γειτονιά του να είναι ασφαλής, ειδικά κατά την περίοδο του Χάλοουιν. Το βράδυ του Χάλοουιν, ο Χιούμπι κάνει περιπολία σε ολόκληρη την πόλη και φροντίζει να μην ξεφύγουν τα πράγματα. Αυτή τη χρονιά όμως η κατάσταση ξεφεύγει, και ο μόνος που το βλέπει είναι ο Χιούμπι. Άνθρωποι εξαφανίζονται, περίεργοι ήχοι ακούγονται από το σπίτι του νέου του γείτονα, ένας ψυχοπαθής το έχει σκάσει από μια κοντινή ψυχιατρική κλινική αλλά κανείς δεν δίνει σημασία στις προειδοποιήσεις του Χιούμπι, που αναγκάζεται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Το τυπικό χιούμορ του Σάντλερ, πασπαλισμένο με ατμόσφαιρα Χάλοουιν, είναι αυτό που παίρνεις από αυτή την ταινία. Υπάρχει ένα τύποις μυστήριο γύρω από τις εξαφανίσεις και απ’ το αν τελικά οι εξαφανίσεις οφείλονται σε κάτι μεταφυσικό ή όχι, απάντηση που θα λάβουμε στο φινάλε. Γενικά όμως η ταινία είναι αυτό που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια ο Σάντλερ.

Εννοείται ότι περνάνε κι εδώ όλοι οι φίλοι του (εκτός από τον Ντέιβιντ Σπέιντ…) σε βασικούς ή πιο γκεστ ρόλους. Ο πρώτος που βλέπουμε και που δεν τον περιμέναμε είναι ο Μπεν Στίλερ, και από εκεί κι έπειτα έχουμε τον Στιβ Μπουσέμι, που μπορεί και να είναι λυκάνθρωπος (ή ανθρωπόλυκος κατά το Χιούμπι), τον Κέβιν Τζέιμς ως σερίφη με μαλλί και μούσι από άλλη εποχή, τον Σακίλ Ο’ Νιλ, τον stand-up κωμικό Κόλιν Κουίν, τον Μάικλ Τσίκλις και τον Ρέι Λιότα! Τους γκεστ ρόλους συμπληρώνουν οι παλιότεροι και νεότεροι κωμικοί του Saturday Night Live, Ρομπ Σνάιντερ, Κίναν Τόμσον, Μάγια Ρούντολφ, Τιμ Μέντοουζ, Μάικι Ντέι, Μελίσα Βιγιασενιόρ, Άλεν Κόβερτ. Ομολογουμένως, οι περισσότερες γκεστ εμφανίσεις είναι επιτυχημένες εδώ, κάτι που δεν συνηθίζεται.

Ο ίδιος ο Σάντλερ δεν κάνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για κάτι διαφορετικό φυσικά. Χρησιμοποιεί μια παράξενη προφορά, σαν να είναι ο μεγαλύτερης ηλικίας χαρακτήρας του από το The Waterboy, και περιφέρεται με ένα ποδήλατο κι ένα ειδικό θερμός, που έχει κατασκευάσει ο ίδιος και έχει μέσα τα πάντα. Τα πάντα όμως! Από ζεστή σούπα, μέχρι φακό, κατσαβίδι και γάντζο εκτίναξης! Το θερμός και τα πράγματα που του πετάνε οι περαστικοί και αποφεύγει με δεξιοτεχνία ο Χιούμπι, είναι τα δύο γκαγκ που χρησιμοποιούνται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας με έξυπνο τρόπο.

Καταλαβαίνω αν δεν είστε φαν του Σάντλερ όλους τους λόγους που αυτή η ταινία μπορεί να μη σας αρέσει, γιατί ανά διαστήματα κι εγώ μαζί σας είμαι. Θα την τοποθετούσα όμως ένα κλικ παραπάνω από τις τελευταίες του παραγωγές, ίσως μαζί με το Πρόσκληση για Φόνο που είδαμε την περασμένη χρονιά. Δεν μιλάμε για κινηματογράφο ούτως ή άλλως, αλλά για μια παραγωγή του Νέτφλιξ που διατίθεται για οικιακή κατανάλωση, οπότε μπορούμε να είμαστε λιγότερο αυστηροί.

Βαθμολογία: