Hotel Artemis

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 18/11/2018

Μεγάλο το συγκεκριμένο στοίχημα για τον Drew Pearce, κι απόλυτα πετυχημένο δεν θα το βαφτίζαμε. Η επιλογή του χώρου δράσης σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε ένα ξενοδοχείο-νοσοκομείο, φανερώνει τις βασικές προθέσεις του, που δεν είναι άλλες από το να κινηθεί στον χώρο του cult. Μόνο που αντί αυτού, μάλλον κινείται αποκλειστικά στην παράδοση του b-movie, παρά μπορεί να διεκδικήσει τη «λατρεία» από μερίδα κοινού.

Το φιλμ βασικά είναι ένας αχταρμάς. Τόσο ως προς το συνολικό του ποιόν, όσο κι ως προς τα πολλά είδη που συσσωρεύονται. Αλλά ξεκάθαρα κάτι που να το χαρακτηρίζει απόλυτα, δεν υπάρχει. Το νουάρ χάνεται από την καθαρότητα της εικόνας, με το σκοτάδι να μην επιβάλλεται επί της πλουμιστά πολύχρωμης φωτογραφίας. Το δράμα υπάρχει απλά για να βοηθάει σε διαλόγους τον ρόλο της νοσοκόμας, ενώ κατά τα άλλα απλά δεν λειτουργεί. Το θρίλερ δεν είναι έντονο, πνίγεται μέσα στα άλλα είδη που συνυπάρχουν, κι ενώ έπρεπε να επικρατεί ολούθε. Μυστήριο δε μηδέν, παρότι η ατμόσφαιρα του χώρου το επέβαλε. Έχουμε όμως και δράση, μαζεμένη προς το φινάλε, αλλά είναι τόσο στιγμιαία που δεν ικανοποιεί τους φίλους της.

Εντέλει, πώς περίμενε ο Pearce να κερδίσει αυτό τον τίτλο του cult; Παρότι φαίνεται να υπήρχε ένα γενικό μπέρδεμα μέσα του όταν έγραφε το σενάριο, εύκολα καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι ήθελε να συνδυάσει το νουαρικό θρίλερ δράσης με μια σκοτεινή ποιότητα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ποιότητα δίχως ξεκάθαρο νοηματικό πυρήνα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε. Λογικά, είναι πολλά τα σύμβολα που πέρασαν από το κεφάλι του Pearce κατά τη συγγραφή, άλλωστε δεν μπορεί να τοποθέτησε τυχαία την ιστορία στο μέλλον και εν μέσω τεράστιων αναταραχών εντός της πόλης. Παραπέμπει λιγάκι και σε συγκεκριμένες ταινίες του Carpenter, μα κι αυτό το λέμε κάπως εκβιαστικά. Γενικά, όλα όσα μας παρουσιάζονται, δεν γίνεται να καμώθηκαν τελείως στον αέρα. Κι εκεί που το ψάχνεις, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι τσάμπα κόπος η αναζήτηση. Είναι όλα τόσο συνωστισμένα, που κάθε έννοια ποιότητας μέσω συμβολισμών ή των διαλόγων αποβαίνει άκυρη.

Μήπως όμως το αδικούμε με όλα αυτά; Το «Hotel Artemis» μπορεί να μην έχει δράμι ουσιαστικού νοήματος, μπορεί να μην ικανοποιεί απόλυτα σε κανένα επίπεδο, αλλά εντέλει μοιάζει με τη μαγειρική ενός άπειρου σεφ, ο οποίος ανακάτεψε ένα σωρό υλικά δίχως πολλή σκέψη, κι εντέλει το φαΐ δεν ήταν για πέταμα. Λίγο από εδώ, λοιπόν, λίγο από εκεί, την προσοχή σου την τραβάει. Σου αφήνει ως επίγευση μια εικόνα από νέον, πλουμισμένη από την απόκοσμη ομορφιά της Sofia Boutella, την ώριμη ερμηνεία της αιώνια καλής Jodie Foster, τις θετικές παρουσίες των «ασθενών-ενοίκων» Sterling K. Brown, Jeff Goldblum, την ήρεμη δύναμη του Dave Bautista, και τελικά αυτή την περίεργη χημεία που έχουν όλοι αυτοί μαζί. Προσθέστε κι ότι το έργο δεν απαιτεί από τον θεατή να κουραστεί αναζητώντας την όλη ποιότητα που υπονοείται, κι έχετε μια χαλαρού τύπου σύγχρονη ταινία στο στυλ της Άπω Ανατολής. Κάτι σαν αποτυχημένος πρώιμος Wong Kar-Wai, που όμως δεν χάνεις τον καιρό σου αν τον δεις. Μπορεί λοιπόν τυπικά ο Drew Pearce όντως να μας παρουσίασε έναν αχταρμά, μα τουλάχιστον την κοιλιά τη γεμίσαμε…

Βαθμολογία: