Ο Τζιμ κι ο Τεντ είναι χρόνια αστέρια στο βαριετέ. Η απόφαση του Τεντ να πάρει την κοπέλα του και να αποσυρθεί, κάνει και τον Τζιμ να αποχωρήσει από τη σκηνή. Ο Τζιμ αγοράζει ένα αγροτόσπιτο στη Νέα Αγγλία. Επειδή θέλει να κάνει κάτι πιο ενεργό, κάνει το αγροτόσπιτο πανδοχείο για τις ημέρες των εορτών. Όλα πηγαίνουν καλά, ως τη στιγμή που εμφανίζεται ο Τεντ, ημέρες Χριστουγέννων, και βλέπει περίεργα τη φίλη του Τζιμ, τη Λίντα.
Σκηνοθεσία:
Mark Sandrich
Κύριοι Ρόλοι:
Bing Crosby … Jim Hardy
Fred Astaire … Ted Hanover
Marjorie Reynolds … Linda Mason
Virginia Dale … Lila Dixon
Walter Abel … Danny Reed
Louise Beavers … Mamie
Irving Bacon … Gus
James Bell … Dunbar
John Gallaudet … Parker
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Claude Binyon, Elmer Rice
Στόρι: Irving Berlin
Παραγωγή: Mark Sandrich
Μουσική: Robert Emmett Dolan
Φωτογραφία: David Abel
Μοντάζ: Ellsworth Hoagland
Σκηνικά: Roland Anderson, Hans Dreier
Κοστούμια: Edith Head
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Holiday Inn
- Ελληνικός Τίτλος: Μουσική Παρέλαση
- Εναλλακτικός Τίτλος: Irving Berlin’s Holiday Inn
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ τραγουδιού (White Christmas). Υποψήφιο για σενάριο (στόρι) και μουσική (μιούζικαλ).
Παραλειπόμενα
- Το 1940, ο Irving Berlin υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο με την Paramount Pictures για να γράψει τα τραγούδια μιας ταινίας βασισμένης πάνω σε δική του ιδέα. Για την επιτυχία της εξασφαλίστηκε η ένωση στη μεγάλη οθόνη δύο θρύλων της εποχής, των Bing Crosby και Fred Astaire.
- Μικρά κινουμένων σχεδίων σποτάκια παρεμβάλλονται ανάμεσα στις εναλλαγές εορτών, υπό τη σκηνοθετική διεύθυνση του Robert Allen. Ένα από αυτά, με μια γαλοπούλα, ήταν άμεση σάτιρα επί του προέδρου Franklin D. Roosevelt, που είχε προσπαθήσει να πάει μία βδομάδα πριν την Ημέρα των Ευχαριστιών ώστε να μεγαλώσει την εορταστική περίοδο άρα και τον τζίρο των μαγαζιών.
- Στο κομμάτι που αφορούσε την 4η του Ιούλη, γράφτηκε επιτόπου ένα πατριωτικό χορευτικό νούμερο, μια και συνέπεσε μέσα στα γυρίσματα η επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ.
- Κατατάχτηκε 6ο πιο εμπορικό φιλμ της χρονιάς στις ΗΠΑ, και μαζί το πιο εμπορικά πετυχημένο μιούζικαλ ως τότε.
- Το νούμερο που αφορά τα γενέθλια του Λίνκολν έγινε στόχος κριτικής από τη δεκαετία του 1980, μια και παρουσιάζει λευκό με βαμμένο μαύρο πρόσωπο. Τα τελευταία χρόνια αφαιρέθηκε αυτή η σκηνή από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις, ενώ επιπλέον όταν το 2018 η τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας Theresa May είχε επιλέξει αυτήν ως αγαπημένη της χριστουγεννιάτικη ταινία, αντιμετώπισε δριμεία κριτική λόγω αυτού του ζητήματος.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η ταινία στηρίζει τον μύθο της σε έναν λόγο, κι αυτός είναι τραγουδιστικός. Παρότι οι παραγωγοί πόνταραν ότι το Be Careful, It’s My Heart (για τη γιορτή των ερωτευμένων) θα γίνονταν η επιτυχία του σάουντρακ, ήταν το White Christmas που ανέβηκε γρήγορα στο νούμερο ένα της εγχώριας λίστας και έπεσε από εκεί μόλις 11 εβδομάδες αργότερα. Ο Irving Berlin το είχε συλλάβει μελωδικά το 1935 γράφοντας τραγούδια για το Τοπ Χατ, αλλά ο σκηνοθέτης του, ο Mark Sandrich, το είχε απορρίψει. Όταν καλέστηκε εδώ να γράψει ένα κομμάτι για κάθε μεγάλη γιορτή, ήταν τα Χριστούγεννα που τον δυσκόλεψαν περισσότερο. Ακόμα και όταν έπαιξε το συγκεκριμένο στο πιάνο κατά τις πρόβες, ο Crosby δεν αντιλήφθηκε τη δύναμη που είχε. Ήταν όμως η δική του φωνή που το έντυσε στο πλάι της Marjorie Reynolds, και γέννησε ένα τραγούδι που συνοδεύει έκτοτε τις εορτές όσο κανένα άλλο που να προήλθε από τον κινηματογράφο. Η επιρροή του ήταν τέτοια που γέννησε την ομότιτλη κλασική ταινία του 1954 (Λευκά Χριστούγεννα), με κάποιους σήμερα να πιστεύουν ότι τότε πρωτοακούστηκε.
- Επιτυχία είχε και το Happy Holiday (για την πρωτοχρονιά, αν και πολλοί το εκλαμβάνουν ως χριστουγεννιάτικο), αλλά και η εκ νέου χρήση του Easter Parade, ένα τραγούδι που ο Irving Berlin είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά το 1933 και είχε ήδη ακουστεί στη μεγάλη οθόνη στο Ξανανθίζουν τα Ρόδα (1938).
Γκαλερι φωτογραφιων
