Η Ρούντι Άνταμς είναι μια κοπέλα από την επαρχία, που ήρθε με υποτροφία και ζει την πρώτη της ημέρα στη Νέα Υόρκη. Ο Τζόνι Μπλάκγουελ είναι ένας βρετανός μουσικός του δρόμου, που παίζει για τα χρήματα στους σταθμούς του μετρό. Ο κόσμος της Ρούντι είναι ο κλασικός και ο πειθαρχημένος, ενώ του Τζόνι είναι ο αυτοσχεδιασμός και η μαγκιά. Όταν ένας διαγωνισμός χιπ-χοπ πηγαίνει τελείως στραβά, οι δύο αυτοί αναγκάζονται να έρθουν κοντά και να συνεργαστούν. Αρχικά υπάρχει η αναπόφευκτη κόντρα των κόσμων τους, αλλά μαζί και μια φλόγα που τους συνδέει. Με τη βοήθεια μιας δυναμικής χορευτικής ομάδας, τους SwitchSteps, οι δύο νέοι πρέπει να βρουν τρόπο να σώσουν την υποτροφία της Ρούντι και να γλυτώσουν τον Τζόνι από την απέλαση.
Σκηνοθεσία:
Michael Damian
Κύριοι Ρόλοι:
Keenan Kampa … Ruby Adams
Nicholas Galitzine … Johnnie Blackwell
Jane Seymour … Oksana
Sonoya Mizuno … Jazzy
Richard Southgate … Kyle
Paul Freeman … Κος Kramrovsky
Maia Morgenstern … Markova
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Janeen Damian, Michael Damian
Παραγωγή: Janeen Damian, Michael Damian
Μουσική: Nathan Lanier
Φωτογραφία: Viorel Sergovici
Μοντάζ: Peter CabadaHagan, Janeen Damian, Michael Damian, Byron Speight
Σκηνικά: Mihai Dorobantu
Κοστούμια: Ioana Covalcic
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: High Strung
- Ελληνικός Τίτλος: Ζήσε με Ρυθμό
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- High Strung: Free Dance (2018)
Παραλειπόμενα
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο, δίχως συνέχεια, για την επαγγελματία μπαλαρίνα Keenan Kampa. Και επειδή ήταν η πρώτη επιλογή για τον ρόλο, η παραγωγή καθυστέρησε μια και ανάρρωνε από εγχείρηση.
- Για τις σκηνές του υπόγειο σιδηρόδρομου, προτιμήθηκε η Βουδαπέστη, όπου όλα τα τρένα ήταν καλυμμένα από γκράφιτι, πλην των παραθύρων.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/5/2017
Ε, δεν είναι κρίμα όταν η μέτρια πλευρά της τηλεόρασης επηρεάζει άμεσα αυτό που έπρεπε να είναι «κάστρο», δηλαδή τον κινηματογράφο; Η ταινία του Μάικλ Νταμιάν είναι μια «σούμα» από ό,τι έχουμε δει σε σειρές τύπου «Glee», προσθέτοντας βέβαια και τις αντίστοιχες κινηματογραφικές τύπου «Step Up». Μάλιστα, το σενάριο δεν μπαίνει ούτε σε κόπο να το κρύψει, δίνοντας κάποια μοναδική ταυτότητα στο φιλμ, ούτε καν να το διανθίσει, αποτελώντας την αχίλλειο φτέρνα της περίπτωσης. Αλλά η ταινία δεν είναι κακή, για την ακρίβεια είναι πανέμορφη! Όχι στο σύνολο της, αλλά όταν χορεύει, το κάνει καλά, στην ουσία εκθαμβωτικά. Χωρίς να αφήνει φυσικά ιστορία ούτε σε αυτό τον τομέα, δεν ήταν κάτι το εύκολο άλλωστε, εντέλει το φιλμ σε κερδίζει από τη στιγμή που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να δεις χορό. Κάτι είναι κι αυτό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
