Drones: Θάνατος από Ψηλά (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Κάποτε πιλότος μαχητικού, ένας χειριστής τηλεκατευθυνόμενου αεροπλάνου πολεμάει τους Ταλιμπάν από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Επί 12 ώρες βρίσκεται μπροστά σε μια οθόνη και τις υπόλοιπες περνάει τον χρόνο του με την οικογένεια του στο Λας Βέγκας. Όμως, αυτή η παράδοξη αποστολή τού προκαλεί κάποια στιγμή ηθικά ερωτήματα. Πολεμάει σε έναν πόλεμο που δεν έχει τελειωμό; Μήπως δημιουργεί περισσότερους νέους τρομοκράτες από αυτούς που σκοτώνει;

Σκηνοθεσία:

Andrew Niccol

Κύριοι Ρόλοι:

Ethan Hawke … επισμηναγός Thomas Egan

January Jones … Molly Egan

Zoe Kravitz … Vera Suarez

Jake Abel … Joseph Zimmer

Bruce Greenwood … αντισμήναρχος Jack Johns

Peter Coyote … Langley (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Andrew Niccol

Παραγωγή: Mark Amin, Nicolas Chartier, Zev Foreman, Andrew Niccol

Μουσική: Christophe Beck

Φωτογραφία: Amir Mokri

Μοντάζ: Zach Staenberg

Σκηνικά: Guy Barnes

Κοστούμια: Lisa Jensen

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Good Kill
Ελληνικός Τίτλος: Drones: Θάνατος από Ψηλά

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.

Παραλειπόμενα

Στη Βενετία η υποδοχή του κοινού ήταν θερμή. Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το 1,5 εκατομμύριο δολάρια εισπράξεων στα ταμεία παγκοσμίως.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/6/2016

Από τη φιλμογραφία του, τον Άντριου Νίκολ δεν ξέρεις αν μπορείς να τον εμπιστευτείς. Μπορεί να σου δώσει «Γκάτακα», και μπορεί να σου δώσει το «Σώμα». Αυτό το διττό υπάρχει εδώ έντονα, σε μια ταινία με πολύ καλά στοιχεία και κάποια αληθινά αρνητικά. Από τη μία, έχουμε ένα θεαματικότατο «Top Gun», αλλά από την άλλη, σκεπτόμενο. Η λακωνική ερμηνεία του Ίθαν Χόουκ αποδίδει ορθά την ψυχολογία ενός πατριώτη φονιά, με το σενάριο να τον στηρίζει την περισσότερη ώρα, ως μια καθαρά πολιτική ταινία. Αλλά από ένα σημείο κι έπειτα, αυτό που σου μένει είναι η σύγχρονη πολεμική ταινία, και η διείσδυση χολιγουντιανών όρων που αποφορτίζουν το κλίμα. Στην ουσία, το φιλμ τελειώνει και δεν έχεις καταλάβει απόλυτα ποια άποψη έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα, παρότι ο σκηνοθέτης σε μανιπιουλιάρει προς μία συγκεκριμένη. Ψυχαγωγικό πολιτικό θρίλερ; Ας το πούμε κι έτσι.

Βαθμολογία: