Εκδίκηση με Στυλ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/6/2017

Επειδή μιλάμε για ριμέικ, η προσοχή πέφτει πάνω στον τρόπο που θα έρχονταν μια ταινία του 1979 στο σήμερα. Ο Zach Braff έχει στα χέρια του ένα καλά μεταλλαγμένο σενάριο ως προς αυτό, τουλάχιστον όσον αφορά τα γενικά. Οι τρεις γηραιοί του ήρωες δεν θέλουν πλέον να σπάσουν την ανία τους, αλλά να τραυματίσουν το σύστημα που πρώτο τους λάβωσε. Έξυπνη μεταλλαγή, μια και μιλάμε για περίοδο κρίσης, αλλά ο Braff δεν είναι Martin Brest, και η διαχείριση του υλικού του είναι σαφέστατα κατώτερη. Η ταινία σε σχέση με το ορίτζιναλ έχει χάσει τη γοητεία του σκοτεινού, κυρίως πάνω στη μορφολογία των χαρακτήρων. Φαντάζει περίεργο, αλλά εκείνη η ταινία ήταν πιο σατιρική από τη σημερινή. Μα όχι, ευτυχώς, σε σημείο απόρριψης του έργου του Braff.

Κι αυτό επειδή οι τρεις πρωταγωνιστές έχουν απάνω τους τόσα καντάρια ερμηνευτικής ευφυίας, που δεν θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο. Και οι τρεις, δε, μοιάζουν σαν το καλό κρασί που γίνεται καλύτερο με τα χρόνια, ειδικά στην περίπτωση του Freeman (θα λέγαμε και του Michael Caine, αλλά αυτός ήταν δέκα αστέρων από τα πολύ νιάτα του). Βέβαια, η εξέλιξη της πλοκής έρχεται μεν ως ένα καλοπροαίρετο συνονθύλευμα από ένα σωρό heist-ταινιών που έχουμε αγαπήσει (ακόμα και σε τεχνικές λεπτομέρειες), αλλά δυστυχώς είναι άτολμη και θυμίζει στα περισσότερα σημεία τις σύγχρονες παραγωγές συνταγής που τείνουν να μας κουράσουν απελπιστικά. Έτσι έρχεται κι ένα φινάλε που ελάχιστα προσθέτει ως προς μια θετική εικόνα, χωρίς όμως να έχει σωριάσει μια καλή γενικά διάθεση.

Συγκεντρωτικά, δεν θα σας αποτρέπαμε να παρακολουθήσετε αυτή την υπέροχη τριπλέτα εν δράσει, απλά αν υποθετικά παίζονταν κάπου παραδίπλα το φιλμ του 1979, φοβάμαι ότι θα σας σπρώχναμε με το ζόρι να στρίψετε προς τα εκεί…

Βαθμολογία: