Ερμιτάζ: Η Δύναμη της Τέχνης (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

H λάμψη του Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια ενός εκθαμβωτικού μουσείου: ένας τόπος θαυμάτων, που ενσαρκώνει την πίστη στη δύναμη του ανθρώπου να αγγίξει επίπεδα θεϊκού μεγαλείου. Αυτός ο κινηματογραφικός φόρος τιμής, σε αφήγηση του φημισμένου ιταλού ηθοποιού Τόνι Σερβίλο, ξεδιπλώνει τις συγκλονιστικές ιστορίες και τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στους διαδρόμους του Ερμιτάζ, αλλά και στους δρόμους της λαμπερής Αγίας Πετρούπολης. Από τη Μεγάλη Αικατερίνη μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση, από τους στίχους του Πούσκιν μέχρι τους πίνακες του Μπριουλόφ, ο θρύλος που συνυφαίνει πόλη και μουσείο επιβιώνει ανά τους αιώνες. Με αδιάψευστους μάρτυρες τα αριστουργήματα της τέχνης, που αφήνουν μια ανεξίτηλη κληρονομιά.

Σκηνοθεσία:

Michele Mally

Κύριοι Ρόλοι:

Toni Servillo … ο ίδιος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Didi Gnocchi, Giovanni Piscaglia

Μουσική: Dmitrii Miachin

Φωτογραφία: Marco Alfieri

Μοντάζ: Deborah Raviolo

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ermitage: Il Potere dell’Arte
Ελληνικός Τίτλος: Ερμιτάζ: Η Δύναμη της Τέχνης
Διεθνής Τίτλος: Hermitage. The Power of Art
Εναλλακτικός Τίτλος: Ermitage. Il Potere dell’Arte

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 3/11/2021

Οι ιστορίες των μακρόβιων κτηρίων και τοποθεσιών που κινούνται παράλληλα με την ανθρώπινη ιστορία είναι και θα παραμείνουν εξ ορισμού αβανταδόρικες. Κρύβοντας πλήθος ιστορικών αναφορών κι απόκρυφων στιγμών, τα ντοκιμαντέρ που επιλέγουν να τους χαρίσουν κινηματογραφική φωνή βασίζονται συχνά στην αίγλη της γοητείας τους, χαρίζοντας άοκνα 70 ή 90 λεπτά βυθίσματος σε κόσμους και σύμπαντα.

Αυτό ακριβώς πράττει και το ντοκιμαντέρ του Michelle Mally. Επενδύει απόλυτα στην ιστορία της Αγίας Πετρούπολης από την ίδρυση της το 1703, έως την πολιορκία της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το σήμερα της Ρωσίας, βρίσκοντας τη χρυσή τομή ανάμεσα στην ιστορική λεπτομέρεια και την κινηματογραφική αφήγηση. Κι ενώ, λοιπόν, η ταινία του δεν ρέπει προς την πλήξη ούτε για ένα δευτερόλεπτο, παράλληλα δεν έχει να προσφέρει καμία κινηματογραφική ουσία.

Η σκηνοθεσία κινείται στα ρηχά παλιομοδίτικα νερά ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ των ‘90s ποντάροντας σε ξεπερασμένο κι ανίκανο για σινεφιλικά ταξίδια αρχειακό υλικό. Και δεν διστάζει να μας πλασάρει μια σειρά απόλυτα κλισέ ρομαντικών πλάνων ως μια κάποια ντεμοντέ κατάθεση αγάπης στην πόλη. Σεναριακά καταφέρνει να κρατήσει αυτή την ευαίσθητη ισορροπία που θα διατηρήσει την αφήγηση της ενδιαφέρουσα, χωρίς όμως να καταφέρει επ’ ουδενί να σοκάρει ή να τέρψει μάτια και μυαλά.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που θα σας πείσει να πάτε στην Αγία Πετρούπολη, αλλά όχι να αναθερμάνετε την κινηματογραφική σας σχέση με το genre του ντοκιμαντέρ.

Βαθμολογία: