Μετά τη δύση του ηλίου, η Τζανγκλ Τζούλια, η πιο καυτή DJ του Όστιν, βρίσκει τον χρόνο να ξεσαλώσει με τις δύο κολλητές της. Οι τρεις σέξι φίλες γυρίζουν από μπαρ σε μπαρ και τραβάνε τα βλέμματα όλων. Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν είναι πως έχουν τραβήξει και την προσοχή του κασκαντέρ Μάικ, ενός επικίνδυνου ψυχοπαθούς δολοφόνου, ο οποίος σκοτώνει όμορφες γυναίκες χρησιμοποιώντας το ειδικά διαμορφωμένο αμάξι του.
Σκηνοθεσία:
Quentin Tarantino
Κύριοι Ρόλοι:
Kurt Russell … Mike ‘Stuntman Mike’ McKay
Zoe Bell … Zoe Bell
Rosario Dawson … Abernathy ‘Abbie’ Ross
Vanessa Ferlito … Arlene ‘Butterfly’
Sydney Tamiia Poitier … Julia ‘Jungle Julia’ Lucai
Tracie Thoms … Kim Mathis
Rose McGowan … Pam
Jordan Ladd … Shanna
Mary Elizabeth Winstead … Lee Montgomery
Quentin Tarantino … Warren
Eli Roth … Dov
Jonathan Loughran … Jasper
Michael Parks … Earl McGraw
James Parks … Edgar McGraw
Marley Shelton … Δρ Dakota Block-McGraw
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Quentin Tarantino
Παραγωγή: Elizabeth Avellan, Robert Rodriguez, Erica Steinberg, Quentin Tarantino
Φωτογραφία: Quentin Tarantino
Μοντάζ: Sally Menke
Σκηνικά: Steve Joyner
Κοστούμια: Nina Proctor
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Death Proof
- Ελληνικός Τίτλος: Death Proof
- Εναλλακτικός Τίτλος: Grindhouse: Death Proof
- Εναλλακτικός Τίτλος: Quentin Tarantino’s Death Proof
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Planet Terror (2007)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
Παραλειπόμενα
- Μαζί με το “αδελφικό” Planet Terror, έκαναν πρεμιέρα μαζί, με γενικό τίτλο Grindhouse. Πρόκειται για αναβίωση των εν λόγω κινηματογραφικών αιθουσών των αμερικανικών 70’s, που πρόβαλλαν αποκλειστικά exploitation ταινίες. Πριν την προβολή των δύο ταινιών, προηγείται το “trailer” του Machete με τον Danny Trejo (που αργότερα θα γίνει κι αυτό ταινία). Σε διάφορες εκδοχές, υπάρχουν και τα εξίσου ψεύτικα trailer Werewolf Women of the SS του Rob Zombie, Don’t του Edgar Wright, Thanksgiving του Eli Roth και σπανιότερα το Hobo with a Shotgun. Χαρακτηριστικό όλου του πακέτου Grindhouse είναι η επιτηδευμένα χαλασμένη κόπια των ταινιών, ώστε να παραπέμπουν σε φτηνή κατασκευή και ξεφτισμένο φιλμ. Παρόλα αυτά, η χρήση των ψηφιακών εφέ είναι απανταχούσα.
- Η σεναριακή ιδέα προήλθε από το έντονο ενδιαφέρον του Quentin Tarantino πάνω στο πώς οι κασκαντέρ έφτιαχναν αυτοκίνητα που τους έβγαζαν ζωντανούς μετά από τις πολύ επικίνδυνες σκηνές.
- Πρώτο κρέντιτ διευθυντή φωτογραφίας για τον Tarantino.
- Ο σκηνοθέτης προσέγγισε τους John Travolta, Willem Dafoe, John Malkovich, Mickey Rourke, Ron Perlman, Bruce Willis, Kal Penn και Sylvester Stallone για τον κεντρικό ρόλο, αλλά κανείς τους δεν ήταν διαθέσιμος.
- Ο Eli Roth πέταξε από Βουδαπέστη για να βρεθεί στα γυρίσματα (έκανε εκεί το δεύτερο Hostel), όπου του πήραν μία μόνο ημέρα.
- Μετά από έναν μικρό ρόλο στο Μπίλι Έλιοτ, Γεννημένος Χορευτής του 2000, η Zoe Bell εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αμερικανική ταινία, κι ενώ η δουλειά της ήταν κασκαντέρ. Ο Tarantino την είχε γνωρίσει από το Kill Bill, όπου αντικαθιστούσε την Uma Thurman.
- Στις Κάνες η ταινία βγήκε στην ολοκληρωμένη της εκδοχή των 127 λεπτών, κάτι που συνέβη και σε όλες τις χώρες που διανεμίσθηκε εκτός των ΗΠΑ. Εκεί, λόγω της μεγάλης συνολικής διάρκειας του Grindhouse, είδαν μια περικομμένη εκδοχή, μισής ώρας λιγότερης.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το σάουντρακ ακολουθεί την παράδοση των ταινιών του Tarantino, δίχως αυθεντική μουσική. Μεταξύ άλλων, ακούγονται τα Baby It’s You (Smith), Jeepster (T. Rex), Staggolee (Pacific Gas & Electric), Hold Tight! (Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich), Chick Habit (April March) και Down in Mexico (The Coasters), αλλά και θέματα από ταινίες των 1970.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 8/11/2011
Το πρώτο μέρος της διλογίας «Grindhouse» (το Grindhouse σινεμά χαρακτηριζόταν από exploitation ταινίες β’ διαλογής κατά τη δεκαετία του 1960 ως τις αρχές της δεκαετίας του ‘80) είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη, όχι από άποψη θέματος, αλλά δομής και εξέλιξης, ταινία του ξεχωριστού Ταραντίνο.
Αρχικά μας συστήνει μια «βρόμικη» κοριτσοπαρέα με χαρακτηριστικά καλά μελετημένα ώστε να μοιάζουν απευθείας βγαλμένα από b-movie τρόμου και πιο συγκεκριμένα είδους slasher. Η χαρακτηριστική κοριτσοπαρέα λοιπόν σε συνδυασμό με την ‘70s αισθητική και το πρόχειρο (υποτίθεται) μοντάζ βάζουν αμέσως τον θεατή σε κλίμα Grindhouse. Ένας υποβλητικός, γοητευτικός και ερμηνευτικά απολαυστικότατος Kurt Russel εμπλέκεται σταδιακά στην υπόθεση και σιγά σιγά αρχίσουμε να τον γνωρίζουμε καλύτερα, μέχρι που παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο ίδιος -για λίγα λεπτά… Όσο παρακολουθούμε από τα μάτια του Ράσελ ωστόσο, η εικόνα είναι ασπρόμαυρη, πράγμα από το οποίο μπορεί καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα ή απλώς να το θεωρήσει ένα εικαστικό σκηνοθετικό εύρημα. Όπως και να ‘χει, είναι κι αυτό κάτι το ιδιαίτερο.
Και στη συνέχεια γνωρίζουμε μια δεύτερη τρελο-κοριτσοπαρέα και όλα μοιάζουν να ξεκινάνε από την αρχή (περίπου τέτοιες αλλαγές ως προς τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες έκανε και ο Χίτσκοκ)… Δεν θα είναι διόλου περίεργο να παραξενευτείτε, να ξενερώσετε, να βαρεθείτε. Αλλά αυτή είναι η ιδιομορφία του φιλμ. Όση αγάπη κι αν δείχνει προς το Grindhouse σινεμά, άλλο τόσο το σατιρίζει (ξεκαρδιστικό το κλείσιμο!) και όσον αφορά τους θεατές ήταν απόλυτα φυσικό να διχάσει τις απόψεις τους: η trashy αισθητική δεν σημαίνει ότι αναφέρεται στους φίλους των b-movies και η ακατάπαυστη φλυαρία (με προσεγμένα b-movie στοιχεία πάντα) του Ταραντίνο κούρασε μέχρι κι εμένα που είμαι φαν του.
Για να μην μακρηγορώ, συνολικά η ταινία είναι καλή. Απλά είναι εύκολα παρεξηγήσιμη και σίγουρα δεν θα την εκτιμήσουν όλοι. Από ερμηνείες «κερδίζει» με διαφορά ο Ράσελ, αλλά αυτή που ξεχωρίζει από το γυναικείο καστ είναι η κασκαντέρ Ζόι Μπελ υποδυόμενη δυναμικά τον εαυτό της. Μια φοβερή σκηνή τρακαρίσματος και μια ανατρεπτική καταδίωξη συμπληρώνουν έναν σινεφίλ χαβαλέ που ξεφεύγει από καθετί συνηθισμένο…
Βαθμολογία: