Η Γεύση της Εκδίκησης

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 3/4/2013

Στο παρελθόν, μια συμμορία πάνω στη δράση έχει σκοτώσει τη γυναίκα και το παιδί του Βίκτορ. Εκείνος για να εκδικηθεί, έχει διεισδύσει με άλλη ταυτότητα στην οργάνωση, ξεπαστρεύοντας τους κρυφά, μέχρι να φτάσει στον αρχηγό τους, Αλφόνς, που τον νομίζει δεξί του χέρι. Μια γειτόνισσα του Βίκτορ απ’ το απέναντι διαμέρισμα τον πλησιάζει, του δείχνει ότι έχει καταγράψει στο κινητό της τη δράση του και για να μην τον καρφώσει, του ζητάει να σκοτώσει αυτόν που σε αυτοκινητιστικό τής κατέστρεψε τη ζωή, παραμορφώνοντας την αριστερή μεριά του προσώπου της. Οι δυο τους θα πλησιάσουν ο ένας τον άλλο με τρόπους που θα παραλλάξουν τις ατζέντες τους.

Ο δανός Νιλς Άρντεν Όπλεβ στην πρώτη του αμερικάνικη ταινία επιστρατεύει την πρωταγωνίστριά του απ’ το Κορίτσι με το Τατουάζ, Νούμι Ράπας, προτιμάει για ήρωα τον ιρλανδό Κόλιν Φάρελ, όπως και για βασικό δεύτερο χαρακτήρα γκάνγκστερ, τον βρετανό Ντομινίκ Κούπερ και τέλος κρατάει για τον ρόλο του αρχηγού της συμμορίας τον αφροαμερικανό Τέρενς Χάουαρντ. Τέλος, επιλέγει το σενάριο του μάλλον μέτριου αμερικανού Τζόελ Χάουαρντ Γουάιμαν («Fringe», Ο Μεξικανός), ίσως γιατί θεώρησε ότι του προσφέρει έδαφος για να κάνει μια μείξη αμερικανικού κι ευρωπαϊκού σινεμά, πάνω στη φόρμα του νέο-νουάρ. Από τη μια έχουμε δύο ιστορίες εκδίκησης και από την άλλη ένα δράμα δυο χαρακτήρων που διαπλέκονται μετ’ εμποδίων, περνώντας από ποικίλα συναισθήματα κι αντιδράσεις (καχυποψία, οίκτος, οργή, κατανόηση, πρόκληση) πριν φτάσουν τελικά σε κάποια ρομαντική περιοχή. Ο Όπλεβ θέλει να διασώσει και τις δύο μεγάλες συνιστώσες δημιουργώντας και θρίλερ και υπαινικτικό ρομαντικό δράμα κι ως έναν βαθμό το καταφέρνει, με συνδετικό κρίκο τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και την ιδιόρρυθμη ιδιοσυγκρασία που φτιάχνει πάνω στην Ράπας -κατά έναν τρόπο, ένα πιο απλό «κορίτσι με τατουάζ»- και με την ενίσχυση κάποιου «γαλλικού εξωτισμού» της μητέρας της που υποδύεται «σαν από άλλη ταινία» η Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Αλλά τα καταφέρνει, ως έναν βαθμό. Τον ρυθμό δύο ταχυτήτων στην αφήγηση -πότε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ταχύρρυθμου γκανγκστερικού θρίλερ και πότε με αυτές του αργού ψυχογραφήματος- μπορείς να τον εισπράξεις ως μελέτη αποδόμησης του ενός στοιχείου μέσα στο άλλο με πρόθεση την τελική σύνθεση, ή και ως πλήρη αμηχανία πλοήγησης. Από την άλλη, η υπερβολική δραματοποίηση μερικών λεπτών χαρακιών στο πρόσωπο της ηρωίδας (μάλιστα, εντελώς άτσαλος και πρόχειρος ο σεναριακός και σκηνοθετικός χειρισμός του χλευασμού από εφήβους της «σημαδεμένης») μοιάζει άνιση με την απώλεια του Βίκτορ και ακυρώνει κομμάτι την υποτιθέμενη σοβαρότητα της ισότιμης συναισθησίας δυο αξιοσημείωτων ψυχών. Είναι μια «άξια ηρωίδα» ή ένα καταθλιπτικό παρτσακλό τυλιγμένο με ατμόσφαιρα; Περάν τούτου, ο Όπλεβ στήνει πειστικά το εγκληματικό περιβάλλον σε μια μουντή Νέα Υόρκη (φωτογραφικά, σαν νάσαι στην εποχή του Ανθρώπου από τη Γαλλία) και αποφεύγει κάποια από τα κλισέ στην τελική κλιμάκωση, συνδυάζοντας το σκανδιναβικό Νέο Κύμα με στοιχεία blockbuster. Εντέλει, χειρίζεται το υλικό του με κάποια δεξιοτεχνία, αλλά έχεις την αίσθηση μιας έξυπνης κατασκευής που δεν καταφέρνει να σε συγκινήσει. Πολύ σωστά, ένας αμερικανός κριτικός επισημαίνει ότι το όνομα του ήρωα Βίκτορ Λάζλο παραπέμπει στην Καζαμπλάνκα, που θα πρέπει να αποτέλεσε οδηγό για τον σκηνοθέτη, προκειμένου να επανεγράψει στο σήμερα τον ρομαντικό πυρήνα που εμψύχωνε τα παλιά νουάρ. Αυτό δεν έγινε ιδιαίτερα κατορθωτό. Και ίσως, πια, είναι έτσι οι κώδικες στην εποχή μας, που αυτές οι συγκινησιακές υπερβάσεις έχουν περάσει στις τηλεοπτικές σειρές. Αν αυτό το στόρι γινόταν μια σειρά έστω έξι επεισοδίων, θα είχε καταφέρει να αποδώσει πολύ παραπάνω.

Βαθμολογία: