
Ο 8χρονος Πίτερ στοιχειώνεται από ένα μυστηριώδες και συνεχόμενο χτύπημα που προέρχεται από το εσωτερικό του τοίχου του υπνοδωματίου του. Οι γονείς του παρόλα αυτά επιμένουν πως είναι απλά η φαντασία του. Οι φόβοι όμως του Πίτερ εντείνονται, αφού πλέον έχει λόγους να πιστεύει ότι οι γονείς του κρύβουν ένα τρομερό όσο κι επικίνδυνο μυστικό, αδυνατώντας πλέον να τους εμπιστευτεί…
Σκηνοθεσία:
Samuel Bodin
Κύριοι Ρόλοι:
Woody Norman … Peter
Lizzy Caplan … Carol
Antony Starr … Mark
Cleopatra Coleman … Δις Devine
Aleksandra Dragova … Sarah
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chris Thomas Devlin
Παραγωγή: Andrew Childs, Josh Fagen, Evan Goldberg, Roy Lee, Seth Rogen, James Weaver
Μουσική: Drum & Lace
Φωτογραφία: Philip Lozano
Μοντάζ: Kevin Greutert, Richard Riffaud
Σκηνικά: Alan Gilmore
Κοστούμια: Anna Gelinova
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Cobweb
- Ελληνικός Τίτλος: Άκου τη Μαμά
Παραλειπόμενα
- Μετά από θητεία σε μικρού μήκους ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, ο Samuel Bodin προβαίνει εδώ στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο.
- Ο Seth Rogen γίνεται για πρώτη φορά παραγωγός σε ταινία που δεν έχει καθόλου κωμικά στοιχεία.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 19/7/2023
Επίκεντρο της ταινίας είναι ο οκτάχρονος Πίτερ, που τον υποδύεται ο Γούντι Νόρμαν που είδαμε πρόπερσι στο πλευρό του Χοακίν Φίνιξ στην ταινία “C’mon C’mon”. Είναι γρήγορα σαφές ότι μπορεί να παίξει, και η ερμηνεία του είναι η καλύτερη της ταινίας για έναν πολύ απλό λόγο. Ο χαρακτήρας του Πίτερ είναι αυτός ο οποίος πατάει βαθιά στην πραγματικότητα, είναι ο πρωταγωνιστής που προέρχεται από τον υπαρκτό κόσμο, που αγνοεί την ύπαρξη του μεταφυσικού στοιχείου, και είναι επίσης και το θύμα στην ιστορία, τη στιγμή που οι υπόλοιποι χαρακτήρες λειτουργούν υπό τους στερεοτυπικούς κανόνες των ταινιών τρόμου, που θέλοντας να εντείνουν την ατμόσφαιρα αυτή παραμορφώνουν τα πάντα με έναν υπερβολικό γκροτέσκο τρόπο. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει απαραίτητα κάτι μεταφυσικό, αυτό παρεισφρύει γιατί το αποτέλεσμα απλώς δεν βγάζει νόημα χωρίς αυτό.
Στους ρόλους των γονιών βρίσκουμε τη Lizzy Caplan του “Masters of Sex” και τον Antony Starr του “The Boys”, δύο ηθοποιούς με αδιαμφισβήτητη ικανότητα να σταθούν μπροστά στην κάμερα, που όμως η φύση της ταινίας τούς επιτάσσει να δώσουν μια μεγάλη υπερβολή στις ερμηνείες τους, η Caplan πολύ περισσότερο δυστυχώς. Στο καστ υπάρχει και η Cleopatra Coleman του “The Last Man on Earth” σε έναν άχαρο ρόλο που βρίσκεται μόνο για να προχωράει την πλοκή παρακάτω, βάζοντας την να κάνει πράγματα αψυχολόγητα: είναι ένας χαρακτήρας μπαλαντέρ που εξυπηρετεί απλώς το σενάριο.
Η ιδέα βέβαια που κρύβεται από πίσω δεν είναι καθόλου κακή, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για μια ταινία, δεν θέλω να πω σοβαρή, αλλά που θα μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω. Το σενάριο είναι του Chris Thomas Devlin, που είχε γράψει το περσινό Texas Chainsaw Massacre, που επίσης είχε μια έξυπνη πρόταση να δώσει.
Τώρα, τα λέω όλα αυτά γιατί το “Άκου τη Μαμά” είναι μια ταινία που με έκανε να υποφέρω; Σίγουρα όχι, και μάλιστα τη βρήκα πιο διασκεδαστική από πολλά horror του σωρού. Έχει σίγουρα αν μη τι άλλο κάποιες ιδέες που λειτουργούν υπέρ της. Απλώς ο Samuel Bodin, ο σκηνοθέτης του “Marianne” που εδώ κάνει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, ενώ διαθέτει μια ικανότητα στην πλανοθεσία και τη δημιουργία κάποιου σασπένς, αναλώνεται σε όλα τα κλισέ που διαθέτει μια ταινία που θέλει να σου φωνάξει ότι είναι τρομακτική, σαν αυτό να δικαιολογεί τις επιλογές που γίνονται σε κάθε καλλιτεχνικό της κομμάτι και σαν να αρκεί για να πετύχει. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για μια υποκατηγορία του είδους που όσο και αν απογοητεύει τον θεατή αυτός δεν την εγκαταλείπει ποτέ, και μπροστά σε άλλες ταινίες που έχουν εμφανιστεί αυτή θεωρείται ίσως και επιτυχία.
Βαθμολογία: