Πόλη Υπό Κατοχή (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Μια εξωγήινη δύναμη έχει καταλάβει τον πλανήτη, σκλαβώνοντας τους ανθρώπους υπό το προσωπείο μια ειρηνικής συνύπαρξης. Κάπου στις γειτονιές του Σικάγο, ο αστυνόμος Μάλιγκαν έχει αναλάβει την αποστολή να ενώσει τον κόσμο ενάντια σε αυτή την τυραννία. Βοήθεια βρίσκει στον Γκάμπριελ, τον νεαρό γιο ενός νεκρού στρατιώτη.

Σκηνοθεσία:

Rupert Wyatt

Κύριοι Ρόλοι:

John Goodman … αστυνόμος William Mulligan

Ashton Sanders … Gabriel Drummond

Jonathan Majors … Rafe Drummond

Colson Baker … Jurgis

Vera Farmiga … Jane Doe

Alan Ruck … Charles Rittenhouse

Kevin Dunn … αστυνόμος Eugene Igoe

KiKi Layne … Carrie

Kevin J. O’Connor … Kermode

D.B. Sweeney … Levitt

James Ransone … Patrick Ellison

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Erica Beeney, Rupert Wyatt

Παραγωγή: David Crockett, Rupert Wyatt

Μουσική: Rob Simonsen

Φωτογραφία: Alex Disenhof

Μοντάζ: Andrew Groves

Σκηνικά: Keith P. Cunningham

Κοστούμια: Abby O’Sulliva

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Captive State
Ελληνικός Τίτλος: Πόλη Υπό Κατοχή

Παραλειπόμενα

Ο Rupert Wyatt εγκατέλειψε την πολυαναμενόμενη σειρά Gambit για να ολοκληρώσει αυτή την ταινία.
Ο Machine Gun Kelly (Colson Baker) υπέστη ένα κάταγμα κόπωσης κατά τα γυρίσματα, όταν άγνωστος ηθοποιός που ερμήνευε τον αστυνομικό τού πέτυχε πολλαπλά δυνατά χτυπήματα στον θώρακα. Όταν ο ηθοποιός διαμαρτηρήθηκε προς αυτόν, η απάντηση ήταν προσβλητική. Οι γιατροί συνέστησαν έναν μήνα ακύρωσης των μουσικών του εμφανίσεων, κάτι που ο Machine Gun Kelly δεν εισάκουσε κατά γράμμα.
Με μπάτζετ 25 εκατομμυρίων δολαρίων, η παραγωγή είδε τις εισπράξεις να σταματούν στα 8,8.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/6/2019

Αν μη τι άλλο, ο Rupert Wyatt φανερώνει εδώ δημιουργικό όραμα. Δεν είναι τόσο στο ότι ρίχνει κάθε βλέψη για κάτι αληθινά εμπορικό προς όφελος της ιστορίας και της δημιουργικότητας του, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι διατηρείται ένας άψογος ρυθμός, και ένα μοντάζ με ροή που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοι του. Παρότι δεν φαίνεται με «γυμνό» μάτι, ο Wyatt έχει μελετήσει το υλικό του καλά, και θέλει να ακολουθεί μια τακτική ντοκιουντράμα ως προς την εξιστόρηση. Και μέχρι εδώ, πάμε παραπάνω από καλά…

Κάνοντας όμως κάτι τέτοιο, έχει καμένους από χέρι τους χαρακτήρες. Η ταινία δεν παίρνει τίποτα από την cult όψη της, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να σε βάλει στο κόλπο της, να συμπάσχεις δηλαδή με τους ήρωες, να νιώσεις μια πραγματιστική απειλή. Είναι ένα sci-fi που μοιάζει να έχει συμβολισμούς που θα το ανήγαγαν σε κάτι το φιλοσοφικής σημασίας, αλλά μελετώντας το καλά, δεν υπάρχει τίποτα. Πέρα δηλαδή από το γενικό ότι η άρχουσα τάξη και η αστυνομία θα συνεργάζονταν με μια εχθρική μορφή εξουσίας, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, αλλά και πάλι αυτό σερβίρεται υπό υποθετική, sci-fi μορφή. Όπως και να έχει, φαντάζει αυτονόητο να υποθέσεις ότι οι απάνω «βρομούν», και ακόμα περισσότερο φαντάζει λαϊκίστικο να στηρίζεις μια ολόκληρη νοηματική απάνω του.

Έτσι, έχουμε μια ενδιαφέρουσα μεν, άδεια δε δημιουργία, που παρότι σκηνοθετικά είχε τα φόντα να αναδειχτεί σε μικρό cult διαμαντάκι, έμεινε στην τεχνική της αρτιότητα και ξέχασε να μελετήσει καλά το σεναριακό προκείμενο.

Βαθμολογία: