Ο Πρώτος Εκδικητής: Captain America

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/8/2011

Ο Joe Johnston είναι ένας από τους καλούς μαθητές του Spielberg. Δεν γνωρίζει όλα τα μυστικά του δασκάλου (βασικά, την βάση περνάει), αλλά ξέρει από στρωτή σκηνοθεσία και δεν φαλτσάρει εύκολα. Έτσι κι εδώ, πετυχαίνει να παράγει διασκέδαση που δεν προσβάλει κανέναν. Ακόμα και το αναγκαστικά προπαγανδιστικό ίματζ του Captain America προσπερνιέται, αφού αντίπαλοι είναι οι Γερμανοί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Johnston εξαργυρώνει, ίσως και για αυτό να επιλέχτηκε, την εμπειρία του από το Οι Περιπέτειες του Rocketeer (1991) και προσαρμόζει σε εκείνη την λογική την σύγχρονη τεχνολογία, αντί να κάνει το αντίθετο και, φυσιολογικά, να πνιγεί. Αυτός ο συνδυασμός νοσταλγικού pulp με την ψηφιακή εποχή είναι που αφήνει τις θετικές εντυπώσεις.

Η ταινία κόβεται σε δύο μέρη. Το προ «σούπερ» και το μετά. Παραδόξως, το πρώτο είναι που τραβάει συναισθηματικά τον θεατή κι ας μοιάζει αναγκαία αγγαρεία για να συστηθεί ο ήρωας. Το δεύτερο μέρος έχει όλη την δράση και σε αυτό ο Johnston παρασύρεται λιγάκι με την κάμερα, χωρίς να κάνει την μεγάλη ζημιά. Από τον Chris Evans δεν ευελπιστούσα κάτι καλύτερο, πόσο μάλλον που είναι αρκετά συμπαθητικός στο πρώτο μέρος. Θέαμα, λοιπόν, υπάρχει, καλή γραφή υπάρχει (από τεχνικής κι ερμηνευτικής πλευράς), ουσία και νόημα δεν θα απαντήσετε (κάτι το μάλλον προμηνυόμενο), και γενικά θα περάσετε καλά. Η απώτερη δουλειά του φιλμ δεν ήταν άλλη από το να συμπληρώσει με αίσιο τρόπο τους κινηματογραφικούς Εκδικητές, ένα σχέδιο στο οποίο στηρίζει πολλά η Marvel. Και τα καταφέρνει.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 2/4/2014

Ο πρώτος σούπερ ήρωας που δημιουργήθηκε από τη Marvel comics μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και τα studio της εταιρίας καλούνται να φέρουν εις πέρας το πιο δύσκολο, μέχρι στιγμής, project τους. Η δυσκολία του φυσικά οφείλεται -πού αλλού- στην αναπόφευκτη προπαγάνδα (και, ίσως, φιλομιλιταρισμό;) που, πέρα από την ασπίδα του, κουβαλάει επάνω του ο ήρωας. Ευτυχώς η προσπάθεια περιορισμού των στοιχείων αυτών είναι εμφανής κι έτσι ο μεγαλύτερος φόβος του εγχειρήματος προσπερνιέται…

Κάτι άλλο που προσωπικά με φόβιζε είναι το όνομα του Τζο Τζόνστον στην σκηνοθετική καρέκλα, ένα όνομα που βρισκόταν πίσω από τον «Λυκάνθρωπο», μια ταινία πολλά υποσχόμενη, που κατέληξε σχεδόν γελοία. Κι όμως, το μόνο που προσωπικά έχω να παρατηρήσω για τον κύριο Τζόνστον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών μοιάζουν αφημένες αποκλειστικά στις δικές τους ικανότητες και να μην βοηθιούνται από σκηνοθετικές οδηγίες. Μικρό το κακό, αν και υπάρχουν ορισμένες φορές που ο πρωταγωνιστής Κρις Έβανς (Human Torch στα δύο «Fantastic 4») τις έχει ανάγκη πραγματικά. Αυτός που είναι αληθινά καλός και πολύ άνετος με το ρόλο του δεν είναι άλλος από τον Τόμι Λι Τζόουνς, από τον οποίο προέρχεται και η πιο αστεία ατάκα του φιλμ.

Το καλό με τον Κάπτεν Αμέρικα είναι ότι το πέρασμά του από το χαρτί στο πανί γίνεται ίσως με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο που έχουμε δει μέχρι στιγμής από την Marvel. Παράλληλα όμως διατηρείται και μία παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα, που καθιστά το έργο απολαυστικό και αρκετές μικρο-«παραφωνίες» συγχωρούνται ή και συμβάλλουν σε αυτήν -παράδειγμα ο Red Scull, ο οποίος θα μπορούσε να είχε σχεδιαστεί με περισσότερη φαντασία. Για τον τελευταίο έχεις την εντύπωση ότι παίζει μάλλον λίγο στην ταινία, αλλά και αυτό δεν πειράζει τόσο, μιας και είναι σαφώς θετικό το ότι δίνεται σχεδόν μεγαλύτερη σημασία στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα παρά στην εξέλιξη της πλοκής.

Αυτό που δεν συγχωρείται είναι το βιαστικό τέλος. Ο Χιούγκο Γουίβινγκ «ξεπετάγεται» (εντυπωσιακότατα, πρέπει να σημειωθεί) και η ταινία κλείνει με μία απλή προετοιμασία για το επόμενο πολυαναμενόμενο πρότζεκτ της Marvel, τους «Εκδικητές», ένα τέλος που ούτε δυναμικό ή εντυπωσιακό είναι, ούτε σου αφήνει καμιά ιδιαίτερη αίσθηση ενθουσιασμού μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους, αφού μοιάζει μάλλον αρπακολλατζίδικα φτιαγμένο. Η post-credits σκηνή είναι επίσης η πιο απογοητευτική που έχουμε δει ως τώρα, αφού δεν είναι παρά ένα trailer των «Εκδικητών». Κάποιοι σίγουρα θα ενθουσιαστούν με αυτό, μα η ταινία μοιάζει έτσι να δέχεται ακόμα πιο φανερά ρόλο της απλής διαφήμισης.

Το κακό όμως δεν είναι μεγάλο και αυτός ο ήρωας της Marvel είναι από τους απολαυστικότερους, αλλά και θεαματικότερους που έχουμε δει. Σιγά-σιγά παρατηρείται μάλιστα μια βελτίωση ή και ωρίμαση, θα μπορούσαμε να πούμε, στις super-hero ταινίες κι έτσι θα παρατηρήσετε ότι και η συγκεκριμένη διαθέτει ορισμένα δυνατά χαρτιά να ρίξει.

Βαθμολογία: