Καπόνε

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/6/2020

Όσα είπε ο Coppola μέσα σε μία σκηνή του Νονού, πασχίζει ο Josh Trank να μας τα εμπεδώσει μέσα σε ολόκληρη ταινία. Μακριά από τις ικανότητες του, ο αμφιλεγόμενος σκηνοθέτης από την Καλιφόρνια μπαίνει σε μοτίβα που δεν είχε ξανά δοκιμάσει, και είναι τιμητικό για αυτόν που τα μοτίβα αυτά αποπνέουν μια ιδέα ποιότητας. Αλλά άλλο μία ιδέα και άλλο μια ποιοτική ταινία…

Μια γκανγκστερική ταινία που ρισκάρει να μη μοιάζει με καμία άλλη, αλλά εντέλει σε κάνει να αναπολείς τα κλισέ. Κι αυτό επειδή λείπει ολόγυρα μια ουσία μέσα σε αυτή τη βασανιστικά επαναλαμβανόμενη σπουδή χαρακτήρα, με τη φαντασία μας να μην μπορεί να δέσει στην ιστορία τα κομμάτια που αφορούν το ποιος ήταν ο Αλ Καπόνε πριν μας παρουσιαστεί εδώ. Λίγα είναι αυτά που μιλούν για έναν «τελειωμένο» άντρα που διέφερε από όλους τους άλλους, που έφερε μέσα του ιδιότητες τρομακτικές και απόκοσμες, που ακόμα και οι φίλοι του τρέμανε στην παρουσία του. Θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την ιστορία του τέλους ενός οποιουδήποτε κακότροπου χαρακτήρα, με το μυαλό μας να πρέπει να θυμάται από σκηνή σε σκηνή για τον ποιον μιλάμε, μπας και δεν χάσει το όλο νόημα.

Το δεύτερο κακό εδώ είναι πως λίγα στην πραγματικότητα συμβαίνουν. Κι ενώ κάτι τέτοιο για έναν άλλον δημιουργό μπορεί να ήταν και προτέρημα, στην προκειμένη δεν υπάρχει αληθινή διείσδυση σε εσώψυχα, οι συμβολισμοί-παραλληλισμοί είναι ανίσχυροι λόγω μέτριας διαχείρισης, και αν κάποιος κουραστεί από το όλο μοτίβο δεν θα έχει αποτιμήσει λάθος όσα βλέπει. Τα περί ματαιότητας βέβαια υπάρχουν ολόγυρα, αλλά όπως είπαμε και στην πρώτη μας πρόταση, κάποιοι άλλοι τα καλύπτουν επάξια μέσα σε μόλις μία σκηνή και γράφουν ιστορία.

Παρά του ότι το βαρύ μακιγιάζ του Tom Hardy δεν είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό υπάρχει στον χώρο, ο λονδρέζος ηθοποιός πετυχαίνει να αφομοιωθεί στον χαρακτήρα του και σε αυτό, και να κάνει ένα ερμηνευτικό σόου που πολλοί θα εκτιμήσουν. Προσωπικά το βρήκα ανά στιγμές υπερβολικό, αλλά υπάρχουν σημεία που τον θαυμάζεις, και γενικά δεν μπορείς να του στερήσεις τον τίτλο του πλέον αξιομνημόνευτου συστατικού του φιλμ. Θετικές και οι δεύτερες παρουσίες, αλλά με το πέρας της θέασης έχεις ξεχάσει και το ότι βρίσκονταν εκεί.

Γενικά, θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουμε μια φιλότιμη αποτυχία, με την έννοια ότι ο Trank καλώς προσπάθησε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη. Αλλά αυτό που θα έπρεπε να ήταν ολόγιομο νοηματικών και βαθιών σκέψεων, είναι εντέλει η ιστορία ενός ετοιμοθάνατου… κάποιου.

Βαθμολογία: