Bumblebee

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου:23/12/2018

Και κάπως έτσι φτιάχνεις ένα μπλοκμπάστερ το οποίο ναι μεν ουσιαστικά μιμείται σχήματα που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στο μέσο, αλλά τουλάχιστον μοιάζει να έχει καρδιά μέσα του στη θέση εκείνη που σχεδόν όλες οι προηγούμενες περιπέτειες των γιγάντιων ρομπότ φαίνεται να είχαν ταμειακή μηχανή.

Η διαφορά είναι εντυπωσιακή: το χαρακτηριστικό αυτάρεσκο οπτικό στυλ του Michael Bay έχει εκπαραθυρωθεί για μια λιγότερο γυαλιστερή προσέγγιση, όπως εκτός μένει και ο μιλιταρισμός των προηγηθέντων φιλμ για χάρη μιας πιο επικριτικής οπτικής απέναντι στην ιδέα της εμπόλεμης σύγκρουσης αλλά και ο σεξισμός που επίσης τα χαρακτήριζε. Επ’ ουδενί δεν πρόκειται για αξέχαστο σινεμά, για εκτέλεση δοκιμασμένης συνταγής πρόκειται, προκαλεί όμως μια ανακούφιση πως εδώ τηρούνται βασικά στάνταρ που κάθε ταινία της σειράς στην οποία ανήκει φαίνεται να αγνοούσε επίτηδες για να καθιερώσει ένα δικό της brand-name ψυχαγωγίας που ήδη από το πρώτο σίκουελ είχε γίνει απεχθές. Βοηθάει και το ότι η Hailee Steinfeld είναι κι εδώ καλή, όπως σχεδόν πάντοτε, σε αντίθεση με τους έτερους πρωταγωνιστές του franchise Shia LaBeouf και Mark Wahlberg με τους οποίους μπαίνει σε σύγκριση, με τον πρώτο να μένει στη μνήμη για όλους τους λάθος λόγους και τον δεύτερο να επιβεβαιώνει πως το ερμηνευτικό του εύρος εξαρτάται από τον σκηνοθέτη που τον καθοδηγεί.

Ο μπούσουλας εδώ είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί ο «Σιδερένιος Γίγαντας» του Brad Bird. Από το πως χτίζεται η σχέση μεταξύ Bumblebee και Steinfeld μέχρι την περιρρέουσα ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα (έστω κι αν τα δυο φιλμ εκτυλίσσονται σε διαφορετικές δεκαετίες) και το φιλειρηνικό μήνυμα, είναι σίγουρο πως η Christina Hodson όταν έγραφε το σενάριο είχε μελετήσει επιμελώς το συγκεκριμένο φιλμ, ευτυχώς με την απαιτούμενη διαφοροποίηση ώστε να αποτελεί φόρο τιμής και όχι στεγνό κοπιάρισμα. Σωτήριο για το τελικό αποτέλεσμα είναι το γεγονός πως το εύρος φιλοδοξιών εδώ είναι πολύ πιο περιορισμένο. Οι σκηνές δράσης δεν είναι σε εξίσου μεγάλη κλίμακα με τα προηγούμενα «Transformers» και αυτό αποβαίνει να είναι άκρως καλοδεχούμενο, καθώς δεν χαρακτηρίζονται από το ανελέητο μπούκωμα ψηφιακών λαμαρίνων και θορύβου που υπήρχε εκεί, ούτε από το ίδιο φρενήρες μοντάζ που είχε ως παράγωγο στον θεατή τη ναυτία. Είναι όσο ξεκούραστες στο μάτι πρέπει και ταυτόχρονα παρέχουν θέαμα με μέτρο. Ούτε υπάρχει η ίδια εσχατολογική ατμόσφαιρα που με την επανάληψή της κατέληγε στη σφαίρα του ανεκδότου, ενώ και το χιούμορ είναι αισθητά βελτιωμένο. Η λέξη κλειδί εδώ είναι η αθωότητα. Το «Bumblebee» δεν πιάνει μονάχα την αισθητική της δεκαετίας του ’80 όπου πρωτοεμφανίστηκαν και τα παιχνίδια που έμελλε να εμπνεύσουν την κινηματογραφική σειρά στην οποία ανήκει αλλά κι ένα γενικότερο πνεύμα χαριτωμένης νοσταλγίας για την εποχή εκπέμποντας μια παρόμοια αύρα νεανικότητας με πολλά από τα γνωστά φιλμ της περιόδου εκείνης που απευθύνονταν στην ανήλικη μερίδα του κοινού.

Το ότι όμως η προσωπικότητα στο ύφος που χτίζει συνολικά το αποτέλεσμα είναι κάτι σίγουρα πιο ελκυστικό από αυτό που εκπροσωπούσαν τα σαματατζίδικα πονήματα του Bay δεν είναι κάτι που του δίνει λευκή επιταγή. Υπάρχουν οφθαλμοφανέστατα προβλήματα, με πρώτο από όλα το ότι πέραν τηςSteinfeld κανένας άλλος χαρακτήρας δεν φαίνεται να έχει υπόσταση: όλοι υπάρχουν για να την πλαισιώνουν, κάνοντας έτσι φτωχό το σύμπαν που αποπειράται να οικοδομηθεί. Επιπλέον η συσσώρευση κλισέ ενοχλεί από ένα σημείο κι έπειτα: ενδεικτικά το δραματικό μπακγκράουντ της κεντρικής ηρωίδας χρησιμοποιεί τετριμμένα σχήματα ενώ και τα προβλήματα που την περιβάλλουν στο σήμερα του φιλμ είναι σαν να έχουν βγει από μια επιστημονική φόρμουλα της μέσης εφηβικής χολιγουντιανής περιπέτειας. Ωστόσο δεν γίνεται να αρνηθεί κάποιος ότι για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία παράγεται κάτι για τη μεγάλη οθόνη που συνδέεται με τη δημοφιλή πατέντα της Hasbro που πραγματικά μπορεί να παρακολουθηθεί ευχάριστα χωρίς να προσβάλλει τη νοημοσύνη του θεατή με ανελέητο σφυροκόπημα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Βαθμολογία: