Μια Σφαίρα στο Κεφάλι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/7/2013

Εντάξει. Τον συμπαθώ τον Σταλόνε. Δεν το κρύβω. Δεν γίνεται να το κρύψω. Είναι ο άνθρωπος που έγραψε και έπαιξε τον Ρόκι Μπαλμπόα και με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα έχω ένα απίστευτα συναισθηματικό δέσιμο. Τα λέω όλα αυτά, για να καταλάβετε ότι μάλλον δύσκολα θα είμαι αντικειμενικός με το Sly κι αυτό τώρα με τρομάζει… Με τρομάζει, γιατί βλέποντας τη νέα ταινία που πρωταγωνιστεί, βαρέθηκα. Πάμε να δούμε λοιπόν πώς έχει το πράγμα.

Ο Jimmy Bonomo (Σταλόνε) είναι ένας γερασμένος κι αρκετά κουρασμένος εκτελεστής. Επιστρέφοντας με τον συνεργάτη του από μία (ο Θεός να την κάνει) δουλειά, θα πέσουν πάνω σε έναν άλλο εκτελεστή ονόματι Keegan (Jason Momoa, γνωστός κι ως Κόναν ο Βάρβαρος), ο οποίος θα σκοτώσει τον συνεργάτη του Jimmy, αλλά όχι και τον ίδιο. Εδώ ξεκινά ο δρόμος της εκδίκησης για τον Jimmy.

Στην απέναντι πλευρά, ο Taylor Kwon (Σουνγκ Κανγκ) φτάνει από το αστυνομικό τμήμα της Ουάσινγκτον, για να εξιχνιάσει τον θάνατο (η δουλειά που είχε ο Jimmy κι ο συνάδελφος του) πρώην συνεργάτη του και διεφθαρμένου πλέον μπάτσου και τα στοιχεία τον φέρνουν στον δρόμο του Jimmy. Εκεί αρχίζει μετά από δυσκολίες η συνεργασία τους, για να βρουν ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά.

Αν σας θυμίζει κάτι το στόρι… λογικό. Κι εγώ δεν περίμενα καμιά πρωτοτυπία. Είχα όμως μεγαλύτερες προσδοκίες, τις οποίες βάσισα σε δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν το δυναμικό comeback του Σταλόνε με τα ειλικρινή κι αξιοπρεπή Rocky Balboa και Τζον Ράμπο, αλλά και με τα Expendables 1 και 2 από πλευράς εισπράξεων κι απήχησης. Το δεύτερο κι εξίσου σημαντικό ήταν η επιστροφή του Γουόλτερ Χιλ στη σκηνοθετική καρέκλα μετά από περίπου 10 χρόνια. Ο Χιλ, στον τομέα της περιπέτειας και λίγο buddy-movie (βλέπε 48 Ώρες), μας έχει δώσει αρκετά καλές ταινίες και πάντα είχε μια ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά.

Τι δεν πήγε, λοιπόν, καλά εδώ; Νομίζω τα «χρόνια»…

Ο Sly έχει πατήσει τα 66 και ο Χιλ τα 70. Είναι φανερό, όσο παρακολουθείς την ταινία, ότι δεν υπάρχει πολύ νεύρο. Ούτε ερμηνευτικά αλλά ούτε σκηνοθετικά, με μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για εμένα να έχει ο σκηνοθέτης. Όταν ο μαέστρος διευθύνει χαλαρά ένα κομμάτι που χρειάζεται λίγο παραπάνω ένταση, τότε και η ορχήστρα θα αποδώσει ανάλογα.

Δεν χρειάζονται άλλα λόγια νομίζω για το Bullet to the Head. Δεν βρίσκω τον λόγο. Όσο κι αν υπάρχει αυτή η συμπάθεια που έλεγα στην αρχή για τον Σταλόνε, αν ήξερα τι είναι αυτό που θα δω, θα το προσπέρναγα. Έτσι απλά. Ούτως ή άλλως, μετά την προβολή δεν θα το θυμάσαι για πολύ καιρό. Να μη σου πω… για πολύ ώρα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/12/2016

Σε μια περίοδο που ο Σιλβέστερ Σταλόνε, πέρα από θέμα ποιότητας, προσπαθεί να ανανεώσει την εικόνα του σε ένα κοινό που είχε την υπομονή να τον περιμένει να ορθοποδήσει, αυτή η ταινία ήταν πισωγύρισμα. Στα γενικά, μιλάμε για μια τυπική περιπέτεια δράσης, από αυτές που εύκολα γυρίζουν για την αγορά της μικρής οθόνης, δηλαδή ένα καλό, αλλά όχι σπουδαίο μεροκάματο. Παρότι βασισμένο σε κόμικ, κληρονομεί από αυτό μονάχα την ένταση επί της βίας, ενώ στα μαζικότερα σημεία του θυμίζει ένα σωρό άλλες περιπέτειες. Ο δε χαρακτήρας του «Σλάι» είναι ένα κράμα από αυτό που απορρέει από το σύνολο της καριέρας του, δίχως προσπάθεια ανανέωσης. Και δυστυχώς, ο Σταλόνε είναι πολύ μεγάλος για τέτοιου είδους παραγωγές. Τα χρόνια του είναι ολοφάνερα ένας αρνητικός παράγοντας στο φιλμ, κι ένα ακόμα σημάδι ότι θα έπρεπε πια να αποζητά μια άλλου είδους καταξίωση.

Βαθμολογία: