Ο Μεσάζοντας

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 24/2/2022

Ο Τράβις Μπλοκ είναι ένας κυβερνητικός πράκτορας που προσπαθεί να συμβιβαστεί με το παρελθόν του. Όταν ανακαλύπτει ένα κυβερνητικό σχέδιο που στοχεύει αθώους πολίτες των ΗΠΑ, ο Μπλοκ μπαίνει στο στόχαστρο του διευθυντή του FBI, τον οποίο κάποτε βοηθούσε και είχαν φιλικές σχέσεις.

Ο Τράβις Μπλοκ είναι ένας ρόλος βγαλμένος από τα 80’s με επάγγελμα να βρίσκει, να σώζει και να πηγαίνει πίσω στο FBI για επανεκπαίδευση εκτεθειμένους πράκτορες. Ο χαρακτήρας του αναπτύσσεται μέσα από exposition, από επαναλαμβανόμενες σκηνές που μας δείχνουν ότι είναι ψυχαναγκαστικός, και μέσα από τη σχέση που προσπαθεί να χτίσει με την εγγονή του και την κόρη του. Οι λόγοι που η κόρη του, Αμάντα, είναι εγκρατής στο να προσέχει ο Τράβις την εγγονή του, Νάταλι, είναι η υπερβολική του ασχολία με τη δουλειά του και η επιρροή που έχει σε αυτήν ως πράκτορας, μαθαίνοντας της να είναι καχύποπτη με τα πάντα και παίρνοντας της ένα τέιζερ για δώρο στα γενέθλια της. Όλα αυτά αναπτύσσονται κάπως επιφανειακά με διαλόγους και exposition, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή. Γενικά, όλη η ανάπτυξη των χαρακτήρων γίνεται μέσα από πράγματα που ακούμε από διαλόγους, ενώ βλέπουμε ελάχιστα, πράγμα που σε απομακρύνει από ένα έστω μικρό δέσιμο με αυτούς. Ο τραγικός χαρακτήρας του νεαρού Ντάστι, του ατόμου που ανακαλύπτει το σχέδιο της κυβέρνησης και κυνηγιέται όντας ηθικός και θέλοντας να αποκαλύψει τα πάντα στη δημοσιογράφο Μίρα Τζόουνς, πέφτει στο κενό σε σύνδεση με τον θεατή αλλά και σε ερμηνεία από τον Τέιλορ Τζον Σμιθ.

Η πλοκή και η εξέλιξη της ταινίας γίνεται πολύ γρήγορα αντιληπτό προς τα πού κατευθύνεται, με αποτέλεσμα απλά να αναμένεις σαν θεατής να γίνουν τα πράγματα που έχεις προβλέψει. Τα κίνητρα είναι εντελώς γενικόλογα, κλισέ, ενώ σε κάποια από αυτά δεν δίνεται καν ουσιαστική εξήγηση. Επιπλέον, ο ρυθμός αλλά και ο χρόνος που τους αφιερώνεται να αναπτυχθούν δεν βοηθάει καθόλου. Ο ρυθμός είναι αρκετά γρήγορος, με γρήγορα cut και προφανώς σωστά τον επιλέγει ο Mark Williams καθώς έχει να συνθέσει μια ταινία δράσης. Όμως ακόμη και το σύνολο των μικρών αυτών σκηνών στερείται από περιεχόμενο. Η σκηνοθεσία αποσυντονίζει τον θεατή με απλοϊκά εφέ εναλλαγής πλάνων που το ένα πέφτει πάνω στο άλλο. Επίσης, σε κάθε σκηνή παίζει στο μπαγκράουντ πάντα μουσική που θέλει να κατευθύνει -μάταια- τον θεατή συναισθηματικά. Αξίζει να σημειωθεί η προσπάθεια του Williams να βάλει μέσα στην ταινία εντελώς εκτός κλίματος σκηνές αλά Fast and Furious, με κυνηγητό αμαξιών και κυνηγητό φορτηγού με το «βελτιωμένο» αυτοκίνητο του πρωταγωνιστή. Ακόμη και οι «cool» σκηνές του πρωταγωνιστή είναι τόσο άνευρες και ξαναφορεμένες, που δεν έχουν αντίκτυπο. Τέλος, μέχρι και τα οπτικά εφέ, π.χ. των εκρήξεων, είναι κακοφτιαγμένα σε εξόφθαλμο σημείο.

Εν κατακλείδι, το «Blacklight» είναι μια ταινία με πρόχειρα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν ένα πολύ κακό αποτέλεσμα. Η ταινία δεν αποδίδει ούτε σαν ταινία δράσης, ούτε σαν κάτι πιο ουσιαστικό, χάνοντας σε μεγάλο βαθμό από το γράψιμο των χαρακτήρων, την έλλειψη κινήτρων τους, αλλά και το ατελείωτο exposition όπου κάνει τον θεατή να αισθάνεται ότι του περιγράφουν την πλοκή. Η μεταφορά από διάλογο σε διάλογο με μερικές κακογυρισμένες σκηνές δράσης ανάμεσα δεν προσφέρουν ούτε λεπτό διασκέδασης, κάνοντας το γενικό αποτέλεσμα να είναι βαθιά προβληματικό.

Βαθμολογία: