Η εξάχρονη κι ατρόμητη Χάσπαπι ζει με τον πατέρα της, Γουίνκ, στην κοινότητα Bathtub στον αμερικανικό νότο, στους βάλτους της Λουιζιάνα. Ο Γουίνκ κρατάει μια σκληρή στάση ως πατέρας, για να την προετοιμάσει για την στιγμή που δεν θα μπορεί πια να είναι δίπλα της. Μια αρρώστια χτυπάει τον Γουίνκ και η φύση αναστατώνεται λες και έρχεται το τέρμα του κόσμου. Αυτή τη στιγμή επιλέγει η Χάσπαπι για να αναζητήσει τη μητέρα της.
Σκηνοθεσία:
Benh Zeitlin
Κύριοι Ρόλοι:
Quvenzhane Wallis … Hushpuppy
Dwight Henry … Wink
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lucy Alibar, Benh Zeitlin
Παραγωγή: Michael Gottwald, Dan Janvey, Josh Penn
Μουσική: Dan Romer, Benh Zeitlin
Φωτογραφία: Ben Richardson
Μοντάζ: Crockett Doob, Affonso Goncalves
Σκηνικά: Alex DiGerlando
Κοστούμια: Stephani Lewis
- Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Beasts of the Southern Wild
Ελληνικός Τίτλος: Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Juicy and Delicious της Lucy Alibar.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου γυναικείου ρόλου (Quvenzhane Wallis) και διασκευασμένου σεναρίου.
- Υποψήφιο για Bafta σεναρίου.
- Χρυσή Κάμερα, βραβείο FIPRESCI και βραβείο οικουμενικής επιτροπής για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Ρέικιαβικ.
- Μεγάλο βραβείο επιτροπής και βραβείο φωτογραφίας στο φεστιβάλ Sundance.
Παραλειπόμενα
- Στα 9 της, η Quvenzhane Wallis έγινε η νεότερη υποψήφια για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου στην ιστορία του θεσμού. Έτυχε, μάλιστα, την ίδια χρονιά να σπάσει και το ρεκόρ της γηραιότερης, με την Emmanuelle Riva.
- Το μυθοπλαστικό σκηνικό του φιλμ είχε ως βάση διάφορες περιοχές υπό απειλεί στο Terrebonne Parish της Λουιζιάνα. Σε μία από αυτές, το Montegut, είναι και που γυρίστηκε.
- Ο δημιουργός χρησιμοποίησε κάμερα 16mm, και στο πλάι του είχε μια μικρή ομάδα επαγγελματιών, μαζί με κάτοικους του Montegut. Το μπάτζετ περιορίστηκε στα 1,8 εκατομμύρια δολάρια, έτσι η παραγωγή απόλαυσε το κέρδος των 23,3.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 8/2/2013
Η μικρή Χασπάπι («Hushpuppy», είδος μπουκιάς από τηγανιτό καλαμποκόζυμο, θα λέγαμε σε ελεύθερη μετάφραση «μπουρεκάκι») ζει με τον πατέρα της σε αυτοσχέδια τρώγλη σε μια λίμνη κοντά στη Νέα Ορλεάνη ενώ καταφθάνει ένας τυφώνας…
Επιτέλους, ένα αληθινά πρωτότυπο έργο που δεν ακολουθεί καμιά σεναριακή φόρμουλα και είναι αποτέλεσμα του ενθουσιασμού του δημιουργού της, Νεοϋορκέζου Μπεν Ζέιτλιν, καθώς τα τελευταία χρόνια πήγε να ζήσει στη Νέα Ορλεάνη και προφανώς έπαθε θετικό πολιτισμικό σοκ. Η Λουιζιάνα δεν είναι Αμερική. Από την αρχή, ίσως χάρη στο τροπικό της κλίμα, τους Γάλλους (ο καθολικισμός και η ορθοδοξία είναι καμουφλαρισμένος παγανισμός), την επίδραση της Καραϊβικής και βέβαια την ισχυρή παρουσία των μαύρων, η περιοχή αυτή ξέφυγε από τα νύχια του ιουδαιο-προτεσταντικού καπιταλισμού (κατά ειρωνεία, ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος είναι από πατέρα Εβραίο και μητέρα προτεστάντισσα) και κράτησε μέχρι τώρα κάποια πολύτιμα στοιχεία της άγριας ζωής, του πρωτογονισμού, όπου οι άνθρωποι, αδελφωμένοι και χωρίς διακρίσεις, παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης και προτιμούν την ποίηση από τη βαρβαρότητα του «πολιτισμού». Αν δει κανείς τουλάχιστον τον πρώτο κύκλο της σειράς «Treme» (Νέα Ορλεάνη στη μετά Κατρίνα εποχή, που ξεκίνησε το 2010 και τρέχει ακόμη), θα καταλάβει ότι πολύ συνειδητά, οι άνθρωποι εκεί αντιστέκονται στην κουλτούρα του κέρδους και της εξουσίας κι επιμένουν στη μαγική σκέψη.
Ο Ζέιτλιν προφανώς ένοιωσε τέτοια πράγματα κοντά τους, είδε ανθρώπους συντονισμένους με τη γη, τα ζώα, τη βροχή, τους μύθους, τους είδε να γιορτάζουν μέσα στη φτώχεια τους και συνέλαβε την ιδέα αυτού του ποιήματος. Γιατί πρόκειται, όχι για μια πολιτική ταινία, αλλά για ένα ανθρωπολογικής σύλληψης ποίημα πάνω στην άγρια κι ευγενή ζωή, μια ζωή που θρέφεται από τη φαντασία και το αίσθημα. Για αυτό και υιοθετεί τη ματιά ενός 6χρονου κοριτσιού για να αφηγηθεί μια ιστορία επιβίωσης, τυφώνων και σπαρτιάτικης αγωγής από έναν θνήσκοντα πατέρα-μαχητή, μια ιστορία που πατάει στον ποιητικό ρεαλισμό και υψώνεται μέχρι παραμύθι.
Παραισθητικός ρυθμός και μουσική, νατουραλιστικές εικόνες, παραμυθένια μονταρισμένες, που μου έφεραν στο νου τον Απιτσατπόνγκ Βερασεθάκουλ και δύο πρωταγωνιστές (πατέρας-κόρη) που σε πείθουν, σε παρασύρουν, με προεξάρχουσα τη μικρή Κουβενζανέ Γουάλις -διάνα του Ζέιτλιν στην επιλογή και διεύθυνση τους.
Υπάρχει ένα πλάνο στα ζενερίκ με την ηρωίδα σε κόντρ-λιμιέρ να τρέχει (είναι και η βασική αφίσα). Το πλάνο θυμίζει έντονα τη θρυλική τραγική φωτογραφία του κοριτσιού από τη σφαγή στο βιετναμέζικο Μάι Λάι. Μόνο που εδώ η δραματική δύναμη προκύπτει από μια γιορτή του κόσμου, όχι έναν κατατρεγμό. Όσο για τα προϊστορικά βουβάλια που διαρκώς η μικρή Χασπάπι φαντάζεται, είναι ακριβώς οι «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» της καβαφικής «Ιθάκης», που στο τέλος θα αντιμετωπίσει με αφοπλιστική ωριμότητα.
Βαθμολογία: