Αρτέμης Φάουλ (2020)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο 12χρονος Αρτέμης, ένας απόγονος μιας οικογένειας εγκληματικών μυαλών, αναζητά τον εξαφανισμένο πατέρα του. Με τη βοήθεια του Μπάτλερ, του έμπιστου προστάτη του, ο Αρτέμης σε αυτή του την προσπάθεια ανακαλύπτει έναν μυστικό πολιτισμό: έναν εντυπωσιακά ανεπτυγμένο κόσμο νεράιδων. Πιστεύοντας ότι η εξαφάνιση του πατέρα του συνδέεται με τον παράξενο αυτό ονειρικό κόσμο, ο πανέξυπνος Αρτέμης καταστρώνει ένα επικίνδυνο σχέδιο, τόσο επικίνδυνο που βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο σε μια μάχη με τις παντοδύναμες νεράιδες.

Σκηνοθεσία:

Kenneth Branagh

Κύριοι Ρόλοι:

Ferdia Shaw … Artemis Fowl II

Lara McDonnell … αστυνόμος Holly Short

Josh Gad … Mulch Diggums

Tamara Smart … Juliet Butler

Nonso Anozie … Domovoi ‘Dom’ Butler

Colin Farrell … Colin Farrell … Artemis Fowl Sr.

Judi Dench … διοικητής Julius Root

Hong Chau … Opal Koboi

Miranda Raison … Angeline Fowl

Nikesh Patel … Foaly

Joshua McGuire … Briar Cudgeon

Adrian Scarborough … ο αρχηγός των ξωτικών

Simone Kirby … Κα Byrne

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Hamish McColl, Conor McPherson

Παραγωγή: Kenneth Branagh, Judy Hofflund

Μουσική: Patrick Doyle

Φωτογραφία: Χάρης Ζαμπαρλούκος

Μοντάζ: Matthew Tucker

Σκηνικά: Jim Clay

Κοστούμια: Sammy Sheldon

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Artemis Fowl
Ελληνικός Τίτλος: Αρτέμης Φάουλ

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Artemis Fowl του Eoin Colfer.

Παραλειπόμενα

Βασίζεται στο πρώτο βιβλίο της young-adult σειράς Artemis Fowl, το οποίο εκδόθηκε το 2001 και περιγράφηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα ως “Die Hard με νεράιδες”. Άμεσα υπήρχαν σχέδια για κινηματογραφική διασκευή, με τη Miramax Films να παίρνει τα δικαιώματα και να ορίζει τον Lawrence Guterman ως σκηνοθέτη. Τίποτα δεν πήγε καλά, και έφτασε το 2011, οπότε κι αναφέρθηκε πως ο Jim Sheridan ενδιαφέρονταν να το σκηνοθετήσει. Το 2013, η Walt Disney Pictures ανακοίνωσε ότι η ταινία θα καλύπτει τα γεγονότα των δύο πρώτων βιβλίων, με τον Robert De Niro να παίρνει θέση ως εκτελεστής παραγωγής. Τον Σεπτέμβριο του 2015 ανακοινώθηκε το όνομα του Kenneth Branagh.
Η Disney απομάκρυνε τον Harvey Weinstein από την παραγωγή μετά τον σκάνδαλο που ξέσπασε εις βάρος του.
Είχε προγραμματιστεί να βγει τον Αύγουστο του 2019, αλλά πήγε για τον Μάη του επόμενου χρόνου. Ενδιάμεσα σε αυτό τον χρόνο, αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του Colin Farrell. Έπειτα, έπεσε θύμα της κρίσης του κορονοϊού, και αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει ιντερνετικά μέσω του Disney+, ακόμα κι αν είχε κοστίσει 125 εκατομμύρια δολάρια.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/6/2020

Δεν ξέρω αν η Disney είναι απλά τυχερή που δεν έβγαλε τη νέα της υπερπαραγωγή στις αίθουσες, ή αν βλέποντας και η ίδια το αποτέλεσμα το είχε σκοπό εξαρχής. Στο παρά -ιού- τσίμα, γλύτωσε μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές της αποτυχίες. Πρόκειται για ένα μπλοκμπάστερ με τα όλα του, αλλά με τη δυναμική 25λεπτου τηλεοπτικού επεισοδίου…

Βασικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Kenneth Branagh είναι πίσω από την κάμερα. Δεν έχει επιδείξει και τα καλύτερα στις ακριβές του επιλογές, αλλά εδώ περνάνε πράγματα που δεν θα ξέφευγαν ούτε από πρωτάρη σκηνοθέτη. Οι βασικοί «ένοχοι» της «πατατοποίησης» του φιλμ είναι δύο: η εμβέλεια της δράσης, και το σεναριακό δούλεμα. Ξεκινώντας ανάποδα, μονάχα ως «ποιητική αδεία» μπορεί να εκλάβει ένας νοήμων θεατής τις πάμπολλες σεναριακές παρασπονδίες. Και δεν αναφερόμαστε στο «καθημερινό» ότι η πλοκή κάπου δεν βγάζει λογική, αλλά στο ότι μοιάζει σαν να λείπουν ολόκληρες σκηνές που θα εξηγούσαν σε κρίσιμα σημεία τις πράξεις των κεντρικών ηρώων (με συνέπεια αυτού να πάνε περίπατο και οι ίδιοι οι χαρακτήρες). Η υποψία βέβαια θέλει να υπήρχαν αυτές οι σκηνές, και απλά από πέρυσι που η ταινία «μαγειρεύεται» να ψαλιδίστηκαν στη μονταζιέρα. Μια καλή δικαιολογία για να πάει στον παράδεισο ο Branagh, αλλά καμία απέναντι στο φιλμ, αφού εμείς ως θεατές δεν έχουμε λόγο να νοιαζόμαστε περί των εσωτερικών μιας παραγωγής.

Ο άλλος ένοχος είναι κι αυτός πιασμένος στα πράσα του ανικανοποίητου θεατή. Προσπερνάμε μια εισαγωγή που δεν κάθεται τελείως άσχημα (απλά είναι τετριμμένη), όπου αφορά τα τυπικά της σύστασης ενός νέου κινηματογραφικού σύμπαντος, και περνάμε στη δράση… Μπαίνουμε λοιπόν στο σκηνικό που καλύπτει κάνα δύο τετραγωνικά χιλιόμετρα, και υποθέτουμε φυσιολογικά ότι μετά το πέρας της σκηνής αυτής, θα έχουμε κάμποση «τρεχάλα» και ένα γεμάτο φινάλε. Έλα όμως που εντέλει αυτό είναι και το φινάλε! Νιώθεις ότι όλη η ταινία διήρκεσε λιγότερο από ώρα, επειδή ακριβώς πετυχαίνει να πάρει από το χέρι το πιρούνι την ώρα που τρως. Μία σκηνή δράσης, όλη κι όλη, με τον κεντρικό ήρωα να έχει περπατήσει όλα κι όλα λίγα μέτρα! Και μη βιαστείτε να φανταστείτε ότι ίσως αυτή η σκηνή είναι τόσο χορταστική που δεν χρειάζονταν περισσότερα, γιατί ειλικρινά θα μείνετε νηστικοί.

Ούτε το πρωτόλειο υλικό το προμήνυε, ούτε τα ονόματα των συμμετεχόντων σε προϊδέαζαν, ούτε θα μπορούσες να υποθέσεις το πού θα την πατήσεις. Κι όμως ανάμεσα σε αυτό το «μικρού μήκους μπάχαλο», έχουμε κάποιες εικόνες από τον δικό μας Ζαμπαρλούκο, και κάποιες στιγμές ψηφιακών εφέ (ανάμεσα σε άλλες που είναι να κλαις) που προδίδουν ότι το πρόβλημα γεννήθηκε εσωτερικά στα «σκοτεινά υπόγεια» της Disney. Με αυτά και με άλλα, έχουμε την αρχή ενός υποσχόμενα μεγάλου franchise (μόνο ο τίτλος της συνέχειας δεν βγαίνει στο φινάλε), που όπως όλα δείχνουν ότι πιο εύκολα θα εκλείψει η πείνα από την Αφρική, παρά θα δούμε σίκουελ…

Βαθμολογία: