
Αυτή είναι η ιστορία μιας μαιευτήρα σε επαρχιακό νοσοκομείο, η δουλειά τής οποίας απειλείται όταν οι γονείς ενός βρέφους που πεθαίνει στη γέννα την κατηγορούν για αμέλεια. Αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ωστόσο, και υπάρχει κίνδυνος να ανακαλύψουν, είναι πως η Νίνα πραγματοποιεί παράνομες εκτρώσεις σε φτωχικά χωριά, όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται εξακολουθητικά ως υποχείρια, πραγματοποιώντας έτσι ένα είδος ατομικής εξέγερσης σε πείσμα κάθε επαγγελματικής δεοντολογίας.
Σκηνοθεσία:
Dea Kulumbegashvili
Κύριοι Ρόλοι:
Ia Sukhitashvili … Nina
Kakha Kintsurashvili … David
Merab Ninidze … ο αρχίατρος
Roza Kancheishvili … Nana
Ana Nikolava … Mzia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Dea Kulumbegashvili
Παραγωγή: Ilan Amouyal, Archil Gelovani, Luca Guadagnino, Francesco Melzi d’Eril, Gabriele Bebe Moratti, Alexandra Rossi, David Zerat
Μουσική: Matthew Herbert
Φωτογραφία: Arseni Khachaturan
Μοντάζ: Jacopo Ramella Pajrin
Σκηνικά: Beka Tabukashvili
Κοστούμια: Nikoloz Guraspashvili, Tornike Kirtadze
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Aprili
- Ελληνικός Τίτλος: Απρίλης
- Διεθνής Τίτλος: April
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Ειδικό βραβείο επιτροπής.
- Ειδική μνεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Ο αρχικός τίτλος ήταν Historia.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 26/1/2025
Η ταινία της Dea Kulumbegashvili από τη Γεωργία σίγουρα δεν είναι για ευαίσθητα στομάχια. Αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά σε κάποιες ρεαλιστικά περιγραφικές απεικονίσεις που σχετίζονται με τη θεματική της γέννησης και της έκτρωσης, αλλά στην περιρρέουσα δυσοίωνη ατμόσφαιρα μιας κοινωνίας σε όπισθεν. Ένας οργισμένος πατέρας φτύνει με εκφοβιστική διάθεση το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας γυναικολόγου. Λίγο αργότερα στο αυτοκίνητό της, ένας άντρας ανίκανος να εκτελέσει την τρέχουσα σεξουαλική πράξη, της χτυπάει το κεφάλι στο τιμόνι. Η ανδρική επιθετικότητα αναδύεται ανεμπόδιστη με τις ευλογίες των κοινωνικών δομών της επαρχιακής Γεωργίας, κάτι που ενδιαφέρει πολύ περισσότερο τη σκηνοθέτιδα να επικοινωνήσει στον θεατή από το να προκαλέσει την αποστροφή του, με τις εικόνες βίας να είναι επιμελημένα λιγοστές, κατά βάση στιγμιαίες και απρόβλεπτες, κλείνοντας την εκάστοτε σκηνή παρά μονοπωλώντας τη.
Οι φειδωλοί διάλογοι της ταινίας απέχουν πολύ από τη λογική απεύθυνσης ακόμα και μιας σινεφιλικά δύστροπής ταινίας, ακουμπώντας πάνω σε διαδικαστικές επεξηγήσεις και εν ολίγοις αποτελούν έναν ερμηνευτικό εφιάλτη. Το μεγαλείο της Kulumbegashvili είναι ότι εντάσσει αυτές τις ατάκες σε ένα ακραία ρεαλιστικό πλαίσιο φόβου όπου η ατμόσφαιρα συνωμοσίας που κατασκευάζει μετατρέπει αυτές τις ατάκες σε μια προσεκτική ανάγκη επικοινωνίας τους μεταξύ των χαρακτήρων της ταινίας, με διακύβευμα την ίδια τους τη ζωή. Και η επιλογή αυτής της διακριτικής σκιαγράφησης της καθημερινότητας της πρωταγωνίστριας έχει ιδιαίτερη λογική αν σκεφτούμε ότι παρότι οι εκτρώσεις είναι νόμιμες στη Γεωργία, το κοινωνικό στίγμα, η πατριαρχική καταπίεση και οι κραυγαλέες εκπαιδευτικές ελλείψεις -στοιχεία που αναφέρονται με λεπτές υπόνοιες στο σενάριο- υπερβαίνουν τη νομιμότητα. Το ότι η ταινία γυρίστηκε το 2023, προτού κάποιες νέες νομικές τροποποιήσεις του 2024 που προσθέτουν επιπλέον εμπόδια στην πρόσβαση για έκτρωση, δίνουν στην ταινία και ένα έξτρα στοιχείο σημασίας, πέραν της καλλιτεχνικής της επιτυχίας.
Μέσα από τις επαφές της γυναικολόγου Νίνα με τους περιφερειακούς χαρακτήρες, πλανάται ένα ερώτημα εντός της ταινίας, κατά πόσο η Νίνα είναι ένοχη ή όχι. Αυτό έχει ιδιαίτερο δραματουργικό ενδιαφέρον, καθώς όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες -με εξαίρεση τη Νίνα- ορίζονται από τα όργανα αναπαραγωγής τους, και όλοι οι αντρικοί χαρακτήρες -με εξαίρεση τον πρώην φίλο της- μέσω της βίας που ασκούν. Έτσι λοιπόν, κανένα από τα μακροσκελή στατικά πλάνα της ταινίας δεν είναι τυχαίο ή ανεξήγητο. Και μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει ένα τέρας σε ένα εξωπραγματικά όμορφο περιβάλλον. Μια άσχημη αντίθεση με τα γραφικά τοπία με παπαρούνες και τα αστραφτερά ηλιοβασιλέματα, όπου η Νίνα αναγεννάται σωματικά και ψυχικά μετά την απαιτητική δουλειά της. Είναι ένας ακόμα προσεκτικά υπολογισμένος ερεθισμός της ταινίας που επικοινωνεί συνεκτικά στον θεατή τον συμβολισμό ενός ανομολόγητου τραύματος, με τον επιτυχημένο τρόπο μιας δυνατής σύγχρονης σκηνοθέτιδας όπως η Kulumbegashvili.
Βαθμολογία:
0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα