Αϊλό: Ο Μικρός Ήρωας

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/4/2020

Μετά από μια αρκούδα, κάποιους αυτοκρατορικούς πιγκουΐνους και όχι μόνο, έρχεται ένας μικρός τάρανδος να συνεχίσει την ευρωπαϊκή απάντηση στη Disney, κι αυτό που είχε ξεκινήσει δειλά κάπου στη δεκαετία του 1950. Κι αυτό είναι μια προσπάθεια το παραδοσιακό ντοκιμαντέρ με ζώα να ξεφύγει από τα στεγανά της τηλεοπτικής λογικής, και να παντρευτεί με μια ντοκιουντράμα κινηματογραφική αισθητική, που να μετατρέπει το ανύποπτο ζώο σε αληθινό πρωταγωνιστή ταινίας.

Το συγκεκριμένο όμως παράδειγμα του Guillaume Maidatchevsky, λίγο διαφέρει από τα ντοκιμαντέρ που προσφέρει απλόχερα η τηλεόραση. Ως προς αυτό, μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια ευγενή «κομπίνα», από τη στιγμή που και οι τηλεοπτικές αντίστοιχες δουλειές έχουν ήδη μαζικά υιοθετήσει μια φόρμα που παραπέμπει σε αυτή την αισθητική. Αυτό φυσικά δεν κάνει την ιστορία του Αϊλό αδιάφορη, ούτε ψυχρά μετριότατη ως προς την παρακολούθηση της, απλά δεν μπορεί να πάει παρακάτω από μια απλά ενδιαφέρουσα εμπειρία, που θα μπορούσε όμως κανείς να θαυμάσει δίχως να τρέχει στις αίθουσες.

Ο Αϊλό είναι ένα θαυμάσιο ζώο, όπως θαυμάσια είναι κι όσα τον περιβάλλουν στην τουλάχιστον απάνθρωπη Λαπωνία. Σε αυτό το μέρος λοιπόν που η φύση επέλεξε να τυραννάει ανθρώπους και ζώα, υπάρχει χώρος για ομορφιά (απέραντη κιόλας), περιπέτεια, και ένστικτα επιβίωσης που υπερβαίνουν των δυσκολιών. Αυτά όλα θα τα δει κάποιος εδώ, και γενικά θα πάρει μιας πρώτης τάξεως ιδέα περί της ζωής σε μια περιοχή του κόσμου που δεν προτείνεται για τουρισμό. Το πρόβλημα είναι ότι σεναριακά, αν κανείς μπορεί να το εκλάβει ως σενάριο μια και οι «ηθοποιοί» δεν ξέρουν καν ανάγνωση, ούτε ο Αϊλό παρέχει αυτό το διαφορετικό που θα τον κάνει αξέχαστο, ούτε ποτέ αισθάνεσαι ότι είδες αυτό το μοναδικό που έλειπε από την οπτική σου στον φυσικό κόσμο. Οι δημιουργοί ελάχιστα προβαίνουν σε μυθοπλαστικά κόλπα, παρά απλά παρακολουθούν μια μάλλον συνηθισμένη πορεία των συγκεκριμένων ζώων. Αντίθετα δε με εκείνους τους πιγκουίνους που μας είχαν σοκάρει με την άνιση μάχη για επιβίωση, αυτό εδώ υπάρχει θεματικά, αλλά δεν λειτουργεί σοκαριστικά.

Είναι φανερό πως η δυναμική του φιλμ αφορά κυρίως οικογενειακό κοινό, ακόμα κι αν ελλοχεύει παντού ο αληθινότατος κίνδυνος για τους ήρωες μας. Ένα καλό μάθημα περί του τι αληθινά σημαίνει φύση, αλλά τίποτα το ξεχωριστό για να καρφωθεί στη μνήμη. Από τα έργα που είναι αναίδεια να απορρίψεις, αλλά ταυτόχρονα και με σκληρή καρδιά αναγκάζεσαι να κρίνεις με κάποια αυστηρότητα, αφού απαιτούν αντίτιμο για να φανερώσουν τις χάρες τους.

Βαθμολογία: