Μία Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Γκάτσμπι και η Άσλεϊ ετοιμάζονται να περάσουν ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη, όμως τα σχέδιά τους θα ανατραπούν όταν η Άσλεϊ αναλαμβάνει να πάρει συνέντευξη από τον σκηνοθέτη Ρόλαντ Πόλαρντ. Οι δυο τους αναγκάζονται να πάρουν διαφορετικούς δρόμους και ο καθένας γνωρίζει καινούργια πρόσωπα και ζει απίστευτες περιπέτειες. Κι όλα αυτά ενώ η ηλιοφάνεια δίνει τη θέση της στις ψιχάλες της βροχής…

Σκηνοθεσία:

Woody Allen

Κύριοι Ρόλοι:

Timothee Chalamet … Gatsby Welles

Elle Fanning … Ashleigh Enright

Selena Gomez … Chan Tyrell

Jude Law … Ted Davidoff

Diego Luna … Francisco Vega

Liev Schreiber … Roland Pollard

Kelly Rohrbach … Terry

Annaleigh Ashford … Lily

Rebecca Hall … Connie Davidoff

Cherry Jones … Κα Welles

Suki Waterhouse … Tiffani

Kathryn Leigh Scott … Wanda

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Woody Allen

Παραγωγή: Erika Aronson, Letty Aronson

Φωτογραφία: Vittorio Storaro

Μοντάζ: Alisa Lepselter

Σκηνικά: Santo Loquasto

Κοστούμια: Suzy Benzinger

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: A Rainy Day in New York
Ελληνικός Τίτλος: Μία Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη

Παραλειπόμενα

Το φιλμ ολοκληρώθηκε το 2017, αλλά ο κύριος διανομέας του, τα Amazon Studios, εμπόδισε τη διανομή του, μετά από καταγγελίες εναντίον του Allen από το κίνημα Me Too. Ο Allen απάντησε με μήνυση, απαιτώντας αποζημίωση 68 εκατομμυρίων δολαρίων, κατηγορώντας την εταιρία ότι έκοψε τη διανομή για ακαθόριστους λόγους, αλλά και τερμάτισε τη συμφωνία για τέσσερις ταινίες εμπιστευόμενη μια αβάσιμη κατηγορία 25 ετών παλιά. Συνέπεια αυτών ήταν η Amazon να επιστρέψει τα δικαιώματα διανομής πίσω στον δημιουργό.
Λόγω της καθυστέρησης της πρεμιέρας, το 2018 έγινε η πέμπτη μόλις χρονιά από την εποχή του ντεμπούτου του νεοϋρκέζου δημιουργού (το 1969), που δεν υπήρχε ταινία του στις αίθουσες.
Ο Timothee Chalamet δώρισε όλο τον μισθό του σε ακτιβιστικές οργανώσεις. Το ίδιο έπραξε και η Rebecca Hall στο άκουσμα των κατηγοριών ενάντια στον Allen.
Μείον το ταμείο για την ταινία, αφού τα κέρδη των 23,8 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν χαμηλότερα του μπάτζετ των 25. Συγκεκριμένα ήταν στις ΗΠΑ που η ταινία δεν κινήθηκε εμπορικά σχεδόν καθόλου (αντίθετα με την Άπω Ανατολή).

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 22/8/2019

Από τον Γούντι Άλεν περιμένει κανείς συγκεκριμένα πράγματα, και αυτή τη φορά δεν απογοητεύει. Η “Βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη” είναι ακριβώς ό,τι θα περιμέναμε από τον γερασμένο πλέον, εθισμένο στην κινηματογραφική κάμερα, μα πάντα ειλικρινή και γοητευτικό δημιουργό, ο οποίος μας άφησε για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια χωρίς νέο έργο το 2018, εξαιτίας της γνωστής “σκανδαλώδους” υπόθεσης που συνοδεύει εδώ και χρόνια το όνομά του.

Πρόκειται για την ιστορία δύο ερωτευμένων νέων που επισκέπτονται τη Νέα Υόρκη, εμπλεκόμενοι σε απρόβλεπτα μονοπάτια, που αλλάζουν εντελώς τα σχέδιά τους, ενώ ωριμάζουν και εξελίσσουν τους ίδιους, χαράσσοντας νέες πορείες για το μέλλον τους. Όσο απρόβλεπτα είναι βέβαια αυτά τα μονοπάτια για τους ήρωες, άλλο τόσο προβλέψιμα είναι ως πλοκή για τον θεατή. Το ταμπεραμέντο του Άλεν είναι πασίγνωστο και πολύ συγκεκριμένο, και η ταινία είναι γεμάτη στοιχεία που έχουμε πολλάκις συναντήσει σε προηγούμενα έργα του. Η γνωστή φλυαρία και οι ακατέργαστοι διάλογοι, που μοιάζουν να ήθελαν κάποια παραπάνω επεξεργασία προτού εκφωνηθούν, συμπληρώνονται εδώ και από ένα άκομψο voiceover από την πλευρά του πρωταγωνιστή, με τον οποίο πιθανότατα ο Γούντι Άλεν ταυτίζει τον εαυτό του. Η εξέλιξη της πλοκής είναι πάντα διαφανής και μοιάζει αρκετά βεβιασμένη, αν και υπάρχουν απολαυστικές κωμικές στιγμές και δεύτεροι χαρακτήρες που στις σύντομες εμφανίσεις τους έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους πρωταγωνιστές. Η εξέλιξη των τελευταίων ξεφεύγει ελαφρώς ενοχλητικά από τον ρεαλισμό, με μια τελική έκβαση που επιχειρεί να μας εξαναγκάσει να δούμε μια “αλλαγή” στον κεντρικό ήρωα, χωρίς να προκύπτει ομαλά από τα προηγούμενα.

Κι όμως, μα τι λέω, έχουν πραγματικά σημασία όλα αυτά; Μάλλον όχι, καθώς μιλάμε για τον Γούντι Άλεν, έναν δημιουργό τρυφερό, που ξέρει να σε ποτίζει με νοσταλγία και να σε ταξιδεύει, ίσως λίγο ανάλαφρα και γλυκανάλατα, μα κατά βάθος ανθρώπινα και απολύτως ειλικρινά σε αναμνήσεις και συναισθήματα που άφησες πίσω. Είναι μεγάλο ταλέντο να μπορείς να αγγίζεις με τον δικό σου, μοναδικό τρόπο μια τόσο ευρεία γκάμα κοινού, απλά και μόνο επειδή έχεις ανάγκη να το κάνεις, καταβάλλοντας την πλέον ελάχιστη προσπάθεια ως δημιουργός. Πρόκειται για μια ακόμα ταινία-κόσμημα για το θερινό σινεμά από έναν ακούραστο Γούντι, που όσο κι αν η φόρμα του μοιάζει ξεπερασμένη και επαναλαμβανόμενη, μάλλον κατά βάθος τον χρειαζόμαστε ακόμα.

Βαθμολογία: