Ο Κέβιν Λιούις είναι ένας μάγος των μαθηματικών του MIT, που προσλαμβάνεται από τον καθηγητή του Μίκι Ρόζα για κάποιες… εξωσχολικές δραστηριότητες. Ο Ρόζα έχει καταφέρει να σπάσει ένα από τα τελευταία, καλά φυλαγμένα «οχυρά» της ανθρωπότητας: την παντοδυναμία των καζίνο! Διδάσκει το σύστημα που έχει επινοήσει σ’ ένα επίλεκτο γκρουπ χαρισματικών φοιτητών που εκτελούν σωστά την τεχνική κάτω από τη μύτη των αφεντικών και του συστήματος ασφαλείας, διαψεύδοντας το ρητό ότι το καζίνο πάντα νικάει. Ο Ρόζα έχει επιλέξει προσωπικά κάθε μέλος της ομάδας που είναι όλα αστέρια, αλλά ο καλύτερός του είναι ο Κέβιν. Μαζί, με ψεύτικες ταυτότητες, δεσμίδες μετρητών και στοιχήματα που μοιάζουν τρελά, φτάνουν στο Λας Βέγκας και παίρνουν θέση στο τραπέζι του μπλακ-τζακ.

Σκηνοθεσία:

Robert Luketic

Κύριοι Ρόλοι:

Jim Sturgess … Ben Campbell

Kevin Spacey … Micky Rosa

Kate Bosworth … Jill Taylor

Aaron Yoo … Choi

Liza Lapira … Kianna

Jacob Pitts … Fisher

Laurence Fishburne … Cole Williams

Jack McGee … Terry

Josh Gad … Miles

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Peter Steinfeld, Allan Loeb

Παραγωγή: Dana Brunetti, Michael De Luca, Kevin Spacey

Μουσική: David Sardy

Φωτογραφία: Russell Carpenter

Μοντάζ: Elliot Graham

Σκηνικά: Missy Stewart

Κοστούμια: Luca Mosca

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: 21
  • Ελληνικός Τίτλος: 21
  • Εναλλακτικός Τίτλος: 21: The Movie

Σεναριακή Πηγή

  • Βιβλίο: Bringing Down the House του Ben Mezrich.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία δανείστηκε την έμπνευση της από την αληθινή ιστορία της υπόθεσης MIT Blackjack Team (1979-1994). Παρότι όμως στην αληθινή περίπτωση οι πρωταγωνιστές ήταν Αμερικανο-ασιάτες, η ταινία προτίμησε τους λευκούς χαρακτήρες. Αυτό προκάλεσε έντονο σχολιασμό.
  • Ο Jeff Ma, ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον χαρακτήρα του Μπεν Κάμπελ, συμμετείχε ως σύμβουλος στην παραγωγή, αλλά κι εμφανίζεται στιγμιαία ως ντίλερ στο Planet Hollywood. Λόγω όμως του θέματος της φυλετικής αλλαγής των ηρώων, αποκαλέστηκε ως “προδότης της φυλής του” λόγω αυτής του της συμμετοχής.
  • Στην ίδια ιστορία βασίστηκε και μια άλλη παραγωγή, το The Last Casino (2004), αλλά ήταν τηλεταινία.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Οι LCD Soundsystem έβγαλαν για την ταινία το Big Ideas, που κυκλοφόρησε και σε σινγκλ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/2/2008

Η νεανική ταινία της Αμερικής, εκτός από κάποιες Van Sant εξαιρέσεις, συνήθως κατεβάζει τον πήχη της ποιότητας κάτω από τον μέσο όρο. Δεν φταίει το ότι οι μεγάλοι σκηνοθέτες δεν θέλουν να απευθυνθούν άμεσα μέσω αυτής, αλλά συνήθως φταίει ότι η νεολαία αποτελεί το κύριο μέρος του κοινού, με έφεση στον εμπορικό κινηματογράφο. Ίσως πάλι ισχύουν και οι ίδιοι λόγοι που όλη η κοινωνία επιμένει να μην παίρνει όσο σοβαρά πρέπει αυτές τις ηλικίες.

Μέσα σε αυτές τις ταινίες που ξεχωρίζουν θα συγκατέλεγα και το 21. Αυτό που του προσδίδει ιδιαίτερη αξία είναι η πρέπουσα σοβαροφάνεια που το διαπνέει και πως δεν γελοιοποιείται σε κανένα σημείο, καταφεύγοντας σε φτηνή κωμωδία ή φτηνούς μελοδραματισμούς. Ό,τι ακριβώς, δηλαδή, είπαν οι αμερικανοί κριτικοί ότι έκανε πέρυσι ο Τσιλιαδόρος, εγώ το βλέπω σε αυτή την ταινία. Όχι, δεν αποφεύγονται τα στερεότυπα, ούτε προσφέρει κάποια ουσία ή σινεφιλική έξαρση, απλά είναι ένα ήσυχο διασκεδαστικό δίωρο που δεν σε προσβάλει.

Το κεντρικό θέμα του 21 είναι το αγαπητό σε όλους, επαγγελματίες χαρτοπαίκτες ή μη, μπλακ-τζακ. Σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σας θα παρακαλέσατε να ζευγαρωθεί η φιγούρα με τον άσσο, ώστε να τινάξετε το τραπέζι στον αέρα. Μην περιμένετε όμως δράση επί τάπητος. Ήδη το σινεμά έχει εξαντλήσει τέτοιου είδους δράση και θα ήταν βαρετό να είχαμε ακόμα μία από τα ίδια. Είναι ένα σιωπηρό δραματικό θρίλερ, όπου οι μικρές κινήσεις, ακόμα κι ένα νεύμα, δημιουργούν ένταση. Είναι η χαρά μιας νόμιμης κομπίνας και ένα όνειρο (το να κλέψεις τη μπάνκα) που έχει ο καθένας μας. Εχθρός δεν είναι ο νόμος, αλλά το αδίστακτο καζίνο που ούτως ή άλλως είναι κι αυτό νόμιμος κλέφτης. Μη σας φαίνεται περίεργο σαν υπόθεση, το μέτρημα χαρτιών θεωρείται σήμερα μία από τις μεγαλύτερες μάστιγες στον λαμπερό κόσμο των καζίνο, και πρέπει να θυμάστε και την αντίστοιχη, αν και ακραία, περίπτωση στον Άνθρωπο της Βροχής.

Το νεανικό καστ κρατάει χαρακτήρα. Ο 27χρονος Jim Sturgess έχει αυτό το κάτι στο βλέμμα του που μπορεί να τον πάει παραπέρα. Η Kate Bosworth κάνει την επανεμφάνιση της μετά το Σούπερμαν: Η Επιστροφή, και μας προκαλεί να απορούμε για το πού χάθηκε. Οι έμπειρες προσθήκες των Kevin Spacey και Laurence Fishburne είναι καλοβαλμένες, αφού δεν προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, έστω και αν εν μέρει το καταφέρνουν. Τέλος, έκπληξη θεωρώ την ψύχραιμη σκηνοθετική καθοδήγηση του Robert Luketic, αφού στο παρελθόν «απέδωσε καρπούς» σε ταινίες σαν το Η Εκδίκηση της Ξανθιάς και το Κακιά Πεθερά.

Επί του συνόλου, είναι γεμάτο στερεότυπα νεανικών ταινιών (ο ήρωας κερδίζει την άπιαστη όμορφη, ο ευφυής αλλά φτωχός νεαρός, οι σπασίκλες φίλοι που κάνουν πέρα τον ήρωα κτλ), δεν έχει ευελιξία στην εξέλιξη της υπόθεσης (το στόρι σε πάει εκεί που περίπου περιμένεις), δεν παρέχει κάποια ιδιαίτερη σκηνοθετική καθοδήγηση αλλά… Μια ταινία που απευθύνεται στη νεολαία και παρουσιάζεται με τόσο σοβαρό τρόπο αξίζει εύσημα. Επιμέρους σκηνές πάνω, ή μάλλον γύρω, από την τσόχα έχουν την αγωνία τους και το ενδιαφέρον τους, και πέρα από την επιμέρους προβλεψιμότητα έχεις μέσα σου μια απορία για το πού θέλει να καταλήξει. Νοηματικά δεν σε προσβάλει, ούτε αποθεώνει το χαρτοπαίγνιο και την παρανομία, ίσα-ίσα που είναι και ένα μικρό παράδειγμα αντίστασης στην εξουσία.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

11 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *