Terrifier 3 (2024)

ΣΥΝΟΨΗ

Αφού επιβίωσαν της σφαγής του Χάλογουιν από τον Αρτ τον Κλόουν, η Σιένα και ο αδερφός της ελπίζουν πως το πνεύμα των Χριστουγέννων θα τους βοηθήσει να ξεχάσουν τη φρίκη που βίωσαν. Τα σχέδια τους θα αλλάξουν βίαια με την επιστροφή του Αρτ του Κλόουν και της διαστροφικής του δολοφονικής μανίας που υπόσχεται να μετατρέψει τα Χριστούγεννα σε νέο εφιάλτη.

Σκηνοθεσία:

Damien Leone

Κύριοι Ρόλοι:

Lauren LaVera … Sienna Shaw

David Howard Thornton … Art ο Κλόουν

Elliott Fullam … Jonathan Shaw

Samantha Scaffidi … Victoria Heyes

Antonella Rose … Gabbie Shaw

Margaret Anne Florence … Jessica ‘Jess’ Shaw

Bryce Johnson … Greg Shaw

Chris Jericho … Burke

Daniel Roebuck … Santa/Charlie

Jason Patric … Michael Shaw

Clint Howard … Smokey

Jon Abrahams … Dennis

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Damien Leone

Παραγωγή: Phil Falcone

Μουσική: Paul Wiley

Φωτογραφία: George Steuber

Μοντάζ: Damien Leone

Σκηνικά: Olga Turka

Κοστούμια: Olga Turka

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Terrifier 3
Ελληνικός Τίτλος: Terrifier 3

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Terrifier (2016)
Terrifier 2 (2022)

Σεναριακή Πηγή

Χαρακτήρες franchise: Terrifier του Damien Leone.

Παραλειπόμενα

Ο Damien Leone είχε δημιουργήσει τον χαρακτήρα του Αρτ του Κλόουν το 2006 για ένα μικρού μήκους φιλμ του 2006 με τίτλο The 9th Circle. Το 2011 ακολούθησε το Terrifier, ακόμα μια μικρού μήκους ταινία με τον ίδιο ήρωα. Την προσοχή του κοινού θα την τραβήξει όμως το 2013, με το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, την ταινία ανθολογίας All Hallows’ Eve. Εκεί περιλαμβάνονταν υλικό από τις δύο μικρού μήκους, με τον Αρτ να είναι κεντρικό πρόσωπο σε όλες τις ιστορίες. Το 2016 ήρθε και η πρώτη ταινία Terrifier, που κόστισε μόλις 55 χιλιάδες δολάρια. Είχε κυρίως φεστιβαλική πορεία, αλλά δεν άργησε να γίνει cult. Το σίκουελ έτσι του 2022 πέτυχε εισπράξεις 15,7 εκατομμυρίων δολαρίων, κι αυτό οδήγησε στο να έχουμε τριλογία (με το τέταρτο να είναι υπό σχεδιασμό). Το τρίτο αυτό μέρος είχε κατά πολύ υψηλότερο μπάτζετ (2 εκ. δολάρια), και μέσα σε λίγες ημέρες προβολής ξεπέρασε κατά πολύ τα κέρδη του δεύτερου. Κύρια θεματικά διαφορά είναι πως δεν έχουμε πια Χάλογουιν, όπως σε όλες τις προγενέστερες εκδοχές, αλλά Χριστούγεννα.
Έναν γκεστ ρόλο κρατάει ο Tom Savini, ο διάσημος εξπέρ των εφέ μακιγιάζ, που έχει συνδέσει το όνομα του με τις χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες τρόμου.
Το φιλμ γυρίστηκε με αναμορφικούς φακούς Panavision, ώστε να παραπέμπει σε παλιές ταινίες του John Carpenter.
Στη Γαλλία προβλήθηκε με απαγόρευση κάτω των 18 ετών, κάτι που είχε να συμβεί από το 2006 και το τρίτο Saw.
Αναφορές από τη Μεγάλη Βρετανία, θέλουν μέρος του κοινού να κάνει εμετό στη θέα της ταινίας και να αποχωρεί μαζικά από τις αίθουσες.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/11/2024

Πέσαμε σε περιπτωσάρα, και απορώ πώς χρειάστηκε να φτάσει στο τρίτο μέρος για να το ανακαλύψουν οι έλληνες διανομείς. Χωρίς λοιπόν να έχω κι εγώ προσωπική επαφή με τα δύο πρώτα κεφάλαια, ελάχιστα με απασχόλησαν κατά τη θέαση οι πολλές αναφορές σε αυτά, και ομολογώ πως το απόλαυσα. Πέστε το ενοχικά, μια και πλησιάζει επικίνδυνα στον αδόκιμο όρο «σίχαμα», αλλά και δεν έχει καμία ηθική αναστολή ούτε για τα προσχήματα.

Σίγουρα υπάρχουν ολόγυρα μικρές ατεχνίες που δεν καλύπτονται πάντα από το γεγονός ότι παρακολουθούμε μια χαμηλού μπάτζετ ταινία, αλλά ενώ έτσι δεν θα πρέπει να υπερβάλουμε στην τελική ετυμηγορία επί του συνόλου, ελάχιστα ως καθόλου υπονομεύουν τη χαρά του ορκισμένου λάτρη της καλής ταινίας τρόμου. Ξεχνάμε ό,τι έχει συμβεί κινηματογραφικά από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, κι επιστρέφουμε ολοταχώς στη χρυσή εποχή του σλάσερ και του σπλάτερ, όταν το αίμα «μύριζε» αίμα, και οι κανόνες του mainstream αγνοούνταν κατά κόρον από θεοπάλαβους κινηματογραφιστές. Έχουν γίνει αρκετές φυσικά παρόμοιες προσπάθειες τα τελευταία 20 χρόνια για την επιστροφή του είδους στις ρίζες του, αλλά ίσως αυτή είναι η πιο ουσιαστικά τολμηρή και εύστοχη.

Χωρίς να ομολογώ ότι με γοήτευσε, ο κλόουν πρωταγωνιστής είναι εφάμιλλος με τον σχιζοφρενή με το πριόνι, τον Τζέισον, τον Μάικ Μάιερς και όλη τη γνωστή παλιοπαρέα. Με λίγο άστοχο και κλισέ κυνικό χιούμορ που όμως καθορίζει τη μοναδικότητα του ως ήρωα, έχει αυτό που πρέπει να έχουν όλοι οι συγκεκριμένοι της φάρας του: καμία αναστολή. Το μεταφυσικό που τον περικλείει ως ύπαρξη δικαιολογεί την ανομολόγητη φύση όσων πράττει, κι έτσι αποφεύγουμε αυτό το εξίσου ανομολόγητο να παρουσιάζονται ως ψυχοπαθείς δολοφόνοι παρόμοιων πράξεων άνθρωποι κανονικοί με δείκτη ευφυΐας στον θεό -μια φασίζουσα λογική που δεν πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά. Το εξίσου θετικό είναι πως ο Αρτ ο κλόουν είναι η παραφωνία σε ένα γενικό σκηνικό που αφορά οικογένεια, νιάτα και γιορτές. Μια μίξη που πάντα πετύχαινε, και είναι δύσκολο να μην πετύχει (ο Spielberg κι αν το είχε πάρει αυτό χαμπάρι). Αγγίζει τον θεατή στα ευαίσθητα του σημεία, και ανεβάζει τον πήχη της φρίκης.

Μια φρίκη που βρίσκει απεικόνιση σε σκηνές που αν είχαν προβληθεί προ λίγων δεκαετιών θα τις θυμόμαστε σαν κλασικές του είδους. Και αυτό άμεσα προτείνει το ερώτημα αν το ψηφιακό σινεμά και οι οργανωμένες στην εντέλεια παραγωγές μπορούν να εκφράσουν την αυθεντικότητα και την αμεσότητα οπτικών εφέ φτιαγμένων με περισσότερο μεράκι και κόπο παρά επαγγελματισμό. Ακόμα και η αίσθηση του ψεύτικου σε αυτές παραπέμπει σε εκείνο το ελλαττωματικό «χρατς» των δίσκων βινυλίου που τόσο μα τόσο λείπει από τη σημερινή μουσική…

Χαλαρώνουμε εν ολίγοις, θυμόμαστε ότι βλέπουμε μυθοπλασία και όχι ντοκιμαντέρ, και απολαμβάνουμε ένα ψυχανώμαλο -στην κυριολεξία- φιλμ, που αντί όμως να σε ωθεί στη βία, σε σπρώχνει με αιματηρή χάρη προς τη νοσταλγία.

Βαθμολογία: