Ζωή

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 22/9/2018

Το όνομα του Drake Doremus ακούστηκε ευρέως το 2011, όταν έκανε αίσθηση στους φεστιβαλικούς κύκλους η διχαστική μα ειλικρινής «Ιστορία Αγάπης» («Like Crazy»), ρεαλιστική καταγραφή μιας επώδυνης σχέσης εξ’ αποστάσεως. Στις επόμενες δύο ταινίες του, ο Doremus συνέχισε να καταπιάνεται με ρομαντικές ιστορίες, η δεύτερη εκ των οποίων («Έρωτας Πάνω από το Νόμο» – «Equals», 2015) υπήρξε πάνω σε μελλοντολογικό φόντο. Στο νέο του εγχείρημα, ο ανεξάρτητος αμερικανός δημιουργός παραμένει στα εδάφη της επιστημονικής φαντασίας, τοποθετώντας το καινούριο του love-story σε ένα κοντινό μέλλον-προέκταση του «Her» του Spike Jonze, όπου ανθρωπόμορφη τεχνητή νοημοσύνη επιστρατεύεται για την καταπολέμηση της ανθρώπινης μοναξιάς και των δυσλειτουργικών ερωτικών σχέσεων.

Η προφανής ανατροπή που εύκολα θα καθιστούσε το φιλμ άκρως προβλέψιμο φεύγει απ’ τη μέση ήδη στο πρώτο μισάωρο, δίνοντας ελπίδες δημιουργικής αυτογνωσίας εκ μέρους των σεναριογράφων Doremus και Richard Greenberg. Παράλληλα, ενδιαφέρουσες sci-fi ιδέες απλώνονται στο τραπέζι, από το κλασικό φιλοσοφικό ερώτημα περί του τι ορίζει κάτι ως «πραγματικό» μέχρι το ευρηματικό κόνσεπτ του χαπιού που σε κάνει να ερωτευτείς, το οποίο ανοίγει δρόμο για ελκυστικές κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Όμως δυστυχώς, η επίγευση του φιλμ δεν είναι αυτή ενός ευφάνταστου, πολυεπίπεδου ρομαντικού δράματος, όπως φαίνεται στα χαρτιά. Είναι μάλλον αυτή ενός μασκαρεμένου άρλεκιν.

Παρά την καλλιτεχνικά σοβαροφανή σκηνοθεσία, τη σαφώς προσεγμένη φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη του Doremus John Guleserian και τα μεγάλα ονόματα του καστ, το φιλμ στέκει κενό και άπνοο απέναντι στον θεατή του. Οι χαρακτήρες πάσχουν ξεκάθαρα από σεναριακή ανάπτυξη, αποποιούμενοι οποιοδήποτε δραματικό ενδιαφέρον. Μονάχα η ίδια η Zoe (Lea Seydoux) μοιάζει να έχει πράγματι ουσιώδη διλήμματα, μα όντας ένας ως επί το πλείστον παθητικός χαρακτήρας, δεν της δίνονται αρκετές αφορμές για να αναζητήσει και να ανακαλύψει στ’ αλήθεια τον εαυτό της. Η σχηματική πλοκή εγκλωβίζεται τόσο πολύ στην ερωτική έλξη μεταξύ Seydoux και Ewan McGregor που χάνει την ευκαιρία να εντοπίσει τόσο τη  δραματουργική τους υπόσταση ως χαρακτήρες, όσο και κάποια ουσιώδη νοηματική βάση (φιλοσοφική/κοινωνιολογική) κάτω από το φουτουριστικό κόνσεπτ. Σαν αποτέλεσμα, το love-story φαντάζει επί της ουσίας ασήμαντο, περιγραφικό και δίχως λόγο να μας αφορά.

Αξιοπρόσεκτη παραμένει η μουσική επένδυση του Dan Romer («Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου») που χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά επεξεργασμένα φωνητικά σε πλήρη νοηματική συνέπεια προς το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης. Εν αντιθέσει, το εμφανώς ψαλλιδισμένο, σχεδόν βιντεοκλιπίστικο μοντάζ του Douglas Crise («Spring Breakers») επιβαρύνει τη δραματουργία, συμβάλλοντας στην απόμακρη αφήγηση, τους «off» ρυθμούς, αλλά και σε μια απρόσμενη έλλειψη χημείας μεταξύ των δύο ικανότατων πρωταγωνιστών.

Επιφανειακό love-story επιστημονικής φαντασίας, που παρά τις ευφάνταστες ιδέες του, τις δυνατότητες νοηματικών προεκτάσεων και την ευρηματική του φωτογραφία, παραμένει αγκιστρωμένο στη σχηματικότητα της ρομαντικής πλοκής και των χαρακτήρων του, έτσι ώστε, ψάχνοντας την ανθρωπιά μέσα σε κατασκευασμένα σώματα τεχνητής νοημοσύνης, χάνει τα ίχνη της δικής του.

Βαθμολογία: