Χωρίς Φραγμούς (2015)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Σαμ Έλις, ένας χαρισματικός ομοσπονδιακός εισαγγελέας κι αφοσιωμένος οικογενειάρχης, όπου βλέπει την καριέρα του να εκτοξεύεται συνεχώς, φαίνεται ότι βρίσκεται καθοδόν για ανώτερο αξίωμα. Αλλά αυτό που νομίζει ότι είναι «η μία φορά» με μια συνοδό κυριών, καταλήγει σε έναν αμείλικτο σεξουαλικό καταναγκασμό. Καθώς τον περιμένει μια θέση στην αμερικανική γερουσία, ο Σαμ βρίσκεται απρόσμενα να μάχεται με τον νέο του εθισμό, που απειλεί να του καταστρέψει οικογένεια, καριέρα, ολόκληρη τη ζωή.

Σκηνοθεσία:

Mora Stephens

Κύριοι Ρόλοι:

Patrick Wilson … Sam Ellis

Lena Headey … Jeannie Ellis

Dianna Agron … Dalia

Alexandra Breckenridge … Christy

Penelope Mitchell … Laci/Jennifer

Richard Dreyfuss … George Hiller

Ray Winstone … Nigel Coaker

John Cho … EJ

Christopher McDonald … Peter Kirkland

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mora Stephens, Joel Viertel

Παραγωγή: Marina Grasic, Mark Heyman, Amy Mitchell-Smith, Joel Viertel, R. Bryan Wright

Μουσική: H. Scott Salinas

Φωτογραφία: Antonio Calvache

Μοντάζ: Jessica Brunetto, Joel Viertel

Σκηνικά: Hannah Beachler

Κοστούμια: Shauna Leone

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Zipper
Ελληνικός Τίτλος: Χωρίς Φραγμούς
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Reckless [Μεγ. Βρετανία]

Παραλειπόμενα

Δεύτερη ταινία για τη Mora Stephens, με την πρώτη όμως να είναι 10 χρόνια πριν.
Το σενάριο είναι επηρεασμένο από το αληθινό πολιτικό σκάνδαλο του Eliot Spitzer.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/5/2017

Η πρώτη «σοβαρή» δουλειά στην καριέρα της Μόρα Στίβενς στέφεται με αποτυχία επειδή δεν επικεντρώνεται εκεί που πρέπει. Ως γενική εικόνα, μοιάζει με μια σύγχρονη εκδοχή των θρίλερ που μεσουράνησαν τη δεκαετία του 1990, στα οποία το σεξουαλικό στοιχείο ήταν το επίκεντρο και η πολιτική κριτική ήταν σχετικά ανώδυνη. Ο καλύτερος τρόπος, έτσι, να δει κάποιος το φιλμ της Στίβενς είναι ως ερωτικό θρίλερ. Έχει ένα σασπένς που απλά θα ήθελε καλύτερη κορύφωση, έχει καλές ερμηνείες και δεύτερους χαρακτήρες, έχει κι ένα καλό μουσικό θέμα που βοηθάει στο χτίσιμο του κλίματος. Παρ’ όλες όμως τις πολιτικές «σπόντες», η σοβαρότητα του εγχειρήματος σε σχέση με το κεντρικό του θέμα δεν είναι σε επίπεδο ικανοποιητικό, και σχεδόν σε όλα τα σημεία ένας απαιτητικός θεατής θα ήθελε το κάτι παραπάνω. Υποψιάζομαι ότι το ίδιο θα ήθελε και ο Πάτρικ Γουίλσον που δείχνει διαθέσιμος για σπουδαία ερμηνεία.

Βαθμολογία: