Επειδή αισθάνονται συνεχώς ότι πρέπει να λένε όχι στα παιδιά και τους συναδέλφους τους, η Άλισον και ο Κάρλος αποφασίζουν να χαρίσουν στα τρία παιδιά τους μια Μέρα του Ναι, στην οποία για 24 ώρες τους κανόνες θα τους θέτουν τα παιδιά. Αγνοούν βέβαια ότι αυτό θα τους οδηγήσει σε μια ξέφρενη περιπέτεια στο Λος Άντζελες, η οποία θα σμίξει την οικογένεια όσο ποτέ άλλοτε.
Σκηνοθεσία:
Miguel Arteta
Κύριοι Ρόλοι:
Jennifer Garner … Allison Torres
Edgar Ramirez … Carlos Torres
Jenna Ortega … Katie Torres
Julian Lerner … Nando Torres
Everly Carganilla … Ellie Torres
Tracie Thoms … Billie
Fortune Feimster … Jean
Nat Faxon … Κος Deacon
Leonardo Nam … Κος Chan
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Justin Malen
Παραγωγή: Ben Everard, Jennifer Garner, Lawrence Grey, Nicole King, Daniel Rappaport
Μουσική: Michael Andrews
Φωτογραφία: Terry Stacey
Μοντάζ: Jay Deuby
Σκηνικά: Doug J. Meerdink
Κοστούμια: Susie DeSanto
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Yes Day
- Ελληνικός Τίτλος: Η Μέρα του Ναι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Yes Day των Amy Krouse Rosenthal, Tom Lichtenheld.
Παραλειπόμενα
- Το Netflix είχε εξασφαλίσει εξαρχής την παγκόσμια διανομή.
- Η H.E.R. (Gabriella Sarmiento Wilson) κάνει γκεστ-σταρ εμφάνιση.
- Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Τζίνη Παπαδοπούλου (Άλισον Τόρες), Χρήστος Ιντζέογλου (Κάρλος Τόρες), Δανάη Τσούμου (Κέιτι Τόρες), Γιάννος Κοιλάκος (Νάντο Τόρες), Ζωή Μουρλά (Έλι Τόρες), Τάσος Τζιβίσκος (Κος Ντίκον), Γιώργος Σκουφής (αστυνόμος Τζόουνς), Αγγελική Δημητρακοπούλου (Τζιν), Έλλη Πικροδημήτρη (Λέιλα), Ναταλία Παρτσινέβελου (H.E.R.), Μαρία Βαμβακά, Μιχάλης Γκίνος, Χίλντα Ηλιοπούλου, Σπυριδούλα Καβαλιεράτου, Νίκος Κατσάτσος, Στρατής Μουρλάς, Άννα Σταματίου, Μάριος Χρυσομάλλης. Σκηνοθετική επιμέλεια: Άννα Σταματίου. Μετάφραση: Κατερίνα Περδικάκη.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 14/3/2021
Από ταινίες σαν το Yes Day έχεις ιδιαίτερα μικρές απαιτήσεις. Είναι φανερό από την αρχή ότι είναι ταινία που προορίζεται για παιδιά ή έστω, αν θέλετε, για αυτό που λέμε “οικογενειακή προβολή”. Αυτόματα λοιπόν, καλώς ή κακώς, μπαίνουν κάποια στάνταρ στο μυαλό σου. Αυτά τα “στάνταρ” υπάρχουν μέσα στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Μιγκέλ Αρτέτα, και ίσως να αρκούσαν για να σε παροτρύνουν να την προτείνεις για ενενήντα λεπτά οικογενειακής ψυχαγωγίας, έστω και μέτριας ποιότητας. Δεν αρκούν όμως, γιατί η ταινία αποφασίζει να “δασκαλέψει” τα παιδιά στο φινάλε. Ξεκαθαρίζω την άποψή μου στο δικό μου… “φινάλε”.
Η Τζένιφερ Γκάρνερ και ο Έντγκαρ Ραμίρεζ υποδύονται την Άλισον και τον Κάρλος. Η Άλισον στα νιάτα της ήταν άνθρωπος του “ναι”. Δεχόταν κάθε πρόσκληση και αντιμετώπιζε με θετικό τρόπο τη ζωή, παρασέρνοντας και τον Κάρλος, από τη γνωριμία τους και μετά, να έχει μια ίδια στάση απέναντι στη ζωή. Τα χρόνια πέρασαν, το ζευγάρι παντρεύτηκε, απέκτησε τρία παιδιά, και από άνθρωποι του “ναι” έγιναν άνθρωποι του “όχι”, προσπαθώντας να μεγαλώσουν με ασφάλεια τα παιδιά τους. Τα παιδιά νιώθουν ότι οι γονείς τους πια γίνονται ασφυκτικά συντηρητικοί και προστατευτικοί, κι έρχονται σε συνεχείς αντιπαραθέσεις μαζί τους. Η λύση έρχεται από έναν σχολικό σύμβουλο που τους προτείνει να οργανώσουν την “Ημέρα του Ναι”. Μια ημέρα που τα παιδιά θα σχεδιάσουν, και οι γονείς πρέπει να δεχτούν αδιαμαρτύρητα κάθε δραστηριότητα.
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να αναφέρω την εντελώς συμβατική σκηνοθεσία και τις αδιάφορες ερμηνείες των ενήλικων ηθοποιών. Ούτε η Γκάρνερ ούτε ο Ραμίρεζ κάνουν κάτι πέρα από το να διεκπεραιώσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τους ούτως ή άλλως αδιάφορους ρόλους τους. Δεν τρέχει τίποτα μέχρι εδώ. Αναμενόμενα όλα αυτά. Δεν τρέχει τίποτα ούτε με το χιούμορ της ταινίας, που προσπαθεί να απευθυνθεί κυρίως σε πιτσιρίκια. Τι τρέχει λοιπόν και δεν μας βοηθά να προτείνουμε την ταινία;..
Οι ταινίες που απευθύνονται στα παιδιά θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές ως προς το μήνυμα που περνάνε σε αυτά, είτε το επιδιώκουν είτε όχι. Στο Yes Day, το μήνυμα που περνά τελικά στα παιδιά είναι επιεικώς απαράδεκτο, γιατί καταλήγει σε ένα μεγάλο “ΌΧΙ”. Όχι ως προς τη φαντασία των παιδιών, όχι ως προς την εφηβική επαναστατικότητα. Προφανώς δεν εννοώ ότι μεγαλώνοντας παιδιά δεν θα πρέπει να πεις κάποια όχι και να βάλεις κάποια όρια, κυρίως για την ασφάλειά τους. Υπήρχε τρόπος η ταινία να οδηγήσει τον ανήλικο θεατή σε ένα πιο απελευθερωτικό συμπέρασμα και όχι να τον δασκαλέψει απλώς να ακούει τους γονείς του, γιατί αυτοί ξέρουν και αυτοί έχουν πάντα δίκιο, όπως τελικά συμβαίνει στο τέλος της ταινίας μας. Όχι, οι γονείς δεν ξέρουν πάντα, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Η μεταλαμπάδευση αυτή της λανθασμένης γνώσης. Δεν θα πρότεινα λοιπόν την ταινία, κυρίως για αυτή την κατεύθυνση που δίνει στο τέλος. Το Yes Day με λίγα λόγια είναι στην ουσία ύμνος στο “όχι” του γονιού προς το παιδί.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
