Yella

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/1/2008

Είναι μία από τις μόλις δύο γερμανικές ταινίες του περσινού φεστιβάλ Βερολίνου, και η μία που έφυγε με κάποιο βραβείο, αυτό του γυναικείου ρόλου. Ανήκει σε έναν δημιουργό τέκνο της Βερολινέζικης Σχολής ή, όπως θέλουν να την ονομάζουν οι Γάλλοι, Γερμανική Νουβέλ Βαγκ. Είναι όμως ταυτόχρονα ίσως η πιο βαρετή φετινή παραγωγή που μας έρχεται από την Ευρώπη.

Το θέμα είναι απλό, και η μεταφυσική του τροπή, στην οποία δεν θα αναφερθούμε για να μη σας χαλάσουμε τη θέαση, ακόμα απλούστερη. Μια κοπέλα εγκαταλείπει σπίτι και σύζυγο για να βρει μια καλύτερη τύχη σε μεγαλύτερη πόλη. Εκεί θα γνωρίσει την επαγγελματική καταξίωση και τον έρωτα. Σαν σπουδή πάνω στην προσωπική επανάσταση ίσως κάτι να λέει, γιατί σαν υπαρξιακό δράμα μάλλον αστοχεί. Αντί να γίνει ένα close-up στην ηρωίδα, προτιμάται η ανάλυση λογιστικών στοιχείων, που μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Είναι μελετημένα, βεβαίως, αλλά δεν σας κρύβουμε πως πολύ γρήγορα γίνονται κουραστικά. Ταυτόχρονα, την καταδιώκει το φάντασμα (;) του συζύγου της, αλλά όλο αυτό δίνεται με ένα τρόπο που δεν αφήνει ιδιαίτερα ερωτηματικά, ώστε να νιώσουμε κάποια μεταφυσική αγωνία.

Ο σκηνοθέτης είχε κάνει πολύ καλύτερη δουλειά στην πρώτη του ταινία, τη Μια Ασυνήθιστη Κατάσταση του 2000, που είχαμε τη χαρά να δούμε στο τότε φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Η βραβευμένη στο Βερολίνο Nina Hoss (γνωστή του σκηνοθέτη από το Wolfsburg του 2003), κάνει μια καλή και συγκρατημένη ερμηνεία, που όμως κι αυτή δεν ξεχωρίζει, λόγω του τεκτονικού ύφους της ταινίας.

Γενικά, πολύ τεκτονική ή ψυχρή, αν προτιμάτε, για τα γούστα μας και υπερβολικά λειψή από πρωτοτυπία. Η πρωταγωνίστρια περιφέρεται σε ανούσιες πράξεις, που υπάρχουν απλά για να δέσουν την αρχή με το τέλος, μέσα στον μεταφυσικό κλοιό που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης. Όμως, κι αυτός είναι χιλιοειπωμένος πλέον, και απορούμε μάλιστα για την επιλογή του από τον δημιουργό. Η βραβευμένη πρωταγωνίστρια είναι παρασυρμένη από το κάθετο ύφος της ταινίας και δεν αφήνεται να αναπτύξει το γνωστό της ταλέντο. Δεν υπάρχει κι εσωτερικότητα στους χαρακτήρες, δεν πλατειάζει σαν σπουδή πάνω στην προσωπική επανάσταση, γενικώς αστοχεί σε όλα τα επίπεδα. Το ότι είναι κομματάκι βαρετή, σώζεται από το γεγονός της μικρής διάρκειας. Οι δυνατότητες όμως του σκηνοθέτη δεν είναι τελείως “αόρατες”, και φαίνονται στον τρόπο που κρατάει την κάμερα του, έτσι ώστε δεν προδίδει τον τίτλο ενός ελπιδοφόρου νέου δημιουργού.

Βαθμολογία: