Ένας Οργισμένος Άνδρας Εκδικείται

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/6/2021

Ναι, έχουμε μια τυπική ταινία έντονης δράσης κατά τα φαινόμενα, αλλά μετά και το The Gentlemen, ο Guy Ritchie ήθελε να κάνει κι εδώ το κάτι παραπάνω, σαν μια προσπάθεια να επαναφέρει τη φήμη του εκεί που ήταν πριν ξεκινήσει μια δεκαετία που του γέμισε με χοντρό χρήμα το πορτοφόλι. Αν τα κατάφερε; Μάλλον όχι επί του μεγαλεπήβολου σκοπού του, αλλά και η προσπάθεια είναι εκτιμητέα…

Είναι φανερό πως εδώ ο λονδρέζος δημιουργός έχει χάσει κάποια πράγματα στον δρόμο, από αυτά που είχε στο τσεπάκι του μέχρι και το RocknRolla. Ξέρει πλέον ότι το παιχνίδι κερδίζεται όταν καταφέρνει να τραβήξει και το αμερικανικό κοινό, αποδεχόμενος έτσι πως πρέπει να είναι πιο συμβατική-ξεκάθαρη η γραφή του. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Jason Statham πρωταγωνιστεί σε μια ταινία που οι φίλοι της δράσης πρέπει να δουν, μια κι έχει την ένταση και τη σκληράδα που γεμίζει την οθόνη, αλλά κι ένα σενάριο που δεν αφήνει απορίες για την ορθή εξέλιξη του.

Πού είναι λοιπόν ο δημιουργός πλέον Ritchie σε όλο αυτό το «ακόμα μία καλοδεχούμενη ταινία δράσης»; Ο «auteur» κρύβεται λοιπόν στη δομή της ταινίας. Ελπίζω να μη σας μπερδέψουμε, αλλά έχουμε ένα ορίτζιναλ, ένα πρίκουελ, και ένα σίκουελ μιας ολοκληρωμένης τριλογίας σε συσκευασία 2 ωρών! Έτσι, μένει να κρίνουμε ανά «ταινία», και ανά αλληλεπίδραση αυτών μεταξύ τους.

Το πρώτο και εντέλει ουσιαστικότερο μέρος χρίζει μια μοντέρνας όψεως νουάρ ατμόσφαιρα, που λειτουργεί ακριβώς επειδή δημιουργεί ερωτηματικά περί της ταυτότητας του κεντρικού ήρωα. Έτσι, αποφεύγονται τα κλισέ μιας τυπικής ταινίας δράσης, και με το φινάλε αυτού του κεφαλαίου, απογειώνεται με έξυπνο τρόπο το ενδιαφέρον μας για τη συνέχεια. Και πάμε στο «πρίκουελ». Ο Ritchie αλλάζει ύφος, κι επιστρέφει στο σκοτεινό κι ατόφιο νουάρ της RocknRolla, με φόντο έναν υπόκοσμο που ως εκεί ήταν απλά υπαινιγμός. Κι εδώ παρουσιάζεται το εξής παράδοξο. Παρότι είναι το κεφάλαιο με τους πιο γοητευτικούς χαρακτήρες κι αυτό που αν ήταν ολοκληρωμένη ταινία μόνο του θα έβγαζε λαγό από το καπέλου του Εγγλέζου, κάνει μεγάλη ζημιά στο σύνολο. Όταν ανοίγει πλέον το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο, επιστρέφοντας στο «ανοιχτόχρωμο» ύφος του πρώτου, το σκοτάδι πλέον έχει ολοκληρώσει την πορεία του, κι απομένει η δυναμική δράση ως «χρωστούμενο» στους φαν της. Δεν υπάρχει πλέον κανένα μυστήριο να λυθεί με το φινάλε, έχουν χαθεί οι καλύτεροι δεύτεροι χαρακτήρες της ταινίας, και ο θεατής εκλαμβάνει το δεύτερο μέρος πια ως -ζημιογόνο για τη συνολική ένταση- διάλειμμα.

Τρεις μικρού μήκους ταινίες μιας «τριλογίας» που παραμένει στο σύνολο της ενδιαφέρουσα, αλλά που ενώ η καθεμία αυτόνομα κάνει τη «βρώμικη» δουλειά της, στο εν κατακλείδι όλο αυτό μοιάζει ως μια ελεγχόμενη αποτυχία. Κι επειδή αρκετά στοιχεία παραπέμπουν στο σινεμά-σαμουράι, μήπως ο Ritchie είχε κατά νου κάτι σαν το Ρασόμον και όχι το αυθεντικό γαλλικό;

Βαθμολογία: