Τραύματα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 21/10/2019

Επιτέλους είχαμε το επόμενο βήμα για τον Babak Anvari μετά το Στη Σκιά του Φόβου, αλλά καλύτερα εντέλει να μην το είχαμε καθόλου. Όλη η θετική προδιάθεση απέναντι στον βρετανο-ιρανό δημιουργό εξαντλείται εδώ μέσα σε περίπου μία ώρα διάρκειας, κι αυτό για ειδικούς λόγους. Δυστυχώς, αν κάτι μένει από την περίπτωση των Τραυμάτων, είναι το άτιμο φαινόμενο Netflix, που παραμένει στην ουσία άγνωστο το γιατί επιμένει να παρουσιάζει δουλειές ανθρώπων από τους οποίους θα περίμενε κανείς αρκετά, να φαντάζουν ως ξεπέτες για τη μεταμεσονύχτια μικρή οθόνη…

Η προδιάθεση με το «έμπα» του φιλμ είναι θετική. Ο Armie Hammer είναι σπουδαίο ερμηνευτικό χαρτί, κι ο Anvari τον πριμοδοτεί με έναν ενδιαφέρων χαρακτήρα για να έχει να κινείται. Γενικά, όλο το χτίσιμο της αρχικής σκηνής δείχνει ρεαλιστικά καλοστημένο ακόμα και σε λεπτομέρειες, και δημιουργεί προσδοκίες για καλή διαχείριση υλικού. Κι ενώ από χαρακτήρες καλά κρατάμε, το πρόβλημα ξεκινάει να σιγοτρώει την ταινία σκηνή με σκηνή, και απαντάται επί του θριλερικού τομέα. Ως προς αυτόν, το πράγμα είναι μπερδεμένο. Μάλλον λάθος λέξη… «αλαμπουρνέζικο» θα ήταν η κατάλληλη! Χωρίς ποτέ να μας βοηθήσει το σενάριο να καταλάβουμε κι εμείς οι φτωχοί θεατές τι είδους θρίλερ παρακολουθούμε, η μία σκηνή καίει την προηγούμενη, και ο «φόβος» αλλάζει ταυτότητα, αφήνοντας μας μια ελπίδα κάπου όλο αυτό να δέσει προς το φινάλε.

Η ειρωνεία είναι ότι παράλληλα με το θριλερικό θέμα, ο ήρωας μας ζει και την παραπαίουσα καθημερινότητα του. Κι ως προς αυτό, είναι κρίμα που δημιουργικά στηρίζεται στα πόδια της ορθότερα η ταινία, που δίχως την τρομο-ιστορία θα έβγαζε μια τουλάχιστον συνετή εικόνα. Φτάνουμε σε σημείο να έχουμε κάποιους βασικούς και δεύτερους χαρακτήρες, όπως κυρίως αυτόν της Zazie Beetz, που μάλλον παίζει σε ταινία-μέσα-στην-ταινία, μια κι επί του θριλερικού δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης. Κάπου δε λίγο πριν το φινάλε, «θυμόμαστε» ότι είχαμε ξεχάσει τον χαρακτήρα του Brad William Henke να κοιμάται στο κρεβάτι του από το ξεκίνημα του φιλμ! Δυστυχώς για όλους μας, με αυτό τον ξεχασμένο ήρωα μέλλει να ολοκληρωθεί το δράμα.

Μιλάμε για «δράμα», μια και το φινάλε είναι αυτό που σβήνει με μία ορθά-κοφτά απότομη κίνηση κάθε ελπίδα επανάκαμψης του έργου. Πολλοί θα το δουν, λίγοι θα το καταλάβουν, ακόμα λιγότεροι θα καταφέρουν να μην το αναθεματίσουν. Όλα τα θετικά στοιχεία που είχαν αναπτυχθεί γύρω από τον Armie Hammer, κάθε ελπίδα να στρώσει το θριλερικό κομμάτι και να έρθει σε μια συζυγία με το δραματικό, έχουν πλέον πέσει στο πάτωμα μαζί με τους τίτλους τέλους. Κι εκεί απορείς αν όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα έδεναν φυσιολογικά επί της νουβέλας του Nathan Ballingrud, από όπου και προέρχεται το σενάριο, γιατί ορθό κείμενο αυτό δεν το λες. Τσάμπα θέαση, λοιπόν, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, και θα το πει με πόνο καρδίας, μια και υπήρχαν εκείνα τα στοιχεία που έκρυβαν μια σκηνοθετική επιμέλεια ικανή να παρουσιάσει κάτι το ανεκτότατο.

Βαθμολογία: