Λύκοι Ανάμεσα μας

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/6/2016

Σπάνια οι σεναριογράφοι πετυχημένων εμπορικών ταινιών γίνονται και καλοί σκηνοθέτες, και ο Ντέιβιντ Χέιτερ («X2», «Watchmen») δεν αποτέλεσε την εξαίρεση. Το φιλμ του δεν είναι κακό, απλά είναι χαμηλών αποδόσεων. Δεν μπορεί να πείσει ως ψυχαγωγική ταινία που θα έβλεπε κάποιος με σοβαρότητα, αλλά ως μια b-movie ικανή να περάσεις λίγη ώρα επί της μικρής οθόνης. Δυστυχώς, ο Χέιτερ δεν έχει στα χέρια του ούτε αξιοπρεπείς ερμηνείες, ούτε ατάκες που να περνάνε. Έχει, όμως, κάτι άλλο. Αυτή η χαμηλή του απόδοση βοηθάει στο να δουλεύει το φιλμ νοσταλγικά, παραπέμποντας στη δεκαετία του 1980, και παρά τα ψηφιακά εφέ, δεν πείθει για τις όποιες διαφορές του με εκείνη την εποχή. Οι λυκάνθρωποι προσπαθούν όσο μπορούν να προκαλέσουν φόβο, αλλά περισσότερο προκαλούν δικαιολογία για cult δράση. Το σενάριο γενικά ρέει, μια και δεν ρισκάρει ευτυχώς εκεί το έργο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 8/7/2021

Ο νεαρός Κέιντεν ταλαιπωρείται από εφιάλτες και από βίαια ξεσπάσματα τον τελευταίο καιρό. Ο ίδιος πιστεύει ότι τρελαίνεται όμως σύντομα ανακαλύπτει το πραγματικό του πρόβλημα. Ο Κέιντεν είναι λυκάνθρωπος και θα βρεθεί κυνηγημένος από την αστυνομία μετά τη δολοφονία των γονιών του, που πιστεύει και ο ίδιος ότι την έχει διαπράξει, το βράδυ που μεταμορφώθηκε σε λυκάνθρωπο. Ο νεαρός περιπλανιέται στην Αμερικανική ύπαιθρο και καταλήγει σε ένα χωριό, μετά την παρότρυνση του Άγριου Τζο, ενός τύπου που έχει κι αυτός την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Εκεί συναντά και άλλους της φυλής του και προσπαθεί να ανακαλύψει το μυστήριο γύρω από την καταγωγή του.

Μια εντελώς νεανική b-movie που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Twilight και όλων αυτών των ιστοριών φαντασίας για το εφηβικό κοινό. Βλέπεται σχετικά εύκολα λόγω της μικρής διάρκειας και του γρήγορου ρυθμού, ειδικά αν μπορείς να ξεπεράσεις τα σημεία που αναπτύσσεται το ρομάντζο ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Θα σου βγάλει μια νοσταλγία για την εποχή που το σινεμά χρησιμοποιούσε πρακτικά εφέ, καθώς όταν οι ηθοποιοί μεταμορφώνονται σε λυκάνθρωπους φοράνε ένα σωρό προσθετικά, αρκετά καλοσχεδιασμένα, ενώ και η όλη ατμόσφαιρα βγάζει κάτι από τη δεκαετία του 1980. Γενικότερα το στήσιμο της ταινίας φαίνεται να θέλει να παραπέμψει περισσότερο στις ταινίες με τέρατα εκείνης της δεκαετίας αλλά οι επιταγές των στούντιο μάλλον ήθελαν μια ακόμα ρομαντική ιστορία φαντασίας.

Από πλευράς ερμηνειών προφανώς δεν πρέπει να περιμένεις πολλά. Ο Λούκας Τιλ, που υποδύεται τον Κέιντεν, είναι μια συμπαθητική φυσιογνωμία και αξιοπρεπής σε αυτό που πρέπει να κάνει εδώ αλλά εύκολα κλέβει τις σκηνές ο Τζέισον Μομόα, ως θηριώδης αρχηγός της ομάδας των λύκων, μόνο και μόνο λόγω παρουσιαστικού. Κανείς από τους δύο βέβαια δεν μπορεί να συγκριθεί με τον έμπειρο Στίβεν ΜακΧάτι (παίζει τον Τζον Τόλερμαν, τον άνθρωπο που βοηθά τον Κέιντεν), που μοιάζει να είναι ο μόνος που δημιουργεί ένα ενδιαφέροντα χαρακτήρα.

Ο σεναριογράφος των δύο πρώτων Χ-Men και των Watchmen αλλά και ηθοποιός με καριέρα στις φωνητικές ερμηνείες κυρίως, Ντέιβιντ Χέιτερ, δοκιμάζει να σκηνοθετήσει εδώ για πρώτη φορά μεγάλου μήκους ταινία και δυστυχώς για τον ίδιο δεν τα καταφέρνει πολύ καλά. Υπάρχουν αυτές οι ενδιαφέρουσες στιγμούλες με τις μάχες ανάμεσα στους λυκάνθρωπους, μέσα σε σκοτεινή ατμόσφαιρα, με τους έξτρα πόντους όπως της χρησιμοποίησης πρακτικών εφέ αλλά στο τέλος μένεις με τη γεύση μιας εφηβικής ταινιούλας, η οποία δε σε προσβάλει κιόλας με την ύπαρξη της αλλά και να μην υπήρχε δεν θα χανόταν κάποιο σημαντικό λιθαράκι από τη μέχρι σήμερα μυθολογία των κινηματογραφικών λυκανθρώπων.

Βαθμολογία: