Το Αλογάκι της Γουίνκι (2005)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Γουίνκι είναι μια μικρή Ασιάτισσα που έχει μεταναστεύσει με την υπόλοιπη οικογένειά της στην Ολλανδία. Οι γονείς της εργάζονται όλη μέρα, και αυτή νιώθει πολύ μόνη, μέχρι τη στιγμή που γίνεται φίλη με ένα πόνι. Όταν αυτό όμως πεθαίνει, η Γουίνκι ζητάει τη βοήθεια του Αϊ Βασίλη για να αποκτήσει ένα άλογο.

Σκηνοθεσία:

Mischa Kamp

Κύριοι Ρόλοι:

Ebbie Tam … Winky Wong

Jan Decleir … θείος Siem/Sinterklaas

Aaron Wan … Κος Winky

Hanyi Han … Κα Winky

Betty Schuurman … θεία Cor

Sallie Harmsen … Sofie

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Tamara Bos

Παραγωγή: Burny Bos, Michiel de Rooij, Sabine Veenendaal

Μουσική: Johan Hoogewijs

Φωτογραφία: Lennert Hillege

Μοντάζ: Sander Vos

Σκηνικά: Frederiek Delfos, Anita Kars

Κοστούμια: Maartje Wevers

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Het Paard van Sinterklaas
Ελληνικός Τίτλος: Το Αλογάκι της Γουίνκι
Διεθνής Τίτλος: Winky’s Horse
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Το Άλογο της Γουίνκι

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Waar is Het Paard van Sinterklaas? (2007)

Παραλειπόμενα

Το σίκουελ του 2007 μεταφράζεται ως Πού είναι το Άλογο της Γουίνκι;, αλλά δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα. Σκηνοθέτης και στα δύο είναι η Mischa Kamp, που έκανε εδώ σκηνοθετικό ντεμπούτο. Είναι και οι μόνες δύο κινηματογραφικές εμφανίσεις για την Ebbie Tam.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/12/2009

Να πω πως κοιτάει από χιλιόμετρα τους ενήλικους χαρακτήρες, πως δεν έχει ιδιαίτερες εκπλήξεις, πως το απόγειο του είναι βγαλμένο ως επί το πλείστον από παρόμοιων ταινιών, πως θα μπορούσε να είναι μια συμπαθητική τηλεταινία; Ναι, να τα πω όλα αυτά, αλλά αν έμενα σε αυτά, θα ήταν σαν να περίμενα μονάχα από ενήλικους να πάνε να το δουν. Η ταινία της Mischa Kamp δεν υπάρχει για αυτούς, αν και υπόσχεται να τους κρατήσει δίπλα στα παιδιά τους, όταν αυτά αγγίξουν τους πόθους και τα όνειρα της μικρής Γουίνκι.

Με όμορφη μουσική καθ’ όλη την ταινία, με γρήγορη εναλλαγή σκηνών που προσδίδει ένα κινηματογραφικό ύφος και μια voice-over αφήγηση από τη μικρή ηρωίδα που μιλάει άμεσα στο παιδί, η ταινία βάζει στο κλίμα των εορτών κάθε βλασταράκι μας, και υπόσχεται να το βγάλει ευχαριστημένο από τα σκοτάδια της αίθουσας. Δεν υπάρχει το υπέρτατο ηθικό δίδαγμα, αλλά δύο πραγματικότητες που «εργάζονται» θετικά. Η πρώτη είναι η εξοικείωση των παιδιών με τις γιορτές ενός άλλου πολιτισμού, μαζί με την παρουσίαση των δυσκολιών ενσωμάτωσης ενός παιδιού από άλλη πατρίδα σε ένα ξένο μέρος που η μοίρα το έφερε να είναι το νέο του σπίτι. Η δεύτερη αφορά τα όνειρα και την πραγμάτωση τους. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν όνειρα και πρέπει να τρέφουν ελπίδες να τα δουν ζωντανά κάποια στιγμή. Γιατί τα όνειρα είναι φαντασία, και η φαντασία είναι ένα όπλο παντοδύναμο όσο και η ορθή διαπαιδαγώγηση.

Βαθμολογία: