Οι Χήρες

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2018

Μετά τον θάνατο ενός κακοποιού και των συνεργών του, η χήρα του (Viola Davis) μένει με δικά του χρέη, τα οποία ένας αντίπαλός του την εκβιάζει να ξεπληρώσει. Εκείνη, έχοντας βρει τα σχέδια για την επόμενη ληστεία που ετοίμαζε ο άντρας της, θα συνεργαστεί με άλλες δύο χήρες γυναίκες για να φέρουν εις πέρας το σχέδιο, ώστε να ξεχρεώσει με τα χρήματα της ληστείας.

Ταυτόχρονα δραματικό θρίλερ και περιπέτεια δράσης, με ίχνη από σύγχρονο νουάρ, το νέο έργο του Steve McQueen είναι αρκετά επιβαρυμένο και περίπλοκο, βαδίζει όμως παράλληλα στο ίδιο ακαδημαϊκό μονοπάτι με την προηγούμενη δουλειά του, το “12 Χρόνια Σκλάβος”, μακριά από τα πιο προσωπικά “Hunger” και “Shame”. Η κυρίαρχη θεματική εδώ είναι η φεμινιστική. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε μια δυναμική Viola Davis που πενθεί για την απώλεια του συζύγου της (Liam Neeson), μα εμμέσως μοιάζει πενθεί για τη συνειδητοποίηση της απώλειας του ελέγχου από την πλευρά της, έχοντας παρασυρθεί σε μια κατάσταση εκφοβισμού, χωρίς η ίδια να είχε προηγουμένως κανέναν λόγο ή ανάμειξη στις “βρώμικες” δραστηριότητες του άντρα της.

Κι όσο ένα επικείμενο heist-movie σιγοβράζει, στο παρασκήνιο βρίσκονται ποικίλες υποπλοκές περί σκανδάλων και πολιτικής διαφθοράς. Μέσω αυτών τίθεται το πλαίσιο της γκανγκστερικής δράσης, που πρόκειται ουσιαστικά για τα γρανάζια που εξυπηρετούν τα ανώτερα εξουσιαστικά συμφέροντα (καθώς και το αστυνομικο-πολιτικό θρίλερ). Επιχειρείται, δηλαδή, μια ολοκληρωμένη περιγραφή ενός ανδροκρατούμενου πολιτικού συστήματος, με εστίαση στην κρυφή γυναικεία δραστηριότητα, ως ένας μηχανισμός που απειλεί να ξεσκεπάσει την συγκαλυμμένη διαφθορά.

Το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα λειτουργεί επιτυχημένα ως επί το πλείστον, με ροή που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον. Είναι, όμως, τόσο φορτωμένο, ώστε στη διάρκεια των 130 λεπτών να μοιάζει ήδη πιο συμπυκνωμένο απ’ όσο του αρμόζει. Η κεντρική δράση της ληστείας, που προετοιμάζεται από την αρχή της ταινίας, λαμβάνει χώρα στο τελευταίο μισάωρο, με μια έκβαση ελαφρώς προβλέψιμη και λιγότερο περίτεχνα αναλυτική σε σύγκριση με όλο το προηγούμενο, δίνοντας την εντύπωση πως το έργο είχε ανάγκη μεγαλύτερη διάρκεια ώστε να “αναπνεύσει” σωστά. Σαν κάπου να έχει γίνει μια συμβατική εξισορρόπηση ανάμεσα στο elaborate πολιτικό θρίλερ και στην αυστηρά φεμινιστική οπτική που θέλει να υιοθετήσει η ταινία.

Παρ’ όλα αυτά, οι αξιόλογες ερμηνείες από ένα all-star cast, ο καλόβολος ρυθμός και το σφιχτό σενάριο συνιστούν μια πραγματικά αξιοπρόσεκτη δουλειά, έστω κι αν θα τη θέλαμε λίγο μεγαλύτερη σε διάρκεια.

Βαθμολογία: