Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;

Ο Τζορτζ, ένας μεσήλικος καθηγητής, και η Μάρθα, η νευρωτική γυναίκα του, προσκαλούν σε γεύμα στο σπίτι τους ένα ζευγάρι νέων. Η ένταση των σχέσεων, ως ένας συνεχής αγώνας για την επικράτηση, μεταδίδεται από τους οικοδεσπότες στους προσκεκλημένους τους.

Σκηνοθεσία:

Mike Nichols

Κύριοι Ρόλοι:

Elizabeth Taylor … Martha

Richard Burton … George

George Segal … Nick

Sandy Dennis … Honey

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ernest Lehman

Παραγωγή: Ernest Lehman

Μουσική: Alex North

Φωτογραφία: Haskell Wexler

Μοντάζ: Sam O’Steen

Σκηνικά: Richard Sylbert

Κοστούμια: Irene Sharaff

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Who’s Afraid of Virginia Woolf?
• Ελληνικός Τίτλος: Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
• Εναλλακτικός Τίτλος: Edward Albee’s Who’s Afraid of Virginia Woolf?

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: Who’s Afraid of Virginia Woolf? του Edward Albee.

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Elizabeth Taylor), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Sandy Dennis), φωτογραφίας, σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Richard Burton), δεύτερο αντρικό ρόλο (George Segal), διασκευασμένο σενάριο, μουσική, μοντάζ και ήχο.
• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Richard Burton) σε δράμα, πρώτου γυναικείου ρόλου (Elizabeth Taylor) σε δράμα, δεύτερου αντρικού ρόλου (George Segal), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Sandy Dennis) και σεναρίου.
• Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας από οποιαδήποτε προέλευση, καλύτερου βρετανού ηθοποιού (Richard Burton) και καλύτερης βρετανής ηθοποιού (Elizabeth Taylor).

Παραλειπόμενα

• Εδώ έκανε κινηματογραφικό ντεμπούτο ο Mike Nichols, με την επόμενη ταινία του, τον Πρωτάρη, να έρχεται να τον καθιερώσει από νωρίς στην καριέρα του.
• Πρόκειται για μία από τις δύο μόλις ταινίες στην ιστορία των Όσκαρ που ήταν υποψήφια σε όλες τις κατηγορίες. Η άλλη ήταν το Σίμαρρον (1931). Επίσης, είναι η μοναδική περίπτωση που ολόκληρο το καστ ήταν υποψήφιο στις ερμηνευτικές κατηγορίες.
• Το θεατρικό του 1962 αποτελούνταν από φράσεις που προβόκαραν έντονα τον μέσο Αμερικανό. Ήταν η πρώτη φορά που γίνονταν τέτοια κατά κόρον χρήση “βρισιών” στο maistream Μπρόντγουεϊ. Παρότι όμως οι κριτικοί το υπερασπίστηκαν, θεωρούνταν ότι ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να διασκευαστεί στον κινηματογράφο. Τα πράγματα όμως άλλαξαν απότομα μέσα στη δεκαετία του 1960, με τον Ernest Lehman να αποφασίζει ότι δεν χρειάζονταν να αφαιρέσει τίποτα από το αρχικό κείμενο κατά τη μεταφορά του (αν και υπάρχουν μικρές αλλαγές).
• Η επιλογή της συμβόλου ομορφιάς Elizabeth Taylor για τον συγκεκριμένο ρόλο ήταν μια τεράστια έκπληξη. Η σταρ χρειάστηκε να πάρει 13μιση κιλά για να μπορέσει να παίξει. Όταν όμως ο Jack L. Warner είχε προσεγγίσει τον συγγραφέα για τα δικαιώματα του θεατρικού του, είχε πει ότι ήθελε τους Bette Davis και James Mason για τους κεντρικούς ρόλους. Ο Albee είχε ενθουσιαστεί από την επιλογή, αλλά αργότερα ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος φοβήθηκαν ότι με τους συγκεκριμένους θα γίνονταν το φιλμ πολύ βαρύ λόγω της φύσης του, και επέλεξαν τους Taylor, Burton. Ο Albee ξαφνιάστηκε αρχικά, αλλά αργότερα δήλωσε πως η πρώτη ήταν αρκετά καλή, ενώ ο Burton απίθανος (χωρίς να σταματήσει να επιμένει πως θα ήταν καλύτερα με τους Davis και Mason).
• Ο κλάδος της καθολικής εκκλησίας που ήταν υπεύθυνος για τον κινηματογράφο είχε δηλώσει πως έπρεπε εξαρχής να “καταραστεί” το φιλμ, αλλά επέλεξε πρώτα να το δει. Ακολούθως, η επιτροπή αξιολόγησης ακολούθησε με μια ακόμα πιο σκληρή ανακοίνωση, που έλεγε πως αν το στούντιο επέτρεπε στην ταινία την ίδια γλώσσα που είχε το θεατρικό, δεν θα έδιναν σφραγίδα έγκρισης εξόδου στις αίθουσες. Κι αφού ενδιάμεσα καταργήθηκε ο διαβόητος κώδικας λογοκρισίας, πάλι χρειάστηκε να δοθεί στους αιθουσάρχες η αυστηρή εντολή να μην αφήνουν κανέναν θεατή κάτω των 18 ετών, αν δεν είχε συνοδεία ενηλίκου. Ήταν αυτή η ταινία μαζί με το Μπλόου Απ του Michelangelo Antonioni που ώθησαν στη δημιουργία του περίφημου συστήματος MPAA, που έκτοτε χαρακτηρίζει την καταλληλότητα των ταινιών στις ΗΠΑ.
• Ο Nichols επέμεινε οι εξωτερικές σκηνές να γυριστούν σε φυσικούς χώρους. Αργότερα όμως δήλωσε πως εντέλει αυτό δεν πρόσθεσε κάτι στο φιλμ σε καλλιτεχνικό επίπεδο, και θα μπορούσαν κι αυτές να γυρίζονταν σε στούντιο.