Πώς βρίσκει κανείς την παντοτινή αγάπη στις μέρες μας; Για τη Ζόι, η απάντηση βρίσκεται στις εφαρμογές γνωριμιών που για την ώρα τής έχουν προσφέρει μόνο γνωριμίες με ακατάλληλους άντρες, πράγμα που εξοργίζει την εκκεντρική μητέρα της. Αντίθετα, o παιδικός της φίλος και γείτονας Καζ πιστεύει ότι η απάντηση για αυτόν βρίσκεται στο παράδειγμα των γονιών του, και αναζητά σύντροφο μέσω προξενιού. Έτσι γνωρίζει μια όμορφη και έξυπνη κοπέλα και αποφασίζει να τη παντρευτεί. Αλλά ποιος παντρεύεται με προξενιό στις μέρες μας; Για τη Ζόι η απόφαση του φίλου της είναι αδιανόητη. 

Σκηνοθεσία:

Shekhar Kapur

Κύριοι Ρόλοι:

Lily James … Zoe Stevenson

Shazad Latif … Kazim ‘Kaz’ Khan

Shabana Azmi … Aisha Khan

Emma Thompson … Cath Stevenson

Sajal Ali … Maymouna

Oliver Chris … James

Asim Chaudhry … Mo

Jeff Mirza … Zahid Khan

Alice Orr-Ewing … Helena

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jemima Khan

Παραγωγή: Nicky Kentish Barnes, Tim Bevan, Eric Fellner, Jemima Khan

Μουσική: Nitin Sawhney

Φωτογραφία: Remi Adefarasin

Μοντάζ: Guy Bensley, Nick Moore

Σκηνικά: Simon Elliott

Κοστούμια: Caroline McCall

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: What’s Love Got to Do with It?
  • Ελληνικός Τίτλος: Ευτυχισμένοι Μαζί

Παραλειπόμενα

  • Επιστροφή στις κινηματογραφικές ταινίες για τον Shekhar Kapur μετά το 2007.
  • Πρώτο κινηματογραφικό σενάριο για την πολυπράγμων -κυρίως παραγωγό- Jemima Goldsmith Khan.
  • Ο Rob Brydon είχε συμπεριληφθεί στο καστ, αλλά δεν υπάρχει στην ταινία.
  • Μία δοκιμαστική προβολή το 2021 και άλλη μία το 2022 επέφεραν αλλαγές στο μοντάζ και επαναληπτικά γυρίσματα.

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 18/7/2023

Με ενοχλεί πάρα πολύ όταν σκηνοθέτες και σεναριογράφοι επιλέγουν την κωμωδία για να σχολιάσουν κάτι κοινωνικό, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις το συντηρητικό κομμάτι και αυτό που σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον φαίνεται ότι θέλουν να στηλιτεύσουν, καταλήγει να είναι πιο ολοκληρωμένο στην απεικόνισή του.

Ο Σεκάρ Καπούρ, ο σκηνοθέτης της Elizabeth με την Κέιτ Μπλάνσετ, επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια για να κάνει μια ταινία με θέμα τα συνοικέσια σε μια οικογένεια Πακιστανών που ζει στο Λονδίνο, και οκ έχεις τον πρωταγωνιστή που είναι 30 χρονών και κούκλος, είναι γιατρός, μεγαλωμένος σε μια πολύ παραδοσιακή οικογένεια μουσουλμάνων, οι γονείς του κάνουν συνοικέσιο με μια κοπέλα από το Πακιστάν, που θα μπορούσε να ήταν μοντέλο, δηλαδή ήδη βγάζεις από την εξίσωση έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στις ερωτικές ιστορίες. Και η ταινία γενικά διαλέγει πάντα αυτό που τη συμφέρει, θέλει και να παρουσιάσει θετικά την πακιστανική παράδοση, ταυτόχρονα τοποθετεί τους χαρακτήρες στο Λονδίνο, το οποίο χαρακτηρίζει σαν πληγή για τον ψυχισμό, και η λύση σε αυτό είναι η οικογένεια και η θρησκεία και δεν καταλαβαίνω ποιος είναι εντέλει ο σκοπός της ταινίας. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν οι χαρακτήρες της είναι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ινδουιστές ή οτιδήποτε, η ταινία δίνει λύσεις για να συγκινήσει με τρόπο τελείως αυθαίρετο. Δηλαδή αν ήταν τόσο απλό δεν θα υπήρχε πρόβλημα εξαρχής.

Και μέσα σε όλο βρίσκεται και η ΄Έμα Τόμπσον που πάντα πάει και μπλέκει σε κάτι τέτοια. Θυμάμαι το χυδαίο “Late Night” που το έγραφε και έπαιζε η Mindy Kaling και μίλαγε για τις ακραίες, γιατί είναι και κωμωδία, κακοποιητικές συμπεριφορές στον εργασιακό χώρο, όπου ναι αλλά και ο κακοποιητής μια πονεμένη ψυχούλα είναι και έτσι είναι τα πράγματα. Ποιο είναι το νόημα τότε; Ποιος ακριβώς ταυτίζεται με αυτούς τους χαρακτήρες; Πάντα η ρομαντική κομεντί εμπεριέχει μια δόση εγωκεντρισμού γιατί ο χαρακτήρας ασχολείται μόνο με τα ερωτικά του, αλλά αν ο χαρακτήρας είναι διατεθειμένος να αγνοήσει 99 φανερά προβλήματα μπροστά στο εκατοστό που είναι η συνειδητοποίηση ότι «α αυτόν μάλλον τον αγαπάω», εγώ σαν θεατής τι να κάνω, να χαρώ γι’ αυτό;..

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *