Το 2073, ο υπερπληθυσμός και η πείνα έχουν αναγκάσει τις κυβερνήσεις να λάβουν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπισή τους, υποχρεώνοντας τις οικογένειες να κάνουν μόνο ένα παιδί. Επτά πανομοιότυπες αδελφές ζουν μία κρυφή ζωή, διαρκώς καταζητούμενες από το Τμήμα Κατανομής Παιδιών, υιοθετώντας μία ταυτότητα: αυτήν της Κάρεν Σέτμαν. Μεγαλωμένες κι εκπαιδευμένες από τον παππού τους, ο οποίος τους έδωσε και τα ονόματά τους -Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή-, κάθε κοπέλα μπορεί να βγει στον έξω κόσμο μία φορά την εβδομάδα, χρησιμοποιώντας την κοινή τους ταυτότητα. Όλα κυλάνε κανονικά, μέχρι που μια μέρα, η Δευτέρα δεν επιστρέφει σπίτι.

Σκηνοθεσία:

Tommy Wirkola

Κύριοι Ρόλοι:

Noomi Rapace … Monday/Tuesday/Wednesday/Thursday/Friday/Saturday/Sunday

Willem Dafoe … Terrence Settman

Glenn Close … Nicolette Cayman

Marwan Kenzari … Adrian Knowles

Christian Rubeck … Joe

Pal Sverre Hagen … Jerry

Tomiwa Edun … Eddie

Robert Wagner … Charles Benning

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Max Botkin, Kerry Williamson

Παραγωγή: Raffaella De Laurentiis, Fabrice Gianfermi, Philippe Rousselet

Μουσική: Christian Wibe

Φωτογραφία: Jose David Montero

Μοντάζ: Martin Stoltz

Σκηνικά: Joseph A. Hodges

Κοστούμια: Oana Paunescu

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: What Happened to Monday
  • Ελληνικός Τίτλος: Τι Συνέβη στη Δευτέρα
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Seven Sisters

Παραλειπόμενα

  • Το 2011, είχε προσεγγισθεί να το σκηνοθετήσει ο Morten Tyldum.
  • Γυρίστηκε εξολοκλήρου στη Ρουμανία, μέσα σε 94 ημέρες.
  • Ο αρχικός τίτλος What Happened to Monday είχε αλλάξει κατά το post-production σε Seven Sisters, αλλά όταν το Netflix αγόρασε τα δικαιώματα της ταινίας, ξαναγύρισε στον αρχικό της. Παρόλα αυτά, σε παρά πολλές χώρες παρέμεινε Seven Sisters, μαζί και στη συμπαραγωγό Γαλλία.

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/6/2018

Αρκετές οι έξυπνες ιδέες που αρχικά πλαισιώνουν την ταινία του Τόμι Βίρκολα. Το πρόβλημα είναι ότι ενόσω η ταινία κυλάει, η μία μετά την άλλη είναι σαν να ξεφτίζουν, σαν να μένουν ανεκμετάλλευτες. Αποκορύφωμα αυτού ένα φινάλε που θα μπορούσε να λείπει. Η καλύτερη βέβαια των ιδεών ήταν η συνύπαρξη των επτά Νούμι Ραπάσε επί της οθόνης, που από τη στιγμή που σκηνοθετικά στηρίζεται μια χαρά, αποτελεί κάτι σαν ατραξιόν. Αυτό φυσικά λειτουργεί μονάχα επί της πλοκής, αφού στη νοηματική πλευρά έχουμε ένα έντονο διδακτισμό. Τρίτο, φυσικά, κομμάτι του παζλ δεν είναι άλλο από τη δράση. Αρχικά πορευόμαστε με μια καλοχτισμένη αγωνία, και η επταμελής Ραπάσε προσθέτει στο όλο θέαμα. Αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα, ο Βίρκολα αφοσιώνεται στα περί νοήματος. Κι εκεί όχι μονάχα δεν έχει να δώσει κάποια ευφυή απάντηση, αλλά εντέλει μοιάζει με ένα «Snowpiercer» δίχως την ουσία.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *