Η Εποχή της Βροχής

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 21/9/2020

Στη Σιγκαπούρη την εποχή των βροχερών μουσώνων, μια καθηγήτρια από τη Μαλαισία διδάσκει τη μανδαρινική σε γόνους πλουσίων κι αδιάφορων γονέων. Η αγγλική έχει κατακλύσει την επικοινωνία, μετατρέποντας τη μανδαρινική όχι μόνο σε γλώσσα δεύτερης διαλογής, αλλά και σε σημείο ταξικού διαχωρισμού. Η «καλή κοινωνία» συνδιαλέγεται αποκλειστικά και μόνο στην παγκοσμιοποιημένη μορφή επικοινωνίας, ήτοι με αγγλικά και αριθμούς, η μητρική της ούτε της χρειάζεται, ούτε την αφορά.

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η καθηγήτρια Λινγκ βιώνει τη ματαίωση της όποιας ελπίδας τεκνοποιίας εντός ενός γάμου που πνέει τα λοίσθια, ενώ εκτελεί και χρέη αποκλειστικής νοσοκόμας για τον κατάκοιτο πεθερό της. Όταν ένας μαθητής της γοητεύεται από αυτήν, η ταλαίπωρη καθηγήτρια βρίσκει στο φλερτ του νεαρού ένα ψυχικό αποκούμπι από τα δεινά της καθημερινότητας.

Ο Άντονι Τσεν κινηματογραφεί τρυφερά έναν άνθρωπο για τον οποίο ο χρόνος δεν προτίθεται να περιμένει. Η Λινγκ οδεύει προς τα αδυσώπητα σαράντα, η γλώσσα που διδάσκει διαθέτει ελάχιστα ερείσματα στην κοινωνία και κατ’ επέκταση η ίδια γνωρίζει ελάχιστο σεβασμό εντός του σχολείου, και το όνειρο  της τεκνοποιίας απομακρύνεται μέρα με τη μέρα παρά τις επίπονες προσπάθειες. Η ζωή της μοιάζει με θλιμμένο διάλειμμα στους παράλογους ρυθμούς μιας οικουμενικής μεγαλούπολης, ένα ξεχασμένο κύτταρο ανθρωπιάς μέσα σε έναν κόσμο αριθμών. Αναγνώριση αναμενόμενα θα λάβει μόνο από τον άλαλο υπερήλικα πεθερό της και έναν παραμελημένο μαθητή: η δημιουργική βάση (ηλικιακά) της κοινωνίας έχει μάθει να θέτει στο περιθώριο ανθρώπους σαν κι αυτήν, που δεν ορίζουν την ύπαρξή τους στο βάπτισμα της αέναης καινοτομίας.

Είναι βραδύκαυστο το φιλμ του Τσεν, ίσως μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό. Το φλερτ που υπόσχεται αργεί να αναπτυχθεί, οι προβληματισμοί στο ηθικό πεδίο δεν αναπτύσσονται με ένταση. Είναι όμως πηγαία η αίσθηση της μελαγχολικής οικειότητας που μεταδίδει, όπως αυτή υπαγορεύεται από τη συνεχή καταχνιά της αδιάκοπης βροχής στην αδηφάγα μεγαλούπολη. Η αίσθηση της διατήρησης ενός πολιτισμικού παρελθόντος δεν δίδεται με τους όρους του κατεπείγοντος: η Λινγκ μοιάζει να διαθέτει εκείνο το λυγμικό υστέρημα ψυχικού σθένους για να συνεχίσει την προσπάθεια, δίχως μεγαλόστομες απαντήσεις και εκρήξεις. Αυτό είναι που την καθιστά έναν χαρακτήρα πλήρη στα μάτια του θεατή, κατανοητό με έναν τρόπο που προκαλεί μια φυσική ανάγκη για συμπαράσταση. Και η αξιοπρέπειά της, περνώντας από σαράντα κύματα, στο τέλος παραμένει ακέραιη καθώς αναζητά μια δική της επιστροφή στις ρίζες.

Ο Τσεν, θέτοντας έναν αργό ρυθμό στην ταινία, μπορεί να χάνει κάτι από το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά αξιοποιεί το γκρίζο της εικόνας του με έναν συναισθηματικό τρόπο που αρνείται επισταμένα να καταστεί εκβιαστικός. Στέκεται σε φευγαλέα βλέμματα, σιωπές και μειδιάματα, αντλώντας μέσα από αυτά το υλικό μιας τρυφερής ιστορίας που δεν αποκρύπτει την εγγενή πίκρα της, αλλά την αφηγείται με στοργή. Συνολικά, φτιάχνει μια ταινία που συγκινεί αβίαστα και δίχως να χάνει τη φυσικότητά της.

Βαθμολογία: