Καλά Κρυμμένα Μυστικά, Αθανασία

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 20/11/2008

Ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν της νησιωτικής Ελλάδας, παρεμβάλλοντας ενδιάμεσα και στιγμές από τη σύγχρονη Νέα Υόρκη, κινείται η ιστορία της Αθανασίας.

Καλοστημένο και αρκετά μελετημένο σινεμά χαρακτήρων παραδίδει ο Παναγιώτης Καρκανεβάτος, φανερώνοντας ότι ο ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται σε καλλιτεχνική και όχι μόνο εμπορική άνοδο. Μέσα από την ιστορία της Αθανασίας, αποκαλύπτεται ένα μεγάλο οικογενειακό μυστικό, το οποίο θα οδηγήσει στην αυτοτιμωρία και την κάθαρση, επηρεάζοντας ταυτόχρονα δύο γενεές. Η λανθασμένη όμως αποτύπωση της υποτιθέμενης δεκαετίας του `70, με τους ανθρώπους των νησιών να ζουν σε συνθήκες αρχαίων χρόνων, αποτελεί και το μεγάλο μειονέκτημα της ταινίας, που επιχειρεί να ξεμπλέξει ένα μακροχρόνιο οικογενειακό μίτο, με τη λάθος όμως μέθοδο.

Οι εικόνες αρκετά ατμοσφαιρικές, τα τοπία της Ελληνικής γης και τα πρόσωπα των ηρώων άκρως εκφραστικά, αποδυναμώνονται κάποιες φορές από το συγκρατημένο συναίσθημα ορισμένων από τα πλάνα του σκηνοθέτη, ο οποίος προσπαθεί να αποφύγει την παγίδα του μελοδράματος, χωρίς όμως αυτό να απαξιώνει το όλο εγχείρημα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/12/2008

Η ταινία του Παναγιώτη Καρκανεβάτου μπορεί να τιτλοφορείται Καλά Κρυμμένα Μυστικά, όμως μέσα σε 20 λεπτά ταινίας γνωρίζουμε ήδη τι θα δούμε ως το τέλος, πόσο μάλλον προεξοφλώντας και το λογικό χάπι-εντ, το οποίο -δυστυχώς- θα έρθει. Ένας δημιουργός που επανέρχεται μετά από εννιά χρόνια στο σινεμά μυθοπλασίας, σίγουρα έπρεπε να έχει κάνει καλύτερη επιμέλεια σεναρίου…

Με τη σκέψη στο Μεταίχμιο και στο Χώμα και Νερό, θα έλεγα πως ο σερραίος σκηνοθέτης κάνει την ίδια ακριβώς ταινία, με τελείως όμως διαφορετικό τρόπο. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η ελληνική ύπαιθρος είναι πάντα μέσα στη θεματολογία του, αλλά σκηνοθετικά αλλάζει ταχύτητες σαν να οδηγάει σε δρόμο με στροφές. Στο Μεταίχμιο ήταν μέσης ταχύτητας, στο Χώμα τάχιστος, εδώ αργός όσο δεν πάει. Δεν μιλάω για ρυθμό, αλλά για δραματουργική εξέλιξη γεγονότων. Η Αθανασία είναι μια αληθινά πολύ αργή ταινία, που τα ενδιαφέροντα γεγονότα που κινούν το δράμα αφήνουν μεγάλο διάστημα μεταξύ τους.

Οι αρετές του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, πάλι, είναι ολοφάνερες και δεν θα αργήσουν να αποδειχτούν λίρα εκατό, μιλώντας πάντα για το μέλλον. Ελέγχει πλήρως την παραγωγή του, συμβαδίζει με επιδεξιότητα την εικόνα της φωτογραφίας με την «κακογιαννική» του προσέγγιση. Τα ωραία χρώματα του Δημήτρη Κατσαΐτη «ακούν» την όμορφη μουσική του Γιώργου Ανδρέου και «δένονται» με το επιμελές μοντάζ του Γιάννη Χαλκιαδάκη, που κάνει ελαφρύ το πέρασμα από παρόν σε παρελθόν. Γιατί όμως αυτή η μοντέρνα ελληνική εμμονή των ταινιών εποχής με την ταυτόχρονη αναφορά στο παρόν;

Οι ερμηνείες συνολικά καλές, αλλά υπακούν αυστηρά σε γενικούς κανόνες καθοδήγησης, που δεν τις αφήνουν να ξεχωρίσουν αυτόνομα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ταλέντο της Μαρίνας Καλογήρου δεν είναι ολοφάνερο σαν φρέσκο νερό. Μακριά από υπερβολές και με ένα πρόσωπο ιδανικό για τραγωδία, παίρνει πάνω της όλη την άνοδο της ταινίας προς τα τελευταία λεπτά. Πρόκειται για την τρίτη μεγάλη ευκαιρία της νεαρής ηθοποιού, και έχει από μένα όλες τις ευχές μου για να την αδράξει με τον καλύτερο τρόπο.

Γενικά, πολύ αργό, πολύ προβλέψιμο, με κατάληξη αντι-τραγωδιακή, βασισμένο κυρίως σε μια μονοδιάστατη ιδέα, αλλά ο Καρκανεβάτος δεν είναι ο σκηνοθέτης που θα αγνοήσεις, ούτε κι εδώ. Μια όμορφη κι αέρινη αφήγηση, ανάμεσα σε αυθεντικά χρώματα και ήχους, και επί του συνόλου μια παραγωγή ζηλευτή για το σινεμά μας. Άξιες και οι ερμηνείες, στα πλαίσια όμως που τους δίνεται η ευκαιρία να φανούν. Κάποιοι θα το βρουν πολύ βουκολικό, κάποιοι θα ξαναθυμηθούν το πρόβλημα των ελληνικών σεναρίων, αλλά προσωπικά, μαζί με αυτά, βλέπω και πως το ποιοτικό μας σινεμά αυτής της δεκαετίας έχει καλύτερα στάνταρ από αυτό των 1980-90. Μια ταινία διττών εντυπώσεων και τρίτη στο τελευταίο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε το αντίστοιχο κρατικό βραβείο ποιότητας.

Βαθμολογία: